Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den Cxlvij. Psalm.

De Prophete vermaent het volck Godes, om sijnen Naem groot te maken, van wegen sijner goetgunsticheyt over sijne gemeynte, ende sijne wonderbaerlijcke regoringe over de gantze werelt, daer doir hy alle schepselen onderhout, tot sijnen Naems lof, ende der geloovigen salicheyt.

[1]

1

⁺ LOift God, want tis een schoone saecke,
Dat yeglijck Gods Naem heerlijck make.
Het is voirwaer een loflick dinghen,
Des Heeren lof met lust te singhen.

+ Prijset den HEERE, want het is goet datmen onsen God Psalmsinge:
Want het is lustig: ende den lofsang [is] wel betamelick.

2

⁺ Hy is de Godt die wederomme,

+ De HEERE is die Ierusalem op bouwet, hy vergadert de verdrevene van Israel.

[p. *]

 

Ierusalem bowt heel rontomme,

 

End als een goedertieren vader,

 

Brengt Israel verstroyt, te gader.

[2]

3

⁺ Al die verbroken sijn van herten,
Heelt hy haer pijnen ende smerten,
End hout haer seeren ende wonden,
Als een goet meester, wel verbonden.

+ Hy geneest die gebroken sijn van herten, ende verbint haere seeren.

4

⁺ Hy kent de sterren met een ander,
End onderscheydtse van malcander.
Hy weet al haer getal te samen,
Ia noemt elck een by haere namen.

+ Hy telt het getal der sterren: Hy roept elck eene by haeren naem.

[3]

5

⁺ Ons Heer is groot end sterck van machten,
Men can hem niet genoechsaem achten:
Geen hert kan sijne wijsheyt gronden,
Geen tonge sijnen raet vermonden.

+ Onse HEERE is groot, ende van grooter macht, sijne wijsheyt is niet om vertellen.

6

⁺ Hy gheeft den vromen in haer lijden
Verlichting in bequame tijden:
Maer die godlooselijck hier leven,
Doet hy ter eirden neder sneven.

+ De HEERE queeckt de sachtmoedige op, hy vernedert de godloosen tot aender eirden.

[4]

7

⁺ Dies loift den Heer in v gesangen.
Laet v Psalmliedt tot hem gelangen.

+ Singet den HEERE met dancksegginge: Psalmsinget onsen God met der luyten.

8

⁺ Hem die de Son met mist bedecket,
De locht met wolcken overtrecket.
End laet den regen neder spuyten,
End s'aertrijcx rijcken schoot ontsluyten,
Om daer uyt vruchten op te halen.
Hy cleedt met gras, berg ende dalen.
(1) ***

+ Die den Hemel met wolcken ouerdeckt: die der eirden den reigen toebereyt: die het hoy op de bergen doet groeyen.

[5]

9

⁺ Hy geeft den veeh kost ende voeder,
Der werelt schepper end behoeder.
Hy aest der raven cleyne iongen,
Die schreyen, vanden noot gedwongen.

+ Die den vee sijn voeder geeft, den iongen rauen die roepen.

[p. *]

10

⁺ De Heer en heeft geen welbehagen
Aen stercke peerden, noch aen wagen,
Noch aen geweldige mans beenen,
Die hy hem selve moet verleenen.

+ Hy en heeft geenen lust aen de sterckte van een peerdt, noch en heeft geen welbehagen aen eens mans beenen.

[6]

11

⁺ Maer God laet sick aen die gelusten,
Die hem ontsien, end haer hert rusten,
Op sijnen erm van stercker crachten,
End op sijn gunsticheden wachten.

+ De HEERE heeft lust aende gene die hem vreesen [ende] die op sijne gunstige weldadigheyt wachten.

12

⁺ Ierusalem du heylge stede
Loift God den Heer: tis groote rede.
Du Sion lieve berg des Heeren,
Loif dijnen God met aller eeren.

+ Du Ierusalem, prijse den HEERE, du Sion roeme dijnen God.

[7]

13

⁺ Hy heeft dijn poirten vast gesloten,
End grendels sterck daer voir gschoten,
Dat dy geen vyandt can gehindren.
Hy segent rijcklijck dijne kindren.

+ Want hy heeft de grendelen dijner poirten vast gemaect, hy heeft dijne kinderen binnen dy geseigent.

14

⁺ Die vrede geeft aen dijne palen,
End veel gelucks op dy laet dalen:
Die dy zeer rijcklijck begenadigt,
End met sijn terwebloem versadigt.

+ Hy is de geen die dijne palen in vrede stelt, die dy met het merg van terwen versadiget.

[8]

15

⁺ Hy schickt sijn woirt van grooter weirden,
End sijn gebot hier op der eirden,
Dwelck henen loopt flocx sonder swichten,
Om sijnen wille te verrichten.

+ [Hy is] die sijn gebot op deirde uytsendet: ende sijn woirt loopt seer snellijck.

16

⁺ Die uyt de locht, sijnd overtrocken,
Als wolle vallen laet snee vlocken:
End die den couden rijm bereydet,
End over tvelt als asschen spreydet.

+ Die het snee verleent als wolle, ende verspreyt den rijm als asschen.

[9]

17

⁺ Hy seyndt het ijs met groote schollen,
Dwelck doet den vloet te samen stollen,
Van herden vorst. Wie is die soude
Bestaen voir sijne strenge koude?

+ Die sijn ijs als [met] stucken henen worpet wie kan herden voir sijne koude.

18

⁺ Maer strax als hy het woirt wilt spreken,
So gaet tijs doyen ende breken:
End sijnen wint sijnd' opgeheven
Maeckt dat den vloet coemt aengedreuen.

+ Hy schickt sijn woirt ende doetse smilten, hy doet sijnen wint waeyen, ende de wateren drijven henen

[10]

19

⁺ De Heer laet Iacob openbaren
Sijn heylig woirt, end' doet verclaren

+ Hy vercondigt Iacob sijn woirt [ende] sijne insettingen ende rechten aen Israel.

[p. *]

 

Aen Israel sijn wet end seden,

 

Daerinne hy behoort te treden.

20

⁺ Dit laet hy niet also geschieden
Aen ander landen ende lieden,
Dat hyse soud' in sijn gerichten,
End in sijn waerheyt willen stichten.

Halelujah. Lovet den HEERE.

+ Hy en heeft alsulcx allen volcken niet gedaen, oock en kennen sy sijne rechten niet.