Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Het Lofsanck Davids.

Uyt het tweede boeck Samuelis, int 7. Capittel aent 18. vers.

David hebbende uyt des Propheten Nathans mont gehoort de goetdadige ende dierbare beloftenisse des Heeren, Als dat den gesalfden Christus uyt sijnen nacomelingen soude geboren worden, wiens Coninckrijck soude in alle eewicheyt gedueren: Wesende verwondert ende als verschrickt, over eene so wonderbaerlijcke genade, berst uyt, tot desen heerlijcken Lofsang, daerinne den aert des geloofs seer levendich wort afgebeelt, welcke niet aensiende de grootheyt ende onmogelijckheyt der beloftenisse nae smenschen vernuft, noch oock sijne eygene onweirdicheyt ende nietigheyt, steunt alleene ende enckelijck op het vaste woirt ende onverdiende goedicheyt des Heeren, die geensins liegen noch bedriegen en can.

Op de wijse des xij. Psalms.

18

Doe ginck de Coninck David henen ende sat voir den HEERE ende sprack.

[1]

⁺ DEewich God, o God end Heer almachtich,
Wie ben ick doch, oft wat is mijn geslacht,
Dat du alsoo wilst wesen mijns gedachtich,
End my hier toe genadich hebst gebracht?

+ Wie ben ick O Heere IEHOVAH, ende wat is mijn huys, dat du my hier toe gebracht hebst?

[p. *]

[2]

19

⁺ Het dochte dy een kleyne saeck te wesen,
Dat du aen my dijn miltheyt thoonen woudst,
Daerom hebst du gesproken boven desen
Dat du mijn huys oock verr verstrecken soudst.

+ Ende noch was dit weynich voir dijne oogen, o Heere IEHOVAH, so dat du noch gesproken hebst aengaende het huys dijns dienaers, van seer verde [tselve te doen strecken] ende dat is de wijse der menschen O Heere IEHOVAH.

[3]

Daer in hebst du met my, o Heer, gehandelt
Gelijck een mensch met menschen sijns gelijck,
Daer du doch bist een wesen onverwandelt,
End sitst om hoog int hemelsch Coninckrijck.

[4]

20

⁺ Wat soude meer dy David connen seggen?
Du kennest, Heer, dijns knechts sin end gemoet.

+ Ende wat soude David meer daer toe voegen om tot dy te seggen, want Heere IEHOVAH du kennest dijnen dienaer.

21

⁺ Theeft dy gelieft dees saeck int werck te leggen,
Om dijns woirts wil, uyt enckel gunste goet.

+ Om dijns woirts wille, ende na dijns hertzen [behagen] hebstu dese groote saecke gedaen, om die dijnen dienaer te laten weten.

[5]

De welck du my te kennen hebst gegeven,
Uyt louter liefd alleen daertoe geport:

22

⁺ Daerom bist du, O God, seer hooch verheven,
Want dijne macht daer in geroemet wort.
(1) ***

+ Daeromme hebstdu dy groot vertoont HEERE God, want niemant en is dijns gelijck: ende daer en is geen God behalven dy, na alle tgene dat wy met onsen ooren gehoort hebben.

[6]

Want niemant kan by dy sijn vergeleken,
Daer is geen God behalven dy alleen.
So wy van dy oock hebben hooren spreken,
Twelck met der daet seer wel komt overeen.

[7]

23

⁺ End waer is oock een volck dat inde reden
By Israel sick vergelijcken mocht?
Het welcke God, self komend' hier beneden,
Tot eygen volck verlost heeft end gekocht?

+ Ende wie is gelijc dijn volc? gelijck Israel, een eenich volc op aertrijcke, om het welcke tot sick te verkrijgen voir [syn] volck, God henen gegaen sy, om sick selven eenen naem te maecken, ende om u lieden dese groote heerlickheyt te bereyden ende in dijn landt schrickelijcke dingen [uyt te richten] voir dijn volck, het welcke du dy verlosset hebst van uyt Egipten, van uyt de Heydenen ende haere goden.

[8]

Iae heeft sick self doir groote wonderwercken,
Om haerent wil, in eenen naem gebrocht:
End in dijn landt (wil Israel dit mercken)
Veel wondren groot end schrickelijck gewrocht.

[9]

Ia voor tvolck Heer, dien du dijn hant geboden
Hebst inden noot, end uyt Egypten swaer
Van d'Heydens macht verlost, end van haer goden,
Tot dijns selfs volck, end uytvercoren schaer.

[p. *]

[10]

24

⁺ Want du hebst Heer, tot eygen volck genomen,
In eewicheyt het volck van Israel,
Ia bist hun oock geweest haer God volcomen,
End sy dijn volck, staend' onder dijn bevel.
(2) ***

+ Ende du hebst dijn volck Israel versekert om dy tot een volck te wesen in eewicheit ende du HEERE God hebst hun tot [sijnen] God geweest.

[11]

25

⁺ Daerom dijn woirt nv oock, O God, voldadig
Het woirt gegaen uyt dijnen eygen mont,
Tot dijnen knecht, end nae dijn woirt genadig
Bou sijn huys op, wel vast tot eewger stondt.

+ Nu dan HEERE God, beuestige in eewicheyt het woirt, dwelck du over dijnen dienaer ende over sijn huys gesproken hebst, ende doe, also du gesproken hebst.

[12]

26

⁺ Geef dat elck een mach dijnen naem verclaren,
In eewicheyt, dat yeglijck segge vry:
God Israels is Heere der heyrscharen,
Dat Davids huys, vast blijve staen voir dy.

+ Ende dat dijnen naem in eewicheyt werde groot gemaeckt, so datmen segge, de HEERE der heyrscharen [is] God ouer Israel, ende dat het huys Davids dijns dienaers vast blijve voir dy.

[13]

27

⁺ Want du doch hebst, o God Heer der heyrcrachten,
God Israels, tot dijnen knecht geseyt:
Ick wil dijn huys end comstige geslachten
Vast bouwen op, in eewig' eewicheyt.

+ Want du O HEERE der heyrscharen, God Israels, hebst de oore dijnes dienaers ontdecket, sprekende, ick sal dy [dyn] huys op bouwen, daeromme heeft dijnen dienaer [in] sijn herte gevonden om dy dese bede te doen.

[14]

Dies heeft sick oock verstout dijn knecht onweirdich,
Als dat hy dy sulcx derren bidden sou.

28

⁺ Nv bist du Heer, een Godt goet end rechtveirdich,
Dijn woirden sijn warachtig end getrouw.

+ Ende nu Heere IEHOVAH du bist God ende dijne woirden sijn waerheyt, ende du hebst tot dijnen dienaer dese goede saecke gesproken.

[15]

End du hebst self al dese goede reden,
Tot dijnen knecht uyt gunst gesproken, Heer,

29

⁺ Dies segen dan sijn huys met eewger vreden,
Op dat het vast, voir dy blijf immermeer.

+ Wil dan nu het huys dijnes dienaers segenen op dat het eewichlijck blijue voir dy: want du Heere IEHOVAH hebst het gesproken, ende van dijnen segen sal het huys dijns dienaers in eewicheyt gesegent sijn.

[16]

Want du die bist een trou God end warachtig,
Hebst het gesegt, dies sal tot eewgen tijt,
Aen dijns knechts huys sick dijnen zegen crachtig
End goede gunst verstrecken breet end wijt.