Schadt-Kist der Liefde
(1632)–Jacob Coenraetsz Mayvogel–
Auteursrechtvrijvoort gebracht in tijt van vrolyckheydt
[pagina 15]
| |
[pagina 16]
| |
Want siet gheen creatuer weet van mijn slaverny,
Mijn droef en treurigh hert is evenwel door-schoten,
De wond is heymelijck vol liefd en min gegoten,
Ick weet niet hoe ick sal, ick stae in lichten brandt,
Ick ben berooft van als in sinnen en verstandt,
Mijn siel, mijn droeve siel, die legh ick voor u open,
Ach Clara! laet hier van u oogh niet verre loopen:
Maer schout met herten vlijt wat hier is voor geschil,
Siet wat ick met mijn klacht dus treurich seggen wil.
Clara
Wel Petre! wat sal ick doch segghen van dit klagen?
Wel, waerom is het doch? ist suchten om de Magen?
| |
[pagina 17]
| |
Wat sal ick hier verstaen, of ist een ander vrucht
Daer ghy met herten let dus moeyelijck om sucht?
V treuren dat schijnt schier om ‘tvrouwelijk geslachte,
Doch ‘trechte vonnis spreect: wat sijn u droeve klachten
Die ghy soo als met leet gaet storten in mijn schoot,
En sijt ghelijck een mensch ghestelt als in de doot?
Ist om een Maghet teer, daer ghy dus gaet om stenen?
Ist om de enckel min dat ghy zijt als met wenen?
Ey seght: wat voor Princes ist die u droefheyt baert?
Wat is het voor een Maeght die u dus seer beswaert?
Petrus.
O Clara! onbeveynst van herten ick het mene,
| |
[pagina 18]
| |
Ghy sijts’ alleene self ghy sijt voorwaer die ghene
Daer al mijn lust op steunt, daer al mijn vreught in woont,
Ghy sijt het, laes! ghy sijt die ick dus heb gekroont,
Ghy bloem vol al cieraet, o schoonste vande wijven,
Wie sal met aerdicheyt u schoon ghestalt beschrijven?
V vriendelijck ghelaet seer lieffelijck ghestelt
Dringht ons tot inde ziel, met overtrots ghewelt,
V aenghename jeught die flonckert in ons ooghen,
So langh tot dat een brant comt heymelijck gevlogen,
Helaes, die’t al verteert, met hertseer en verdriet:
Maer doch den brant verschijnt voor yders oogen niet.
| |
[pagina 19]
| |
O heerelijcke glants, hoe hebt ghy sulcke krachten?
Wie is den minnaer stout die hem hier voor can wachten?
O vyer, o seltsaem vyer, dat so in klaerheyt blaeckt,
Wie dat het eens aenschout die is terstont gheraeckt,
Een vyer is van het vyer in’t fluckx ghekropen
En siet het is alleen seer wonderlijck ghedropen.
Van venus soet gheslacht, der vrouwen lieve beelt,
Dat haestich maect bedroeft en weder datmen queelt,
Ia dat een minnaers hert van vreughde kan berooven
En wederom in kort ’tvermaken brenght te boven.
Hierom, o Clara hoort, hoort hoe ick ben ghestelt,
Want my dit heete vyer in’t herte deerlijck quelt,
| |
[pagina 20]
| |
Clara.
Wel Petre! wel hoe dus! wat sijn’t voor vreemde streken,
Dat ghy seght, ghy alleen doet my het herte breken?
Wel wat een vreemt gespuys soo komt hier voor den dagh,
Een sake noyt ghehoort, noch diemen noyt en sagh.
Hoe soud’ het konnen zijn, ‘tkomt niet in mijn ghedachten,
Dat ick, ja ick alleen ben d’oorsaeck van u klachten.
Ick merc, o Petre, wel, hoe dat ghy sucht en steent,
Maer ‘kan ghelooven niet dat my u herte meent,
| |
[pagina 21]
| |
V droefheydt schijnt u schier het hert te overstelpen,
Wel hoe, mijn swacke kracht soud’die u connen helpen?
