Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Het Lofsang des Propheten Abacuc.

Uyt het derde Capittel sijner prophecijen.

De Prophete Abacuc hebbende verstaen het vonnisse des Heeren over de wederspannicheyt sijns volx, als dat hyse den godloosen Chaldeen tot roof wilde overgeuen, seer verschrickt sijnde, ende hebbende met God eenen tijt lanck geargueert, ten laetsten geeft sick gewonnen inde heylige voirsienicheyt des Heeren, besluytende dat God even wel sijne Gemeynte bewaren sal, ende sijne vyanden verderuen, ende dat de rechtveirdige uyt sijn geloove leuen sal. Daerop dicht hy gebetswijse dit heerlick Lofsanck, daer hy den Heere voirstelt de wonderlijcke wercken die hy voortijts ghedaen heeft tot verlossinghe sijner Gemeynte, die doch is sijner handen werck, besluytende dat niet tegenstaende de sware straffe des Heeren, hy ende alle de geloovigen sullen tot Godt haeren toevlucht nemen, ende met gedult haere verlossinge verwachten: welcke in Christo aengeheven wesende, ten joncxsten dage volcomentlijck sal volbracht worden.

1

Een gebet Abacucks des Propheten op de Sigjonot.

Op de wijse des vijfstichsten Psalms.

[1]

2

⁺ O Heer, ick heb, donwederroeplijck woort,
Van dijn gericht, end uytspraeck aengehoort,
Dies heb ick my uyt vrees ontset voorwaer:
Doch wil, o Heer, dijn uytvercoren schaer,
Welck is dijn werck, int

+ HEERE, ick hebbe aengehoort [tgene] du [my] hebst doen hooren, ende ben verschrickt geweest: O HEERE, [behoude] dijn werck by tleuen, int aenloopen der jaeren, maecke het bekent int midden der jaeren.

[p. *]

 

midden van haer jaren,

 

Genadelijck behouden end bewaren.

[2]

⁺ Het is dijn werck, maeck dat het sy bekendt,
Verderf het niet aleer het sy volendt.
Gedencke doch in dijnen toirne swaer
Op dijn genaed, end goetheyt wonderbaer.

+ Gedencke des ontfermens in [dijnen] toirne.

3

⁺ Du bist de Heer, die oyt end oyt te voren
Geholpen hebst het volck van dy vercoren.

+ God toog op van Theman, ende de heylige van den berg Pharan, Sela. Sijne heerlijcheyt bedeckte de hemelen, ende het aertrijck was vol van sijnen lof.

[3]

De Heer toog op uyt Themans woesteny,
Al waer den berg van Sinai ligt na by.
De heylge quam uyt Pharans bergen hoog,
Met schoon gelaet, end heerlijcken vertoog.
Sijn heerlicheyt hadd' dhemels omgehullet,
End sijns naems lof het eirtrijck ganntz vervullet.

[4]

4

⁺ End sijnen glantz was als der sonnen licht:
Men sach wel claer twee hoirnen vast gesticht,
Uyt elckerhandt bescheydlijck rijsen op,
End vanden gront tot aenden hoogsten top,
Met eenen glantz elck blincken int besonder,
So dat sijn cracht verborgen lag daer onder.

+ Ende sijnen glantz was als het licht [selue] uyt sijne handen gingen hem twee hoirnen op. Ende aldaer was sijne cracht verborgen.

[5]

5

⁺ Lancx voir hem tradt de pestilency wreet,
End neffens ginck de pestcoil gloedich heet:
Die voir hem vast sijn vyanden verslondt.

+ Voir hem trat de pestilency, ende aen syne voeten ging de pestkoil henen uyt.

6

⁺ Men sach dat hy daer overeynde stont.
End als een Heer, end allerhoogste Coninck,
Het landt uytdeyld' end gaf elckeenen wooning.
(1) ***

+ Hy stondt ende mat het aertrijck uyt. Hy sach toe ende dede de Heydenen reyeren. Ende de geduerige bergen werden verbrijselt, de eewige heuuelen buygden sick. De gangen der eewen comen hem toe.

[6]

Maer also hy met eenen overslach,
Van sijn scherp oog op s'eirtrijcks volckren sach.
Sy werden al verschrickt van stonden aen,

[p. *]

 

So dat tgebergt dat altijt had gestaen,

 

Werd als verstroyt: end d'heuvlen eewichduerich,

 

Van vreess end anxt sick neder boogen truerich:

[7]

Der eewen loop end wegen sijn gestelt,
In sijne handt end Goddelijck gewelt.

7

⁺ Ick sach aldaer doir sHeeren vonnis recht
Van Chusans heyr de hutten neergelegt.
End Midjans heyr met tenten end krijgsknechten,
Van grooten schrick d'een tegen d'ander vechten.

+ Ick sag de hutten Cusans onder den druck, de tenten des landts Madian [waren] beuende.

[8]

8

⁺ Hoe soud de Heer dien alle ding toehoort,
Op eenen stroom oft vloeden sijn gestoort?
Off hy den stroom met sijn cracht splijt ontwee,
Soud hy daerom vergramt sijn op de zee?
Dat hy te peerd oft wagens heeft gereden,
Geschiedd' alleen tot sijns volx salicheden.

+ Was de HEERE verstoort op de stroomen? oft was dijnen toirne over de vloeden? oft dijne gramschap over de zee? Als du op dijne peerden redest, dijne wagenen [waren] tot salichmakinge.

