Verzamelde gedichten

IV

Terwijl hij loopt,
ziet hij een vage maan
genesteld in den kroon
der teedre voorjaarsboomen
en merkt niet dat hij gaat
door het verlicht ravijn
dat uitmondt op 't skelet
der zwarte kathedraal,
een monsterlijke rots,
die uit den oertijd opstijgt in den nacht.

hij denkt:
‘zonder die mastodont geen heden,
zonder de dom geen stad, zonder die spil
geen wentlend firmament,
geen dierenriem, geen babylonisch jaar

[p. 159]

 

dat zijn getal in 't aantal poorten sloeg

 

van 't colosseum, en in de kralen

 

van den rozenkrans.’

 

en dralend langs het plein,

 

voert hij gedachteloos het roode beest

 

zijn avondbrieven, en ziet den melkweg

 

duizlen langs den trans.