Verzamelde gedichten

[p. 171]

XIV

Terwijl hij nadroomt waar het open raam
een rechthoek snijdt uit hemels neteldoek,
verneemt hij vaag uit het vertrek daarnaast
het neuriën van de vrouw, die haar toilet voltooit.

wat rest er van den nacht, toen bij de gouden vlam
hij wegzonk in het dal van het bedwelmend vleesch,
wat bleef er van den gloed, den walm van het genot
dan de gebroken pijn der lenden, wrak en leeg?

doch in het stijgend uur, als alles is verdampt
nadat het stortend bad de laatste broeische geur
als afval weggespoeld en 't schemerende licht
de zachte glooiingen der jonge leden tint,

doortrilt een roode slag het lichaam, blank en nieuw,
dat in den heeten nacht zijn diepsten vorm herwon,
gelouterd van het vuil dat in den smeltkroes viel,
terwijl het oerbeeld, slank, tot zijn gestalte kwam.

weer hoort hij 't neuriën, het droomend nageluk
dat tot een voorsmaak wordt van een hernieuwd genot,
en ziet haar, in den geest, smal voor den spiegel staan,
den soeplen ruggestreng en 't vlindrend schouderblad

losser nog in de huid; en als het morgenrood
in snelle gouden vlagen regent door het ruim,
worden haar borsten ros en als de heuvels rood
en rijst zij in den dag, als eenmaal uit het schuim.