Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den Cxliiij. Psalm.

David verheffende de genade ende weldaden Godes, allen menschen ende hem in sonderheyt uyt enckele goetgunsticheyt bewesen, biddet God dat hy hem verlosse, ende sijn Coninckrijck met alle voirspoet ende geluck segene: op dat het den volcken welgae, sprekende salich die op den Heere vertrouwen.

[p. *]

1

[Een liedt] Davids.

[1]

1

⁺ GEloift sy God mijn rotze, die rechtschapen,
Mijn handen leert te handelen de wapen,
End tot den krijg mijn vingers onderricht:

+ Gelovet sy de HEERE mijn rotse, die mijne handen ten krijge onderricht, ende mijne vingeren ter oirloge.

2

⁺ Sijn gunsticheyt is over my gesticht:
Hy is mijn schantz, mijn toevlucht ende toren,
Mijn heyl, end' schilt, mijn toevlucht uyt vercoren.
Hy is die mij mijn volck heeft met eendracht,
Tot goet gehoor, end diensticheyt gebracht.

+ Mijne gunstige weldader ende mijn schants, mijn hoog vertreck ende mijn verlosser voir my, ende mijnen schilt, ende op wien ick my verlate: hy voegt mijn volck onder my.

[2]

3

⁺ Wat is de mensch met alle sijn aenslagen,
Dat du sijns Heer, wilst sorg end kennis dragen?

+ O HEERE, wat is de mensche dat du sijnes kennisse draegest? [oft] een kindt des sterffelijcken mensches, dat du sijns, acht nemest.

[p. *]

 

Wat is de mensch end tmenschelijck geslacht,

 

Dat du op hem o God, wilst nemen acht?

4

⁺ Een mensch en is niet beter te gelijcken
Dan by een niet: want hy gaet henen strijcken,
End is gelijck een scaedwe die verdwijnt,
End eermen d'oog schier omme keert, ontschijnt.

+ De mensche is gelijck als ydelheyt: sijne dagen sijn als een schaduwe die voir by gaet

[3]

5

⁺ Heer, buyg om leeg den hemel, end dael neder:
Raeck aen tgebercht, tzal roocken met onweder.

+ O HEERE, buyge dijne hemelen, ende dael nederwaerts: raecke de bergen aen, ende sy sullen roocken.

6

⁺ Den blixem strael: verstroyse seer beducht:
Dijn pijlen loss', end brengs' al inde vlucht.

+ Strale den blixem ende verstroyse, schiet dijne pijlen los, ende verschrickse.

7

⁺ Reyck my dijn handt, wil mijne siel behoeden:
Van desen storm end stercke water vloeden.
Verlos' my Heer, end ruck my uyt der handt
Den kindren boos, van vreemt volck end vreemt landt.

+ Steeck dijne handen vander hoogte uyt, verlosse my ende trecke my uyt de groote wateren ende vander hant der vremde kinderen.

[4]

8

⁺ Der welcker mont niet anders doet dan liegen:
Haer rechterhant drijft moetwil met bedriegen:

+ Der welcker mont leugen spreeckt, ende haere rechterhant is eene rechterhant [vol] valscheyts.

9

⁺ So wil ick dy, Heer, singen nieu gesanck
Op harp end luyt, end seggen lof end danck.

+ O God, ick sal dy een nieu liedt singen: ick sal dy lofsingen op de luyte, ende op het thiensnarige spel.

10

⁺ Du bist o God, die Coningen beschermest,
Die Davids oock dijns dienaers dy ontfermest,
End hem bevrijdst van het moordadich sweirt,
End maeckst dat hem geen boose wapen deirt.
***

+ Hy is die den Coningen verlossinge verleent, die Dauid sijnen dienaer, vanden boosen sweirde verlosset.

[5]

11

⁺ Verloss my dan, Heer, uyt der vremden handen
Vremt van Godsdienst, van steden ende landen,
Der welcker mont slechts enckel leugen spreeckt,
End haere handt vol valscher listen steeckt.

+ Verlosse my ende ontrecke my uyt de handen van vremde kinderen. Der welcker mont leugen spreeckt ende haere rechterhandt is eene rechterhandt vol valscheyts.

12

⁺ Op dat, o Heer, ons sonen lustich bloeyen,
Als planten schoon, die in haer ieugde groeyen.
Ons dochters sijn als hoecken daer twerck sluyt,
Aen een palays met kunst gehouwen uyt.

+ Op dat onse sonen worden als ionge planten, in haer ieugde opschietende [ende] onse dochteren als hoecken uytgehouwen, nae de gelijckenisse van een palays.

[6]

13

⁺ Geef ooc dat ons ons' winckels ende schueren,
Voirraet van als wel rijckelijck toe stueren.
Dat al ons veeh vermenigfuldig' zeer,
Met duysenden end noch thien duysent meer.

+ Alle onse winkelen moeten vol goets sijn: deen voirraet na dander uytgeuende. Onse kudden moeten by duysenden vermenigfuldigen, ia by thienduysenden lanx onse straten

[p. *]

14

⁺ Dat d'ossen vet met vleesch wel sijn geladen,
Geens vyants tocht oft inval moet ons schaden:
Noch onse rust met uyttocht sijn gestoort,
End geen gecrijsch op onse straet gehoort.

+ Onse ossen moeten welgeladen sijn [met vleesch] daer en sy gheen inbreken, noch uytvallen, noch gekrijsch op onse straten.

[7]

15

⁺ Welsalich is het volck, dat uyt genaden
Genieten mach dusdanige weldaden.
Welsalich is het volck dat den Heer houdt
Voir sijnen Godt, end vast op hem vertrout.

+ Welsalig is het volck met den welcken het also [toegaet] wel salig is het volck wiens God, is de HEERE.