Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Het Lofsang des Conincks Ezechie.

Uyt het xxxviij. Capittel Isai. vers. 10.

De Coninck Esechias, nae dat de stadt van Ierusalem van Sennacheribs gewelt doir des Engels hant seer wonderlijck verlost was, als of hem God vanden Vyandt onttrocken hadde, om hem met een andere even sware roede sijns toirnes te castijden, werde van een snelle dootlijcke sieckte versocht, ende doir den Prophete Isaias gewaerschout dat hy sterven moeste, waerop hebbende grootelijx ter herten genomen de ongenade des Heeren, hy sick tot een vierich gebet gekeert heeft. Ende verhoort sijnde, also hem de Heere met een sonderling wonderteecken van het aerselen der Sonnen de toegesegde genade van gesontheyt ende verlenginge des levens, bevestigt hadde, heeft dit heerlijck Lofsang gedicht, daer hy sijne vorige smerte ende benautheden beschrijvende, de genade des Heeren, insonderheyt in de vergevinge sijner sonden, seer duydelijck afmaelt ende verhoogt, ende beloift sijn leuen lang danckbaer te wesen.

Ende wort gesongen op de wijse des xxviij. Psalms.

9

Dit is de schrift van Hiskia Coninck in Iuda so hy sieck geweest ende van sijne sieckte genesen was.

[1]

10

⁺ DOe Godt vertoirnigt, mijne dagen,
Afsneed', ick sprack met sware clagen:
Nv moet ick ten graef nedervaren,
Want t'over-

+ Ick sprack in het afkorten mijner dagen [nu] sal ick tot de poorten des grafs henen gaen, ick worde gerooft van het ouerige mijner iaeren.

[p. *]

 

blijfsel van mijn iaren,

 

Wort stracx van my genomen af,

 

End neer geworpen in het graf.

[2]

11

⁺ Ick sprack met weenen ende trueren,
Nu sal ick God nae deser ueren,
Niet meer aenschouwen, noch sijn wercken
Met tvolck dat leeft, voortaen bemercken,
Ick sal de werelt niet meer sien,
Noch omgaen met de vrome lien.

+ Ick sprack, ick en sal den HEERE niet meer sien, den HEERE [segge ick] op het lant der leuenden, ick en sal nu geen mensche meer aensien onder de ingesetene der werelt.

[3]

12

⁺ Ick moet uyt mijne woining scheyden,
Dies mach ick my wel vast bereyden:
Want mijn behuysing hier op d'eirde,
Wort van my wechgevoert seer veirde:
Gelijck eens herders hutte wort,
Van d'een in d'ander plaetz verport.

+ Mijne woininge is van my wechgetogen, ende verhuyst gelijck eens herders hutte: Ick hebbe myn leuen selue afgehouwen gelijck een wever. Hy sal my afsnijden [als] vanden drom. Du salt my vanden dage tot aen de nacht, ten eynde gebracht hebben.

[4]

Want ick my self mijn leven hebbe,
Gestompt, gelijck eens wevers webbe.
De Heer heeft my in toirnicheden,
Als van den drom kort afgesneden.
Du hebst my, Heer, ten eynd gebracht,
Van desen dach tot aenden nacht.

[5]

13

⁺ De gantze nacht tot aenden morgen,
Steld' ick my voir (vol swaerder sorgen)
Als dat my God tgebeent gekroken,
End als een Leew hadd' heel verbroken.
Du geefst my langer geen verdrach,
Dan totte nacht van desen dach.
(1) ***

+ Ick stelde [my hem voir] tot aen den morgen. Gelijck als een leew, alsoo vermorselde hy alle mijne gebeenten, vanden dage tot aenden auont salt du my ten eynde gebracht hebben.

[6]

14

⁺ Ick hebb' gekrocht in mijne traenen,
End vast gemurmelt als de kraenen,
Oft als de swaelwen ende duyven,
Gesucht, met snorcken ende snuyven.
Doch heb ick evenwel mijn oog,
Verheven tot den Heer om hoog.

+ Gelijck als de craene [oft] de swaeluwe also hebbe ick gecrocht, ick stenede als een duyue: mijne oogen waeren om hooge geheven, O HEERE [de sieckte] onderdruct my, wil du my borgen.

[p. *]

[7]

O Heer, mijn sieckte doet my sticken,
Wil my genadelijck verquicken.

15

⁺ Maer waerom wil ick langer clagen?
Hy heeft my reed al voirgedraegen
Sijn woirt end sijn belofte goet,
Hy ist diet daedlijck oock voldoet.

+ Wat segge ick, hy heeft het my doch gesegt ende hy heeft het gedaen. Ick sal alle mijne iaeren [inden sin] overloopen de bitterheyt mijner sielen.

[8]

Dies halven sal ick al mijn leven
Mijn sinnen hier toe strax begeven,
Dat ick mach vlijtich overleggen,
End eenen yeglijck voorder seggen,
Wat voir een noot end bitter smert,
Dat ick gevoelt hebb' in mijn hert.

[9]

16

⁺ Het leuen is doch, Heer, gelegen,
In dijn weldaden t'overwegen.
Dit selve sal in alle saecken,
Mijn hert end mijnen geest vermaecken.
Du salst my op den selven grondt,
Weer maken frisch end wel gesont.
(2) ***

+ Heere, over dese dingen salmen leuen, ende in alle desen bestaet het leven mijns Geestes. Du salt my weder verquicken, ende leuendich maken.

[10]

17

⁺ Als ick in voirspoet was met vreden,
Heeft my dees bitter smert bestreden:
Maer du hebst Heer, na dijn behagen,
End nae dijn liefd' aen my gedragen,
Mijn siel verlost uyt sdoodes gracht
Daerinne sy schier lach versmacht.

+ Sie, de bitterheyt die my [seer] bitter was is my tot vrede gekeert, ende du hebst mijne siele lieflijck aengeuomen om my uyt den graeue des verderuens [te helpen:] Om dat du alle mijne sonden achter dijnen rugge geworpen hebst.

[11]

Want du hebst alle mijn misdaden,
Uyt ontfermhertiger genaden,
Verr' achter dijnen rug gesmeten,
End gantz in eewicheyt vergeten,
De welck alleen ick seer wel weet
Te wesen oorsaeck van mijn leedt.

[12]

18

⁺ Nu moet ick dy dan Heere loven:
Want die int graf eens sijn geschoven,
En sullen dijnen lof niet singen,
Noch dooden, dijnen roem voortbringen.
Want die eens neersinckt inden put,
En wacht niet meer op dijnen schut.

+ Want het graf en sal dy niet lofsingen, noch de doot en sal dy niet roemen: de gene die inden put neder dalen en sullen op dijne waerheyt niet wachten.

[13]

19

⁺ Maer die noch hier op eerden leven,

+ De leuende, de leuende is de gene die dy louen sal gelijck als ick heden ten dage. De Vader sal [sijnen] kinderen dijne waerheyt te kennen geuen.

[p. *]

 

Die sullen dy prijs end lof geven,

 

Gelijck ick nu te desen tijde,

 

In dijn verlossing my verblijde.

 

Oock sal een vader wel besint,

 

Dijn waerheyt doen verstaen sijn kint.

[14]

20

⁺ Int korten, tis de Heer almachtig,
Die my behoudt doir sijn handt crachtig:
Dies sullen wy int huys des Heeren,
Met ons Lofsangen hem vereeren,
So lang hy op dit eirtsche dal,
Het leven ons vergunnen sal.

+ De HEERE is my komen verlossen, dies sullen wy op mijn snarenspel lofsangen spelen inden huyse des HEEREN alle die dagen onses leuens.