[9]

9

⁺ Du hebst den grondt der zee bloot ende naeckt,
Met dijnen boig end wapenen gemaeckt,
Om dijnen eedt ons vaderen gepleegt
Te maken vast end eewich onbeweegt.
Oock hebstu d'eird in vloeden opgespleten,
Om dijne trouw alom te laten weten.
(2) ***

+ Den naeckten gront werde ontdeckt [door] dijnen boge, om [dijne] eeden, tot bevestingen van [dijn] woirt. Selah. Du klouest het aertrijck op, met vloeden.

[10]

10

⁺ Het hoog gebergt heeft dijn macht aengeschout,
End werdt terstont van bangicheyt benout.
Den waterstroom heeft sijnen loop geswicht:
Den afgrondt bang voor s'Heeren aengesicht,
Heeft eenen schreew van grooten schrick gegeven:
De diepte heeft haer handt om hoog geheven.

+ De bergen sagen het ende verschrickten, den geweldigen stroom der wateren ghinck door, den afgrondt dede haer stemme hooren: de diepte hief haer handt op.

[11]

11

⁺ De clare Son, de nachtheerschersse maen,
Sijn in haer plaets, vast stille blijven staen:
Want sijnde beyd' in dijn gebiet end dwanck,
Dewijl du streetst, sy moesten haeren ganck
Nae tclare licht van dijn strijtbare schichten,

+ De Sonne [ende] de Maen stonden stil in [haere] woninge: Sy gingen na het licht dijner pijlen, nae den glantz des weerlichts dijnes spiesse.

[p. *]

 

End nae den blick van dijne spiessen richten.

[12]

12

⁺ Almachtig Godt, du hebst met grammen moet,
Des eirtrijcks perck vertreden met den voet,
End volckren sterck daer du op waerst vergramt,
Als in een vloer gedorschet end gestampt:

+ Du hebst het aertrijck in gramschap vertreden, in toirnicheyt hebstu de Heydenen gedorschet.

13

⁺ Dit hebst du, Heer, dijn volck gedaen te goeden,
Om dijne schaer genadich te behoeden.

+ Du bist uytgetogen tot verlossinge dijns volcx, tot salichmakinge met dijnen gesalfden. Du hebst het hooft doirsteken vanden huyse des goddeloosen, ontdeckende den grondt tot aen den hals toe.

[13]

Want du voirwaer ten krijg getogen bist,
Tot dijns volx heyl, met dijnen heylgen Christ.
Du hebst het huys der Goddeloos berooft,
End met dijn sweirt doirsteken haere hooft.
Dijn stercke hant sijnd' over tvolck gestrecket,
Heeft haeren grondt tot aen den hals ontdecket.

[14]

14

⁺ Du hebst het hooft met stadt end dorpen al,
Doirsteken, Heer, end gantz gebracht ten val,
Met haer selfs roed, end met haer eygen straf.
Sy voeren in om my te drijven af,
Als eenen storm, oft als die vreugde vinden,
Om heymelijck den armen te verslinden.
(3) ***

+ Du hebst met haere stauen het hooft sijner dorpen doirboort, sy hebben gestormt om my te verstroyen: haere vreugde was als de [vreugde der genen die den armen int verborgen verslinden.

[15]

15

⁺ Du hebst in zee gemaeckt een effen baen,
Daer over sijn de peirden doirgegaen,
Doir tmoer des gronds van stroomen hoog end sterck.

+ Du hebst inde zee met dijne peirden getreden [ouer] de moere van stercke wateren.

16

⁺ Daerom als ick so menig wonderwerck
Aensiende, hoor dijn vonnis nu gegeven,
Den buyck moet my van grooter vreese beven.

+ Ick heb [het] gehoort, ende mijnen buyck is verschrickt geworden: mijne lippen hebben gebeeft op de stemme, verrottinge is my int gebeente gekomen: ende ick beue in my selven, die ick [nochtans] sal rusten ten daege der benautheyt, als men op sal trecken tegen het volck ende sal het verwoesten.

[16]

Ick clappertand met lippen ende kin,
Als ick dijn stem bedenck' in mijnen sin:
Tgebeent' wort my van binnen als verrot,
Mijn cracht gaet af, ick beef o lieue God.
Nochtans sal ick in alle dees verdrieten
Ten daeg des anxts noch vreed end rust genieten.

[17]

Ia als de Heer sal crachtich vallen aen,
Met svyants heyr om sijn volck te verslaen,

[p. *]

 

So datmen niet en sie dan ongenucht.

17

⁺ Dat geenen boom van vijgen breng sijn vrucht,
Dat wijnstock oock, noch boomen van olijven,
Noch saet noch graen op tvelt en wil beclijven.

+ Als den vygeboom niet botten en sal ende datter geen vrucht aenden wijnstock sijn en sal, dat de dracht des olijfbooms missen sal, ende dat de velden geen spijse en sullen voortbrengen. Dat de schapen sullen vande koye wechgeruckt werden, ende datter geen osse inde stallen wesen en sal.

[18]

Dat self het schaep gerooft werd uyt de koy,
Dat os end koey den vijandt sy tot proy,
Dat gantz gheen beest op tstal en sy bevrijt.

18

⁺ So sal ick noch sijn inden Heer verblijt.
Mijn hert sal sick in mijnen God verheugen,
Die my behoudt doir sijn cracht end vermeugen.

+ Doch ick sal in den HEERE vrolijck sijn, ick sal my verheugen in den God mijner salichmakinge.

[19]

19

⁺ De Heere God, de Heer is mijn gewelt:
Die mijnen voet als van een hert versnelt,
End maeckt dat ick bevrijt van al ontsach,
Op mijnen berg end hoochten treden mach.
Ick wil sijn eer van sangers doen verclaren,
End sijnen lof doen clincken op mijn snaren.

+ De Heere IEHOVAH is mijne sterckte ende sal mijne voeten als herten voeten snel maecken, ende sal my doen treden op mijne hoogten.