Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den Cxxv. Psalm.

De Propheet beschrijft de stantvasticheyt der kercken Godes ende de cortheyt haerder verdruckingen doir des Heeren barmherticheyt: biddende hem, voir haeren voirspoet, ende der godloosen verdruckinge.

1

Een liedt Mahaloth.

[1]

⁺ DIe hun vertrouwen op God stellen,
Die sullen t'eeuwger stont,
Staen op seer vasten gront,
Als Sions berg, die sonder hellen,
Staet onbeweegt end kan niet swijken,
Noch

+ Die op den HEERE vertrouwen [sijn] als den berg Sion die niet beweegt en wort, [maer] blijft eewelijck staen.

[p. *]

 

nergens wijcken.

[2]

2

⁺ Gelijck Ierusalem int ronde,
Met bergen is bewalt,
End nimmermeer vervalt:
So is God nu, end t'allen stonde,
Rontom sijn volck, end salt beschermen
In sijnen ermen.

+ [Gelijck] Om Ierusalem het gebergte rontom is, so is de HEERE rontom sijn volck, van nu aen ende tot in eewicheyt.

[3]

3

⁺ Want op der vromen lot end erve,
En sal tboos volck seer straf
Niet rusten sijnen staf.
Op dat sick tvroim volck niet en derve
Wt onverduldicheyt, begeven
Tot een boos leven.

+ Want den staf der godloosheyt en sal niet [blijuen] rusten op het lot der gerechtigen, op dat de gerechtige hare handen niet en reycken, nae yet dat nae onrecht is streckende.

[4]

4

⁺ O Heer, doe wel den vromen herten:
Maer vell' de boosen om,
Die soecken wegen crom:

+ O HEERE, doe den goeden deucht, ende den oprechten van herten.

5

⁺ Met al die staen na boose perten.
Laet Israel doch spoedich treden,
In rust end vreden.

+ Maer aengaende de gene die slimme wegen draeyen, De HEERE salse doen gaen met den boosdoenderen. Vrede sy ouer Israel.