Petrus.
Ia Clara, hoort eens aen, den balsem die ghy draeght
Die heelt een Minnaer soo, dat hy noyt treurigh klaeght,
Een balsem soet vermenght met troostelijcke woorden,
Is sulck een Medicijn dat niemandt klachten hoorden:
Want Venus lieve volck of Minnaers sijn vernoeght
Alleen met soete praet en troost te saem ghevoeght,
Het wit van haer Vriendin met oogen te beschouwen,
En dat in soet ghevry, met kusjens t’saem ghebrouwen,
| |
[pagina 22]
| |
Dit sijn de krachten selfs beminde die ghy draeght.
Ey siet dit ist alleen daerom dus wert gheklaeght.
O waert ghy strijtbaer volck een krijch men soud’ beginnen
Maer wapens baten niet om ‘tsoet gevecht te winnen,
Daer is gheen Ridder stout die door sijn wapens kracht
Een maeght al tegens wil kan winnen in sijn macht,
Het is een vreemde strijt, wie heeft sulck kunst verworven
Want menich kloecken heldt is door dees strijdt ghestorven,
| |
[pagina 23]
| |
Gheen swaerder straf en is op aerden oyt ghehoort
Dan dat een minnaers hert door rechte liefd’ versmoort,
Het sijn, o Clara ‘tzijn voorwaar te wreede plichten,
Blust uyt mijn lief, blust uyt, ach wilt gheen brant meer stichten
Clara.
Wel hoe soudt konnen sijn dat ick al u verdriet
En brant sou blussen uyt? O neen, ghelooft dat niet:
Maer Petrus hoort mijn raet, ghy roept dus van u lijden,
Gaet als een campioen met kracht daer teghen strijden,
| |
[pagina 24]
| |
Laet Venus mallery, noch Cupidoos bedrijf,
Niet heerschen met gheweldt, als Meester van u lijf,
Vecht kloeck’lijck tegen die u raden tot het minnen,
Soo sult ghy als een heldt u lijden overwinnen.
Petrus.
Ach Lief! soud ick alleen my tot een smaet en hoon
Gaen stellen inde strijdt tegens die groote Goon,
Die soo van kracht en macht versien zijn in haer salen?
O Clara waer soudt ghy my henen laten dwalen,
Ick die alree soo diep nu legghe in haer macht?
Waer mede soud ick doch verwinnen al haer kracht?
| |
[pagina 25]
| |
Princes ‘ten can niet sijn, wie Min heeft uytvercoren,
Die is ghelijck een dier omtrent den Nijl gheboren,
’tIs eerst van kleyner aerdt, doch ‘twassen so gewent,
Het groeyt al tegens wil tot aen sijns levens endt.
Voorwaer dit eygen beeldt, hier op de min gegeven,
Is soo de Min ghelijck, het moet u schier beweghen
Als ghy dit Dier aenschout uyt liefde sonder dwang,
Ghy sult de minne sien opwassen teghens danck,
Ghy sult haer groot gheweldt door d’eyghenschap sien dringhen,
Soo dat geen Minnaer can door krachten die ontspringhen:
| |
[pagina 26]
| |
Hy wast ghestadigh aen.
| |
[pagina 27]
| |
Doch schoon sy was also men konder uyt en in,
Ghewis ick soude noch gaen tot de soete min:
Want wie heeft sijn vermaeck oyt henen laten varen,
Dat is de soete hoop om met een lief te paren,
Een lief van venus rey te trecken tot sijn sin,
En die te houden voort tot d’eenichste vriendin.
Wat kanmen soeter vreucht, voor yder minnaer vinden,
Dan dat hy soeckt en treckt het hert van sijn beminde,
Voorwaer gheen saeck en is so soet tot gener stondt,
Want siet ick ben daer selfs in’t herte van doorwondt.
Clara.
| |
[pagina 28]
| |
Sijt ghy o Petre dan doorwond van Cupid’s pesen?
