Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

[p. *]

Het Lofsang Salomonis.

Uyt het eerste boeck der Coningen, int achtste Capittel 56. veers.

Salomon hebbende den tempel nae Gods bevel opgebouwet, ende dat voirtreffelijck gebet voir den Heere inde tegenwoirdicheyt des gantzen volck gestortet, also int voirschreven boeck ende capittel vermeldet staet, heeft het volc met dit schoon ende heerlijck gebet ende Lofsang gesegent: Prijsende Godt voir eene so sonderlinge weldaet die hy den volcke bewesen hadde, hebbende hun goede vrede verleent, ende sijne beloftenissen inden figuerlijcken tempel volbracht: twelck was een uytgedruckt voirbeeldt Christi Iesu des warachtigen tempels ende woininge Godes, doir wien alleen wy toeganck hebben, tot den Vader, ende bidt den Heere dat hy by sijn volck wesen, haere herten tot hem neygen ende haer gebet verhooren wil, tot grootmakinge sijnes heyligen naems.

Op de wijse des Cxxix. Psalms.

54

Ende het geschiede dat alsoo Salomon dit gebet ende smeeckinge den HEERE gebeden hadde, hy stont op vanden Altaer des HEEREN, so dat hy niet meer op sijne knien en knielde [doch] sijne handen waren noch ten Hemelwaert uytgestrecket.

55

Ende hy stondt, ende segende de geheele vergaderinge Israels met luyder stemmen, seggende.

[1]

56

⁺ GEloift sy God de Heer die eewich leeft,
End sijnen naem sy grootelijcx verheven:
Mits hy na tgeen dat hy gesproken heeft,
Nu sijnen volck heeft vreed ende rust gegeven.

+ Gelovet sy de HEERE, die sijnen volcke Israel ruste gegeven heeft: nae alle tgene dat hy gesproken heeft daer en is niet een [enckel] woirt vervallen van alle sijne goede redenen die hy gesproken heeft doir Mosen sijnen dienaer.

[2]

Van alle tgeen dat hy doir Mosis mont,
Sijns dienaers heeft tot sijnen volck gesproken:
Is niet een woirt vervallen tot dees stondt,
Daer yet aen sy int minste deel ontbroken.

[p. *]

[3]

57

⁺ De Heer ons God doir sijn genade sy
Met ons altijt, so hy met ons voirsaten
Oock is geweest, end blijf ons altijt by,
End wil ons niet begeven noch verlaten.

+ De HEERE onse God sy met ons, gelijck als hy met onsen vaderen geweest is: hy en begeue ons niet noch en verlate ons niet.

[4]

58

⁺ Hy neyg tot hem ons hert end ons gemoet,
Om sijnen wech te treden sonder dolen:
End houden steedts al sijn geboden goet,
Sijn recht, sijn wet onss vaderen beuolen.

+ Om onse hert tot hem te neygen, op dat wy in sijne wegen wandelen ende sijne geboden onderhouden, ende sijne keuren ende sijne rechten, welcke hy onsen vaderen beuolen heeft.

[5]

59

⁺ End geve voorts dat dese woirden mijn
Daermeed ick hem gebeden heb aendachtig,
Recht klimmen op voir onses Gods aenschijn,
End nacht end dach voir hem sijn mogen crachtich.

+ Ende dat dese mijne woirden die ick gebeden hebbe voir den HEERE mogen by den HEERE onsen God nacht ende dach wesen, op dat hy het recht sijns dienaers ende het recht sijns volcks Israel onderhoude nae den eysch van elcken dage.

[6]

Op dat altijd de Heere sijnen knecht,
Sijn recht behoud' end sijn volck int gemeene,

60

⁺ Daer doir al tvolck des eirtrijcx ken te recht
Dat IEHOVAH is God de Heer alleene.

+ Op dat alle volckeren des aertrijcks weten dat IEHOVAH is God ende niemant meer.

[7]

61

⁺ End dat u hert recht sy voir onsen God,
Om sijne wet end keuren te betreden,
End eewelijck te houden sijn gebot,
So wy nv hier doen kondt den dach van heden.

+ Ende dat uwe hert oprecht sy met den HEERE onsen Godt om te wandelen in sijne keuren, ende te onderhouden sijne geboden, gelijck als heden ten dage.