Schadt-Kist der Liefde

voort gebracht in tijt van vrolyckheydt

Eensaeme klachte.

Op de stemme: Blijdtschap van my vliet.

[p. 87]

 

HEt ghedenck alleen, heb ick voor’t vermaken,

 

Och ick can certeen, ‘tgroot geweldt niet staken,

 

Want ‘tgeen my dus quelt, can ick niet ontlopen,

 

‘tIs als met gewelt, in mijn ziel gekropen.

 

Laes! gheen medecijn, vind ick voor mijn pijn,

 

Dan’t verwinnen van mijn lief,

 

Waerom wreede schijn, toont ghy altoos mijn,

 

Even stuers tot ongherief,

 

Daer ick u soet persoone, liefd’ en minne betoone,

 

Vol ghetrouwicheydt Princes,

 

Ja daer ick u mijn schoone, door enckel liefde kroone,

 

Ende noem u mijn Matres.

 

 

 

2 Ach de plaets daer ick, my dickwils na wende,

 

Is niet dan vol schrick, ende droef elende,

 

Ga ick na het huys, van mijn hooghst beminde,

[p. 88]

 

Niet dan dubbelt kruys, is dat ick daer vinde:

 

Ach daer schijnt geen end’, van mijn swaer ellend’,

 

’tIs al lijden even staegh,

 

Waer dat ick my wend’, droefheydt sy my sendt,

 

’tSelschap werdt my tot een plaegh:

 

Want siet ick gae alleene, stadichlijck treuren hene,

 

Hoop’loos in een duyster vel,

 

Daer ick voorwaer moet wenen, suchten, klagen en stenen,

 

D’wijl ick ben van troost ghestelt.

 

 

 

3 Mocht ick mijn Godin, eens na wenschen spreken

 

‘kSou wel door mijn min, ‘tsteenen herte breken:

 

Want mijn graghe jeught, en begeerigh herte,

 

Soud’ met alle vreught, klaghen van sijn smerte,

 

Maer wanneer ‘tgheschiedt, dat na langh verdriet

 

Haer by zijn my eens gheluckt,

[p. 89]

 

Soo en ist noch niet, na mijn wensch, want siet,

 

Sy wert my weer haest ontruckt,

 

Daer door ick niet mach comen, om haer eens sonder schromen

 

Te vertellen al mijn leet,

 

Die’t hert gaet overstromen, ja die oock heeft benomen

 

Al mijn vreuchde in’t secreet.

 

 

 

4 Noyt en heeft soo haest, ‘tschim Dido verdwenen,

 

Schoon dat seer verbaest, AEneas mocht menen,

 

Eens te doen ontschult, als mijn lief gaet vluchten,

 

Daerom sy vervult, my het hert met suchten,

 

Maer wie soud sijn sin, van de waerde min,

 

Konnen scheyden sonder pijn,

 

Neen ick soeck ghewin, noch van mijn vriendin,

 

Maeghden haest verandert sijn,

[p. 90]

 

Alwaert ghy noch veel wreeder, o schoon bedaeghde teeder

 

Alsmen oyt de wreetheyt acht,

 

Al hadt ghy my veel leeder, ick soud’ u bidden weder

 

Stadich door mijn droeve klacht.

 

 

 

5 Al was in een graf, ‘twaters golvich draven,

 

En ick tot een straf, daer in lach begraven,

 

Noch soud’ ick tot spijt, van die my benijen,

 

In dees’ droeve tijt met gheneuchte vrijen,

 

Mijn Princes alleen, want sy is die gheen,

 

Daer al mijn vermaeck in woont,

 

Al het naer ghesteen, suchten en gheween,

 

Is om haer die ‘kheb ghekroont,

 

Sy is mijn stut mijn pole, daerom ick dus gae dolen,

 

Mijn verlicht daer ick na haeck,

[p. 91]

 

Door liefd’ heeft sy ontstolen, my het herte verholen,

 

Want ick leef in vlams gheblaeck.

 

 

 

6 Ach ick sal mijn sin, van haer doch niet scheyen,

 

Ick wil daer noch in, groote vreughde leyen:

 

Al gheeft sy my fel, ‘tlichaem gants vol wonden,

 

Ick blijf even wel, tot haer dienst verbonden:

 

Want mijn inghewandt, leyt om haer in brandt,

 

’tIs van binnen als een vuer,

 

Lief biedt eens u handt, my in dese standt,

 

Weest doch niet ghestadich stuer

 

Om u mijn uytghelesen, leef ick in hoop en vreesen,

 

Ende ly der minnen pijn,

 

Wilt ghy lief niet ghenesen, ick sal in droefheyt wesen,

 

Als de Salamanders sijn.

 

 

 

7 Siet ick ga voorwaer, als een slaef my toonen

[p. 92]

 

Dan mijn hooch altaer, mijn Godin mijn schoone;

 

Maer hoe ‘ksucht of klaech, van mijn treurich lijden,

 

Sy is even traech, om my te verblijden.

 

Waerom soet Meyt, ist dat ghy af scheyt,

 

Ende gaet dus voor my vlien,

 

Is het u dan leyt, segh lichtvaerdicheyt,

 

Dat ghy my soudt vrolijck sien,

 

Neen ick dit niet gheloove, hieromme brenght doch boven,

 

Eens het langh ghewenste soet,

 

Wilt my niet meer berooven, maer t’eenemael verdooven,

 

Lief u al te wreet ghemoet.

Godt boven al.