Soeckt ander medicijn, ick can u niet genesen,
V praet die is wel soet, maer wie doorsiet het hert?
Daer leyt dickwils secreet verborgen bitter smert.
Ghy keunt wel onder schijn als met u beelt gaen schreyen
En u ghelijck als tot den bitt’ren doodt bereyen,
En soeckt ons soo met list te vanghen door ghetier,
Ghelijck als even doet u voorghestelde Dier:
Maer laes het is al niet! ‘tzijn Crocodilsche tranen,
Wanneer’t een mensch beset te niet is al sijn wanen:
So is een Minnaer ooc, hy klaegt en steent van pijn,
Maer als het is gheschiet, wat anders wil’t dan zijn,
| |
[pagina 29]
| |
Het smeecken dat vergaet, men moeter onder buygen,
Want siet, d’ervarentheyt die gaet het ons betuygen.
Petrus.
Hoe soud’het connen zijn, o Clara, dat ghy seght,
De Liefd’en is niet wreedt, maer goedt en oock oprecht,
In Liefd’en is geen smaet, sy siet in’t minst geen smetten,
Want sy can alle dingh in’t goede over setten.
Hoe soud’een oprecht hert so gants verdubbelt zijn
Dat hy, de vreuchde looft en meent de bitter pijn?
Wat wreede leeuw en hert soud sulcke soete Maghen
In schijn van vreucht en lust gaen brengen tot het klagen?
| |
[pagina 30]
| |
Ten soud’niet konnen sijn dat ick u, o Godin,
Aendoen sou eenich leet daer ick u soo bemin,
Dat selfs geen tongh en can het minste deel uytspreken,
Hoe soud’ick u Princes met smaet het hert doorsteken?
O Clara neen, vertrout dit op u dienaer niet,
Want siet de meeste vreught die sal u sijn gheschiet.
Wat mach u doch mijn lief het hert dus wederhouwen:
Dat ghy als met gevaer mijn trouwe dienst gaet schouwen
Ey segt doch eens waerom, waerom ist dat ghy sucht,
Of is het maer een schijn dat ghy dus staet beducht,
Spreeckt uyt u herten gront ‘tsal trouwelijck beklijven,
‘tSal by my, als vrient, in alder eeren blijven?
| |
[pagina 31]
| |
Daerom sijt niet beschroomt ‘ken ben geen Momus kint
Die even staech altijt tot spotten sijn ghesint,
Die eerst als met ghestreel in minnaers weghen stappen
En die dan op het lest haer stellen tot het klappen,
Gelijckmen dickwils siet, ‘tsijn minnaers in’t begin,
Ia eerst ghelijck een duyf daer na ghelijck een spin.
Neen lief ‘ken ben soo niet, mijn hert leyt voor u open,
Daer is geen veynsery noch valscheyt in ghekropen,
Mijn trouwe liefd’ die staet gelijc een roos en bloeyt,
Voorwaer met rechticheyt soo is sy oversproeyt.
Hierom, o mijn Godin, laet al u suchten varen
Dit werck sal u veel meer verblijven dan beswaren,
| |
[pagina 32]
| |
V vreughde sal eerst zijn alleen door dit gewin
Die u en my het hert door liefd’ zal nemen in.
Wel waerom mooght ghy u noch stellen om te vreesen,
Daer ghy soo openbaer mijn droeve klacht kont lesen?
Waer door so twijfelt ghy noch aen mijn trouwe min?
Weet ghy niet dat ghy zijt de oorsaeck van’t begin?
V oogen hebben eerst gheweest die lieve voncken
Daer ic met groote vreucht so vyerigh op ginck loncken
Sy hebben ‘tvyer ghestoockt, dat nu so heftigh brant,
En hoe ick klaegh of sucht ick vinde geen bystant.
Sal ick dan als vergaen door suchten ende steenen?
