Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

[p. *]

Het Lofsang des Propheten Ionas.

Uyt het ij. Capittel Ione.

De Prophete Ionas sijnde om sijne wederspannicheyt tegen Gods gebot, doir een rechtveirdige straffe des Heeren vanden Walvisch opgeslickt, heeft nochtans inden afgrondt des doots wesende, doir de cracht des geloofs alle verhinderingen overwonnen, ende tegen hope hopende, den Heere om genade aengeroepen: waervan verhooret, ende verlosset wesende, heeft daernae dit heerlijck Lofsang gedicht, daerinne hy sijne uyterste benautheden ende de afgronden der wanhope cierlijck afmalende de wonderbare barmherticheyt ende cracht Godes, die in het uyterste altijt een noothelper is, allen geloovigen voir oogen gestelt, mits straffende ooc alle wangeloovige Afgodendienaers.

Op de wijse des xxxv. Psalms.

1

Ende Ionas badt den HEERE sijnen Godt, uyt het ingewandt des Visches.2Ende sprack.

[1]

⁺ IN swaren anxt end bitter smert,
Heb ick met een verslagen hert,
Geschreyt tot God den Heer almachtig,
Die my op mijn gebeden clachtig,
Genadig antwoirt heeft verleent:
Ick heb geroepen end geweent,
Tot dy van uyt der hellen poort,
End du hebst mijn stem aengehoort.

+ Ick hebbe tot den HEERE geschreyt van wegen mijner ancxte: ende hy heeft my geantwoirt, ick hebbe geroepen vanuyt den buyck der hellen, [ende] du hebst mijne stemme verhoort.

[p. *]

[2]

3

⁺ Du haddest my geworpen neer,
Tot inden afgrondt van het meer,
End in het hert der zee geschoten,
Daer stroomen my rontom besloten.
Daer dijner baeren sterck geloop,
End watergolven overhoop,
Doir dijnen toirne sijnd' ontstelt,
My over vielen met gewelt.

+ Ende du haddest my inde diepte geworpen in het herte der zee, ende den stroom omving my: alle dyne waterbaren ende golven togen over my

[3]

4

⁺ Doe sprack ick in mijn hert bedruckt,
Nu ben ick van dy wech geruckt,
End van dijn oogen gantz versteken,
Doir eygen schult sijnd' afgeweken,
Moetwillichlijck van dijn gebot:
Nochtans so wil ick o mijn God,
Noch hopen dat ick sal voortaen,
In dijnen heylgen tempel gaen.
(1) ***

+ Ende ick sprack, nu ben ick van de tegenwoirdicheyt dijner oogen wechgenomen: doch, so dal ick noch aenschouwen den tempel dijner heylicheyt.

[4]

5

⁺ De waterstroomen hadden my,
Omlegert vast aen alle zy,
End drongen my tot aen het leven:
Den afgrondt hadd' my so omgeven,
Dat twier verwert om mijn hooft stondt.

+ De wateren hadden my omvangen tot aender siele toe, den afgrondt hadde my omcingelt, het wier was verwerret om mijn hooft.

6

⁺ Ick sonck tot inder klippen grondt:
Het aertrijck als met grendels wijt,
Was my gesloten voir altijt.

+ Ick was nedergedaelt tot aen de wortelen der bergen: het aertrijck [met] haere grendelen was rontom my [besloten] in eewicheyt, doch du hebst mijn leven uyt den verderve opgetogen o HEERE mijn God.

[5]

Doch du hebst my mijn God getrou,
In desen druck end swaren rouw,
Vry van tverderf doir dijn vermogen,
Mijn leven weder opgetogen.

7

⁺ Doe mijne ziele lach versmacht,
Ick heb op God den Heer gedacht,
Tot dijnen tempel onbesmet,
Quam voir dijn oogen mijn gebet.

+ Doe mijne siele in my versmachtede, ick hebbe op den HEERE gedacht: ende mijn gebet is tot dy gekomen, tot den tempel dyner heylicheyt.

[6]

8

⁺ Die acht op ijdel dingen slaen,
End waengelooven hangen aen,
Verlaten hun deugt end welvaren.

+ Die valssche ydelheden gade slaen, verlaten haere genade.

9

⁺ Maer dy sal ick voor groote scharen,

+ Maer ick sal dy offerhande doen met der stemmen der lofsancks. Tgene dat ick geloift hebbe, sal ick betalen, [want] de salicheyt is van den HEERE.

[p. *]

 

Met Lofsanck offren prijs end eer,

 

End dy voldoen mijn God mijn Heer,

 

Al mijn geloften ongelaeckt.

 

God is alleen die salichmaeckt.