Schadt-Kist der Liefde

voort gebracht in tijt van vrolyckheydt

[p. 81]

VVandel-klagh-liedeken.

Op de stemme: Pronckje van de Maeghden.

EEns gingh ick uyt Hooren
Om my te vertreden,
Ick sal niemant stooren
Door mijn swacke reden,
Ick quam op een stede
Daer veel gheboomte stondt,
Met eeren, vermeeren,
Te same, de name
Daer ick’t dus vondt.

2 En siet Venus Goden
Zijn aldaer ghecomen,
Die te samen boden
Gunsten sonder schromen,
Niemant heeft ontnomen
De vreucht van haer Matres,
Waer inne, mijn sinnen
Vervloghen en toghen
Op mijn Princes.

3 ‘Tscheen de soetste warande
Diemen oyt kond’ vinden,

[p. 82]

 

Ick docht met verstande

 

had ick mijn beminde,

 

‘Ksou my onderwinden

 

Te maken een verbondt,

 

En kroone, mijn schoone,

 

In trouwe, tot vrouwe,

 

Voor echt terstont.

 

 

 

4 Doch na weynich beyen

 

Sijn sy al verdwenen,

 

Venus is ghescheyen,

 

Ick bleef daer alene

 

In het groen certene

 

Van boomen net beplant,

 

Daer ‘tsinghen, en springhen,

 

By schare, voorware,

 

Was abondant.

 

 

 

5 Ick sagh daer veel menschen

 

Haer in’t groen vermeyelt,

 

Yder gingh na wenschen,

 

Niemant deed haer scheyen,

 

Noch sach ick een reye

 

Van paren sy aen sy,

 

Ick Herder, liep verder,

 

Met vreuchde, verheuchde

 

Mijn hert seer bly.

 

 

 

6 Ick sach daer mijn schoone

 

Mede onder desen,

 

Braef al van persoone,

 

Vriendelijck van wesen,

 

Nochtans siet met vreesen

 

Sach ick haer in dit dal

 

Aencomen, met schromen,

 

Mijn lijde, verblijde

 

Door dit gheval.

[p. 83]

 

7 Och wat ist voor leven

 

Wech sijn al mijn sinnen,

 

Ick en can niet gheven

 

Teken van mijn minne

 

Nochtans ghy Godinne

 

Alleen mijn siel ghebiet,

 

Ick noeme en roeme,

 

Mijn minne, met sinne,

 

Soo ghy hier siet.

 

 

 

8 Sult ghy dan me-vrouwe

 

Nimmer my verstercken

 

In dees’ droeve trouwe

 

En verliefde wercken,

 

Daer ghy kont bemercken

 

Mijn liefde al te groot,

 

Wilt gheven, beneven,

 

Vriendinne, weer minne

 

Ick ben in noot.

 

 

 

De liefde die daer is uyt vasten gront gheresen,

 

Die sal voor’t weder lief altoos in schaemroot wesen.

 

Hoe mach het doch so sijn? Twee liefkens int aenschouwen

 

Sy sullen bey door schaemt haer ooghen neder houwen.

Godt boven al.