My dunct ghy schept vermaec in mijn ellendigh wenen:
| |
[pagina 33]
| |
Ick smeeck u soo bedroeft met hertseer en verdriet,
Maer siet het is al wint, ‘tghebedt en hoort ghy niet,
Ghy sijt te wonder wreet, want hoe ick meer ga klagen
Hoe dat ick minder hoop en troost by u belaghe,
Nochtans al hebt ghy lief ’tmedooghen uytgheroeyt,
Doch even als een roos die onder doornen bloeyt
Sal oock mijn liefde sijn, al werdt den roos ghestêecken,
Nochtans haer schoon cieraet den distel niet kan breecken,
Al ist dat ghy met smaet my jammerlijcken plaeght,
De liefde werdt daer door in’t minste niet verjaegt.
| |
[pagina 34]
| |
Clara.
Petrus ghy keunt, voorwaer ghy keunt soo droevigh quelen,
Ghy soudt door u gheklagh my’therte schier ontstelen:
Maer als ick’trecht bedenck, wat heefter meenigh Maeght
Met hertseer en verdriet haer licht gehoor beklaegt?
Ick ben op’t hooghst beset met sorgen ende vresen
Door dien ick niet en weet of ghy oprecht moocht wesen,
Een roos die is wel soet en aengenaem in schijn,
Maer siet een dooren kan daer in verborghen sijn,
| |
[pagina 35]
| |
Een dooren die seer scherp can steecken ondewijlen,
Ia die de trouwe liefd’ en min kan stucken vijlen,
Soo zijn de klachten oock, het honigh buyten aen,
Maer binnen moetment sien wat datter dient gedaen,
De beeltenis daer van die sal ick u beschrijven,
Ick sal de loose Min haer eygenschap ontlijven:
Aenschouwt eens met u oogh de zee-Syrenen aen,
Gewis ghy sult daer door geen trouwe Min verstaen,
Sy swemmen, als een Maeght seer wonder soet sy quelen,
Gantsch boven maten schoon in aerdicheyt sy spelen,
Haer stemmekens op’t spel is over-braef accoort,
Haer wesen en statuer is boven alst behoort.
| |
[pagina 36]
| |
Vermomde schijn bedrieght.
| |
[pagina 37]
| |
Somma sy sijn soo lief en aenghenaem te hooren,
Soo dat sy menichmael den zeeman gaen bekooren,
En maken door haer sangh hun ‘therte soo verdooft
Dat sy als even fijn van sinnen gants berooft,
Sy schijnen in’t ghesicht ja wondersoete maghen,
Want wie haer hoort of siet die krijght terstont behaghen,
Doch merckt wat dieper in haer schoonheyt en haer vreught,
Ghy sult voorwaer wel sien het gheen dat niet en deught,
Haer menschelijck ghestalt is boven om te prijsen,
Maer onder ‘twater ist in’t aensien om te grijsen,
| |
[pagina 38]
| |
Haer lichaem boven soet, doch onder met een steert,
Onaengenaem te sien, als menigh daer van leert.
Het lieffelijck Musijck, door hare soete reye,
Treckt meenigh tot haer in, maer laes! het is verleyen:
Want siet den Zee-man comt door haer in droevigh leet,
Het Schip dat is verseylt door’t sang al eer hy’t weet
De soete vrolijckheyt, de blijdtschap en de vreughde,
Die eerst haer in’t begin het herte soo verheughde,
Is haestigh onversiens in druck en rou verkeert.
Voorwaer dit eyghen beeldt de valsche minne leert,
Sy is oock even soo, de vreuchde comt eerst boven,
| |
[pagina 39]
| |
Een Maeght moet door’t gheklagh den Minnaer schier ghelooven,
De woorden sijn soo soet, jae even als het spel
Van het Syreens gheslacht, maer siet inwendigh fel,
In’t aensien wonder soet, ja even als Syrenen,
Maer dieper in te sien ist waerdigh om te wenen,
Het vleyen en ‘tgestreel, dat is, het soete sangh,
Het welcke menigh Maegt in’t eynde maect so bang.
