Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: A Dieu Nympge du bois. Oft: O saligh eeuwigh Godt. Oft: Gheluck-saelighe doodt. Req. 4.Wilt ghy dan dat besluyt
Iet hooren legghen uyt,
Dat stondt in mijnen gronde,
D’welck ick innigh verblijdt
Als een ghebenedijdt
Soet Cloosterken bevonde.
Soo weet dat in die sté
Mijn Celleken vol vré
Was d’wesen Goddelijcke,
Daer ick met bly ghemoedt
Verdronck in overvloedt
Van t’Cloosterken soo rijcke.
In troost die ick besat
Mijn selven ick vergat,
K’en had gheen ander weten:
Mijn Celleken was Godt
In’t Cloosterken, in’t slot,
Daer ick my had vergheten.
| |
[pagina 49]
| |
Vol vreught mijn ziele was,
Ick badt daer ende las,
Ick daer vertrocken bleve,
Ick daer uyt allen druck
Den Heere mijn gheluck
Van t’Cloosterken toe-schreve.
Mijn vreught daer overwon
T’vermaeck van Salomon
Ghesoecht in creatueren;
Dat Celleken dat hiel
In t’Cloosterken mijn ziel
In weelde, die kost dueren.
Een hemelsche wellust
Een Goddelijcke rust
Mijn ziele daer ghebruyckte,
Een rijckheyt wonderbaer
Mijn Celleken my daer
In t’Cloosterken ontluyckte.
Een goedt vol goeden al,
Vol troost boven ghetal,
Vol weelden alderhande
Dat Celleken my gaf
In t’Cloosterken, waer af
Ick smolt in minnen brande.
Die wonderlijcke feest
Vervulde mijnen gheest
In mijnen Godt versoncken,
In een volkomen vreught
Van t’Cloosterken verheught,
Van t’Celleken verdroncken.
| |
[pagina 50]
| |
Mijn wenschen was volbrocht
Meer dan ick wenschen mocht,
Ick had al mijn verlanghen,
Ick vond’ my onbelet
In t’Celleken gheset,
In t’Cloosterken ontfanghen.
Met menighen toe-keer
Versmolt ick in den Heer,
Niet en quam my te voren,
Als t’Cloosterken der min,
Als t’Celleken, waer in
Ick grondigh was verloren.
K’en kost niet elders zijn,
Daer was het leven mijn,
K’had moeten elders sterven:
Ken mocht om dinghen gheen
Dat Celleken alleen
In t’Cloosterken oyt derven.
|
|