Verzamelde gedichten

[p. 37]

De vrouw met den spiegel

Den spang,
die de roodkoopren pracht
des haars omsloot,
hebt gij, gedachteloos,
in een zacht-mijmerend gebaar,
dat in zichzelve rustte en vergleed,
uit uwe hand gelegd -
en onbeschroomd der lokken val,
die u ommantlen wilde,
losgewoeld.

zoo staat gij,
koud en onberoerd
binnen den blauwen nacht.

Gij neemt den spiegel in uw hand
en uit zijn droomend-donkren schoot
ontwaakt en groeit
- a dream within a dream -
de rankheid van uw mat-albasten naakt

en gij staat groot en virginaal
in het weerkaatst heelal.

Gij hebt het oog van een ontwakend hert,
en uw gelaat, uit doodsbleek licht der maan gegrift,
is op uw marmren tors
een koele vlam.

Gij hebt u-zelf zeer lief,
en zoozeer houdt uw beeltnis u geboeid,
dat zij den adem aan uw mond ontrooft

[p. 38]

 

en uwen bloedklop in haar aad'ren zuigt

 

en u verteert, zoozeer,

 

dat gij de schim uwer weerkaatsing wordt,

 

bezwijmt

 

en sterft.