Elaes! dus gaet het toe met al het valsche vryen,
In’t minnen over soet, daer na als steeckel byen:
Daerom o Petre hoort, ick blijf in’t vrye wout,
Dat is in’t Maeghden-gildt te leven onghetrout.
| |
[pagina 40]
| |
Petrus.
Soud’ick o Clara sijn recht als de zee-Syrenen
En brengen u als door vermomde schijn in wenen,
Tot sulck een snoode daet van vreughdeloose smert
Gheen schult ick heb mijn lief noch draegh sulcks niet in‘t hert
Hoe soud’ick als ghy seght in valscheyt konnen wesen?
Plaetst dit niet in u hert, noch wilt daer voor niet vrezen,
Ach lief! ghy siet my wel in trouheyt munten uyt,
Hoe soudt dan voor u sijn een vals Syreens gheluyt?
| |
[pagina 41]
| |
Laet af, o mijn Princes, laet af van sulcke peynsen,
En denckt niet dat ick sal gaen heymelijcken veynsen,
Om u mijn heyl, mijn licht, na de beloofde vreught
Te brenghen in’t verdriet de bloem al van u jeught,
Ick die soo krachtich ben door rechte liefd’ gedreven,
Hoe soud’ mijn trouwe hert in valscheyt connen leven?
Neen lief, weest onbesorght, u lieffelijck ghesicht,
Laet vry als boden sijn ten dienste van u plicht.
Ick seght voor u, mijn troost, ront uyt in alder trouwe,
Quam u aen eenich leet voorwaer het soud’ mijn rouwen,
Mijn droefheyt sou daerom ten rechten grooter sijn,
Soo ik u Clara sach niet in een blije schijn.
| |
[pagina 42]
| |
Ick can, voorwaer ick can van u doch niet ghelooven,
Dat ghy meent dat ick sou u vreughde gaen berooven.
Neen schoone, die mijn ziel met pijn in vreughde voedt,
’tInwendigh herte leyt om u als in een gloedt:
Ick hoop noch dat ick sal, alleen door trouwe minne,
V gunst en lichaem bey ghenieten en ghewinnen.
O ghy aenlockend’aes! o zeylsteen die my treckt!
O oorsprongh die alleen tot liefde my verweckt!
Mijn graegh begeerigh oogh en mach u niet beschouwen
Of ghy gaet door u kracht my’t herte gants verflouwen,
| |
[pagina 43]
| |
De kracht daer ghy soo trots u Dienaer mee doorwondt,
Is oock de medicijn die weder maeckt ghesondt.
Ach sult ghy dan mijn lief gheen weder minne gheven,
Soo sal ick eer de doodt gaen wenschen dan te leven,
Ghy aenghename tros, springhader van mijn rust,
O aldersoetst’ vermaeck, reviere van mijn lust,
Ghy sleutel die daer sluyt in’t binnenst’ van mijn herte,
Ghy hoogh-ghewenschste vreucht, ghy beule van mijn smerte,
Dewijl ick, lacy! niet can sterven na mijn sin,
Maer leven moet voortaen in treuren om de Min:
| |
[pagina 44]
| |
Soo sal ick in het deel des Salamanders treden,
En blijven in mijn pijn en droefheyt noch te vreden,
Ghelijck hy in elendt hem aller stondt verblijt,
Soo sal ick voor u lief gaen sweven al mijn tijdt,
De smaet die ghy my doet die sal my noch gaen voeden,
Ick sal oock sijn verblijt in dit elendich woeden,
Mijn overgroot verdriet dat my dus pijnlijck quelt,
En altoos even trots van alle hope stelt,
Dat sal de oorsaeck sijn, ick sal daer door gaen leven,
Dewijl ick wil ghelijck den Salamander sweven.
Clara.
| |
[pagina 45]
| |
Neen Petre, neen, maer hoort hoe quelt ghy dus u hert,
Ghy sijt u eyghen beul, ghy doet u selven smert.
Wel waerom dus versot? Ghy sijt ghelijck de blinde,
Versint u wel te recht, wat gaet ghy onderwinden?
