Verzamelde gedichten

[p. 39]

De vrouw van de zon

Ik zag een vrouw, die schreed
alsof zij nooit zou sterven.

A. Roland Holst

Vrij en eeuwig,
tijdeloos ontheven,
in een hoog en onaanrandbaar zweven,
schrijdt gij,
koninklijk geheven,
langs de blauwe muren van het licht

o! de sneeuwstorm van uw gouden mantel
o! de zon, het diamanten vlamsel,
dat de heemlen uitstroomt uwer haren
langs de wolkenlooze bergen van den dag

o! de nacht -
waar uw fonkelende gouden tocht
in den hoogen, sidderenden loop der herten
eenzaam eindigt,
in de diepste verten.