Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den Cxxxi. Psalm.

David betuygt van syne afstervinge ende ootmoedicheyt, vermaenende de kercke Godes tot het selve, ende tot een vertrouwen op God.

1

Een liedt Mahaloth van David.

[1]

⁺ O Heer, mijn hert en is niet hoog,
Ick heb geen opgeblasen oog:
End stae niet

+ O HEERE, mijn hert en is nier verhooget: ende mijn oogen en sijn niet hoog verheven: ende ick en hebbe niet gewandelt nae grooter ende wonderlijcker dingen dan my toe en quam.

[p. *]

 

stout oft onbeschaemt,

 

Na yet groots, meer dan my betaemt.

[2]

2

⁺ Houd ick niet mijne sinnen stil,
End speense van al haeren wil,
Is mijn gemoet niet so vercleent,
Als t'jonck kint dat de moeder speent:

+ Indien ick mijn gemoet niet geuoegt en hebbe, ende stil gehouden, als een gespeent kint, tegen sijne moeder [doet] Iae indien mijn gemoet [niet en is] ouer my geweest, als die gespeent is [so moet ick verstooten werden]

[3]

Ben ick niet als een kint het welck,
De voester speent van hare melck
So moet ick van nu rechtevoort
In mijn gebedt gaen onverhoort.

[4]

3

⁺ Dat Israel vry hoip' end wacht
Op Gods des Heeren groote macht,
End op sijn ontfermherticheyt,
Van nu tot inder eewicheyt.

+ Dat Israel op den HEERE stae van nu aen ende tot in eewicheyt.