Weet ghy niet dat de liefd’ den wint seer wel gelijct
Als in d’ervarentheyt genoechsaem klaerlijc blijckt,
Sy vlieght daer dickwils heen gants sonder achterdencken,
Soudt ghy om yemant dan door liefd’ u selfen krencken?
Hoe sijt ghy dus verdoolt? Schort op u eyghen pijn,
Soo sal al het ghekerm en wenen van u zijn,
| |
[pagina 46]
| |
Hebt ghy een groote brandt in’t herte sonder sussen?
Het water is genoegh om die weer uyt te blussen,
Ick weet niet waerom ghy so vyerigh liefde draeght
En wat u tot de Min soo yverlijcken jaeght?
Daer ghy te vooren van geen liefde wist te spreecken,
Daer gaet ghy daghelijcks u herte nu om breecken.
Eertijdts soo ginght ghy heen, ‘twas met u wel ghestelt,
En nu in dese tijdt soo roept ghy van gheweldt,
Geen dingh en schijnt u vreucht, waer dat ghy u gaet wenden,
| |
[pagina 47]
| |
Ghy vindt niet dan verdriet, ghy klaeght vast van ellenden,
‘tIs wonder vreemt dat ghy alleen dus om de min
Keunt leven soo bedroeft, en gants berooft van sin,
O Petre smijt doch wech, smijt wech dees sware saken,
En gaet u droeve siel door ‘swerelts lust vermaken.
Petrus.
Ghy geeft wel soete raet, maer Clara, hoe kan’t sijn
Dat yemant hem verheught die stadich sit in pijn?
Ick hope dagh en nacht met overgroot verlangen,
Maer ghy gaet even stuer u oude strenghe ganghen,
| |
[pagina 48]
| |
Ick smeeck en bid u staegh ghelijck als ghy hier siet,
En voor verwachte troost geeft ghy niet als verdriet.
Ach lief waert ghy noch als de alderhartste stenen,
Soo soud’ick mijn elend’ soo deerlijck niet bewenen,
Hoe wel den keyen steen is van een harden aert,
Noch wenst ick dat ghy lief oock mede alsoo waert,
Want als de silvre Son sijn straeltjens neer gaet geven,
O siet sy werden haest door schaduwe ghedreven
Te geven weder warmt, maer ghy in liefde trots
Staet vast op u gheset ghelijck een stercke rots,
Ghy slaet mijn trouwe liefd’ soo lichtelijcken henen,
Ghy hoort in’t minste niet mijn suchten ende stenen,
| |
[pagina 49]
| |
Ick die u so bemin verr’ boven ‘swerelts goet,
Die gaet ghy niet als met u trotsheyt te ghemoet,
Ick die in trouwe liefd’ soo klaerlijck ga uytsteken,
Die gaet ghy wreedelijc het hert daerom schier breken,
Ick die om u soo brandt als in een vlammend’ vuer,
Voor die blijft ghy als ijs en uyttermaten stuer,
Ick leef ick weet niet hoe in droefheyt en verblijden,
Mijn hoop dat is de vreught, het vreesen is mijn lijden,
Wat sal het met my sijn als liefd’ en trouwe gaet
En mijn verkoren lief my t’eenemael verlaet?
O laes! wat sal het sijn als ick geen troost verwachte?
Sal nimmermeer mijn brant beminde dan versachten?
| |
[pagina 50]
| |
Sal nu of tot geen tijdt sijn eenichsins pardoen?
Wat baet dan kus op kus of stadich soen op soen?
Wat baet het doch vriendin de worstelingh der handen,
Als ghy my trots en stout door liefde sluyt in banden?
Het minnen is vergheefs als ghy my dus verkracht,
Wat is een minnaer doch als hy geen troost verwacht?
Clara.
Hoort Petre, hoort een woordt, wat eyscht ghy vande maghen
Die steets een moettich hert op hare vryheyt draghen?
| |
[pagina 51]
| |
Staet haer het woort van neen niet vry, selfs sonder schae
Alschoon het herte meent met al sijn krachten jae?
