Verzamelde gedichten

[p. 187]

De onvoltooide tempel

[p. 188]

XXXIX

De kamer waar hij lag werd weer een cel,
de wereld een bouwvallig labyrinth,
de steenprojectie van zijn eigen walg.
de straten barstten naar den horizon
door 't puin der nacht, riolen naar de vaalt
van het heelal - het glinsterende strand
waarheen hij eenmaal met zijn vrienden ging
over de weeke velden van den nacht.
en de fontein die met den avondval,
een zachte regen onder 't firmament,
het fluisteren der liefde overzong
terwijl hij lag naast de omfloerste vrouw,
gedrenkt in weemoed?

het scheen verwaaid te zijn,

tezamen met het sterrenbeeld vergaan
waarvan geen glans meer door zijn venster drong
dan, ver uiteen, de nagels van het kruis,
het onverwoestbaar teeken van zijn val.

hoe kon hij ooit zich zuivren van 't verraad?
want de herinnering aan dat eene maal
zat in zijn strottenhoofd gelijk een bal,
een gummiring hem in den hals geschroefd
als een gezwel, een onverteerbaar ding,
waarin zijn levensdorst gebeten had,
maar niets dan asch, bederf en dood geproefd.