Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

De Godt ghenietende, Dat sy dat Cloosterken in den blooten grondt der zielen vondt.

Wijse: Vyt den afgrondt van mijn ghedachten. Oft: Het is my goedt. Req. 156.

Eens had ick heel den dagh versleten
In Mappa mundi, om te weten,

Waer men dat Cloosterken bevondt,

Dat in de kaerte niet en stondt.

Ten stondt daer niet, t’moest elders wesen;
K’was dien dagh vermoedt van lesen,

K’had dien dagh, waer dat ick moecht,

My blindt om t’Cloosterken ghesoecht.

Een innigh licht in mijn aendachte
Te daelen quam ontrent den nachte,

Dat my naer t’-Cloosterken verlust

Tooght boven alle aertsche rust.

[p. 20]

 

K’gingh uyt mijn self, van daer ick stonde,

 

Ende versonck in mijnen gronde,

 

Tot dat ick schepsels al ontquam,

 

Daer ick naer t’Cloosterken vernam.

 

Ten wees my boven mijn verstande,

 

Daer die klaer vonck der zielen brande,

 

Die men daer hiet de naeste sté,

 

By t’Cloosterken vol soeten vré?

 

Ghedreven gingh ick door Godts wille

 

Voorby t’verstandt met ruste stille,

 

Al watmen met u ghedachte siet,

 

Om t’Cloosterken bly achter liet.

 

Gheberghten groot van creatueren

 

Dacht ick te zijn de Clooster mueren,

 

Maer als ick was ghekomen naer,

 

Was t’Cloosterken noch ver van daer.

 

Voort moest’ ick om te raken binnen

 

Door die beletselen der sinnen,

 

In t’Cloosterken der beelden groot

 

Moest ick gaen alder weelden bloot.

 

K’moest klimmen boven plaets en tijde,

 

Daer ick stondt in een woeste wijde,

 

Daer ick noch creatuer en sagh,

 

Noch wegh naer t’Cloosterken en lagh.

 

Om naer dat innigh goedt te kijcken,

 

Hiel ick my in een puer ontwijcken,

 

Met een verniet van al het gheen

 

Dat buyten t’Cloosterken iet scheen.

[p. 21]

 

Niet buytenwaerts maer diep inwendigh

 

Sloegh een ghemerck mijn oogh behendigh

 

Naer t’Cloosterken uyt beelden al

 

In mijnder zielen grondich dal.

 

Daer gingh ick my door ende dore,

 

Tot dat ick heel mijn self verlore,

 

Die t’Cloosterken van d’eeuwigh goedt

 

Moest vinden boven mijn ghemoedt.

 

In dat vertreck der wildernissen

 

Daer schepsels al ick moest ghemissen,

 

Met al mijn krachten mijne ziel

 

Om t’Cloosterken my oock ontviel.

 

Soo ick dan stondt daer wesen gheene

 

En scheen, dan dat puer Een alleene,

 

Vond’ ick in mijnen gronde diep

 

Dat Cloosterken, daer ick naer liep.

 

In die puer eenicheyt gheleghen

 

Was t’Cloosterken uyt alle weghen,

 

Dat Cloosterken in’t wesen mijn

 

Soo ick ontwierdt, sagh ick daer zijn.