Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: Als wy ver’ van den Pallestijn. Oft: Rijst op. Req. 1.Hoe sal ick beelden uyt in u,
Dat ick in Godt heb ondervonden,
Als ick in dien blijden Nu
In mijnen Godt, heel wierdt verslonden,
Als ick mijns selfs en alles quijt
Godts Cloosterken in-ghingh verblijt?
Daer dat ick dan van alles bloot,
Ontkleedt, ontkommert, en ontslaghen
Dat Cloosterken der weelden groot
Seer langhe naer had sien te jaeghen.
Tot Godt, die my met vreught ontfingh,
Ick t’Cloosterken bly 8inne-ghingh.
Soo ick dan was met minne sterck
In dat besluyt des lichts versoncken,
Stont grondich stracks mijns gheests ghemerck
In’t klaer gheniet des Wesens droncken,
| |
[pagina 44]
| |
In dat soet Cloosterken verheught,
Versmolt mijn ziel in volle vreught.
Verwesent heel wierdt mijn ghemoedt
In’t wesen dat ick daer sagh blincken,
Dat my met straelen oversoet
In vrolijckheyt heel ded’ versincken,
Dat my om-vingh, om-scheen, om-bloodt,
Heel in een Cloosterken besloot.
Die schoonheydt groot die ick daer sagh,
Die klaerheydt puer daer Godt in woonde,
Die vreughden soet van dien dagh,
Die rijckheydt mildt die Godt my thoonde,
In t’Cloosterken my ghingh soo door,
Dat ick my heel daer in verloor.
Een zee der weelden was voorwaer
T’aensien die Sonne wonderlijcke,
Die uyt haer wesen over-klaer,
My eenen vloedt daer schonck soo rijcke,
Dat in dat Cloosterken mijn ziel
Door d’licht in een ontworden viel.
Den schat der salvingh overmildt,
Die ick in dat gheniet quam teghen
Door vloedt met eenen vloedt ghestilt
Door al mijns herten minne weghen:
K’en wist in t’Cloosterken maer dat,
Dat ick een hemelsch goedt besat.
Heel aerdtrijck had ick in dat Een,
Dat alle vreught was, gansch vergheten,
Ghedacht en had ick anders gheen,
Dan die een blijschap onghemeten:
| |
[pagina 45]
| |
Soo Godt in t’Cloosterken my liet,
Sagh ick dat Een en anders niet.
Met die een vreught was ick voldaen,
Die oorsaeck was van alle vreughden;
Die sagh ick met ghenuchten aen,
Mijn krachten haer in die verheughden,
In t’Cloosterken hiel ick te zijn
Die eene vreught het leven mijn.
Verslonden stondt daer mijnen gheest
In den gheest Godts, die my onthaelde,
Die my aen ded’ die zielen feest,
Die my met klaerheydt soo door-straelde,
Dat ick in t’Cloosterken daer van
Meer vondt, dan hert-gronderen kan.
Vast stond’ ick daer en onberoert,
K’en hadde vrees voor niet met allen,
Verheven stond’ ick en ghevoert
Boven al dat op my kost vallen.
Als ick in t’Cloosterken maer bleef,
Al mijn vijanden verr’ verdreef.
Godts rijckheydt was mijns herten rust,
Godts vrught was mijnder zielen vrede,
Godts schoonheydt was mijns gheest wellust,
Godts klaerheydt was mijn eyghen stede:
Denckt wat te zijn was Religieus
In t’Cloosterken soo glorieus.
|
|