Want siet daer is een woort by u en uws gheslachte,
En luydt, al watmen vindt dat gaetmen doch niet achten:
Waerom sal yemant dan soo sot’lijck sijn van sin,
En laten liefd’ en gunst het herte nemen in,
Voor datter wert ghesien die lieve rechte trouwe
Waer op dat yder mach gants sonder vreese bouwen?
Ghy weet oock immers wel al watmen breet en wijt
Hier op der aerden siet heeft al te saem sijn tijt,
| |
[pagina 52]
| |
Dat niet in ‘swerelts dal is sonder tijt ghecomen,
De bloemen op het velt, die cierelijcke bomen,
De visschen inde Zee, de Dieren groot en kleyn,
Ia siet oock mede aen het gantsche werelts pleyn
Heeft sijnen tijdt ghehadt, wanneer hy werd’ gheschapen
Door Godes woort alleen u tot een spoor en wapen,
Als Salomon ghetuyght in sijn gheschreven woort,
Hy seyt ‘theeft al sijn tijdt wat datmen siet en hoort:
Of meent ghy dat wy stracx, wanneer ghy slechts comt vraghen,
V sullen op een sprongh soo datelijck voordraghen
| |
[pagina 53]
| |
Het gene ghy gaern hoort, het lieve woort van ja,
Neen Petre, neen het is, het is voorwaer te dra.
Petrus.
Ist moghelijck Princes, ghy liefste uytghelesen,
Ist moghelijck mijn troost, dat by u dus kan wesen
Alsulcke strengicheyt? Ick ongheluckich mensch,
Wat baet het of ick u sie stadich na mijn wensch?
Elaes! wat baet het doch, als ick aen alle sijden
By u niet anders vind’ als droefheyt ende lijden,
Door onbeweeghlijckheyt en wreetheydt al te straf?
Ach liefste, seght doch eens, waeromme slaet ghy af
| |
[pagina 54]
| |
Die u van herten mint? Waerom, waerom Godinne
Acht ghy, acht ghy, elaes! niet mijn getrouwe minne?
Ghy aengenaemste vrou, Matresse van mijn hert,
O ghy aenlockend’ beelt! o soete minne smert,
O alderwaerste pandt! o oorspronc van mijn vreughde!
O hert vol eerbaerheyt! o vrouwe vol van deughde!
O Schat-kist van mijn lust! o hope voor en naer!
O lief! o mijn Princes! Godin en hoogh Altaer,
Ontfermt, ontfermt u doch eens over’t nare stenen
Van mijn bedroefde staet, jae staegh elendich wenen,
Ghy bloem vol van cieraet, laet my, laet my voorwaer
Niet sijn, beminde vrou, een hopeloos Minnaer,
| |
[pagina 55]
| |
Mijn wangen soo bevlect van natticheydt der tranen,
Ach kunnen die u lief noch niet ghenoegh vermanen
Van mijn bedroefde geest, die altoos voor u sweeft?
Ghy zijt alleen de dief die my ontstolen heeft
Het hert met al sijn kracht, hierom wilt weder gheven
Mijn hoop, mijn troost, mijn vreucht, mijn heyl, mijn lust en leven.
Clara.
Wel hoe wat wil ghy dan, o Petre, dat ick sal
Vertroosten met een woort u droevich ongheval?
Het schijnt my wonder vreemt, is aen het ja te geven
Voor u, gelijck ghy roept, soo vele aenbedreven?
| |
[pagina 56]
| |
Wat sal het sijn ghetrout het is de beste raet
Te blijven altoos vry in d’ed’le Maeghden staet,
Doch so niet datmen stout hertneckich niet wil trouwen
Neen, neen alst Godt belieft geen mensch can’t wederhouwen
Dan sietmen dat het ja comt kruypen uyt de mont
Met futslen en ghestreel, so wert het woort ghejont,
Den Minnaer die daer na ginck richten al sijn gangen,
Om door een soet ghevley dit lieve woort te vanghen:
Maer lieve seght doch eens: wat is’t te sijn een Vrou?
