Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Het Lofsang Simeonis.

Uyt het 2. Capitt. des Evangeliums Luce, aent 29. veers.

Simeon een vroim ende godsvreesende man, verwachtede met groot verlangen de toecomste des Salichmaekers Christi Iesu, mits hem geopenbaert was, dat hy niet en soude sterven eer hy hem gesien hadde: Sijnde dan Iesus van Nazareth te Ierusalem voir den Heere in den tempel ghebracht nae het beuel der Wet Mosis, quam hy aldaer inden geest Godes: Ende nemende het kindt in sijnen ermen, danckede God met desen Lofsange: verclarende in korte woirden het ampt Christi Iesu, met de vruchten die niet alleen de Ioden, maer alle volckeren der weirelt daer van hadden te verwachten.

[1]

29

⁺ LAet dijnen knecht voortaen,
O Heer, in vrede gaen.
Nae dijnen woird vol trouwen,

+ Nu laetest du dijnen dienaer in vreden O Heere, nae dijnen woirde.

[p. *]

30

⁺ Want mijn gesicht verheugt,
Mach met volcomen vreugt,
Nu dijnen Heylant schouwen.

+ Want mijne oogen hebben dijnen heyl gesien.

[2]

31

⁺ Den Heylant lang verbeyt,
End claerlijck voirbereyt
Den volckren, vanden Heere:

+ Dien du bereydet hebst, voir het aengesichte van allen volckeren.

32

⁺ Een licht dwelck openbaer,
Den Heydnen schijnt seer claer,
Dijns volcks Israels eere.

+ Een licht om de Heydenen geopenbaert te worden, ende een heerlicheyt dijnes volcks van Israel.