Wat Roem, wat Eer, en Lof aenbrenght de echte trou?
| |
[pagina 57]
| |
Siet al de vrouwen aen, wie gaet haer doch wat achten?
Ghewis het lof dat comt op’t Maeghdelijck geslachte,
Daerom is dat ick dus gae voor het trouwen vlien,
Doch als d’uyr is vervult soo sal het noch geschien.
Petrus.
Princes ghy sijt verdoolt, hoe soud’ dat soete trouwen
Geen eere sijn, o lief, ghy hebt niet wel onthouwen
Het geen geschreven staet tot lof van’t vrou geslacht
O siet in Godes Woort daer werden sy gheacht,
Daer werden na den eysch de vrouwen hoogh gepresen,
Daer wert een eerbaer wijf het lof recht toe ghewesen,
| |
[pagina 58]
| |
Het is een ed’le staet, sy comt van hoogher handt,
‘tIs Godt die op de aerd’ het Huw’lijc heeft geplant,
Het trouwen heeft voorwaer alleen de rechte eere,
Maer ‘tMaeghdelijck gheslacht dat pronckt slechts met haer kleeren
Op ydel fondament. Ey siet wat is een Maeght
Schoon of sy al veel roem op hare vryheyt draeght?
Wat is haer Maeghdom doch? kan die haer wel wat baten?
Ghewisselijcken neen, beminde wilt dit vaten,
Dat ghy selfs niet en weet wat dat den Maeghdom is
Daer ghy dus trots op steunt, het naeste dat ick gis,
| |
[pagina 59]
| |
Wat dat hy soude zijn sal u de schand vermeeren,
Een boom die vruchten draegt is waerdich om te eeren.
Clara.
Ghy set nae dat my dunckt de Vrouwen al te hoogh,
Of ghy schoon van haer roemt’ten heeft niet sulcken boogh:
Ick weet wel ‘tis alsoo, het trouwen is te prijsen,
Maer wie gaet, als ghy seght, den Vrouwen ‘tlof toewijsen?
O Petre by aldien dat haer gingh stadigh na
Het lof, ick soud’ voorwaer, ick soud’ schier seggen jae.
| |
[pagina 60]
| |
Petrus.
Beminde siet ick segh ront uyt hier mijn ghevoelen
De maechdom is maer last sy doet de menschen woelen,
Want siet d’ervarentheyt die leert het ons perfect,
Wie is het die de jeucht tot liefde doch opwect?
Is sy’t niet die de min en lust can t’samen brouwen,
Wast niet een lastich pack men socht niet om te trouwen,
Laet sulck een viesevaes, laet sulck een slechte praet
Geschieden van een Maeght die dit niet en verstaet,
Voeght u tot d’echte trou en laet u doch bewegen,
Mijn hert dat is voorwaer gants t’eenemael verslegen,
| |
[pagina 61]
| |
Mijn krachten sijn vergaen, mijn borst is schier verstopt,
Mijn woorden sijn soo in malcanderen ghekropt
Dat ick voor u niet meer can spreken volle reden,
O lief! o mijn Matres wilt eenmael doch toe treden
En sien melijd’lijck aen mijn al te grooten noot,
Het schijnt dat my door liefd’ omringht de bleecke doodt
Elaes! ick moet door last de waerde min verachten.
Clara.
Bedaert, O Petre lief, u pijn sal ick versachten,
| |
[pagina 62]
| |
V lijden en verdriet, u droefheyt en ghesteen,
Stelt dat nu aen een kant en maeckt geen meer gheween,
Het sal een eynde zijn, ick sal met u gaen paren,
Daerom smijt van u wech het gheen u magh beswaren:
Want siet na ‘tfuer comt ‘tsoet, wie dat gheen pijn en lijdt,
Schoon hy sijn Lief geniet, die heeft niet recht ghevrijt.
Nu Petre, als tot slot wil u en my de Heere
‘tGheluck hier op de aerd’ tot salicheyt vermeeren.
Godt boven al. |
|