Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den Cxxiij. Psalm.

De gemeynte synde swaerlyck benauwet, ende met grooten smaet verdruckt, richt haer opwaerts nae God, aenroepende syne genade.

1

Een liedt Mahalot.

[1]

⁺ TOt dijnwaerts Heer, die woonst in d'heemlen hoog,
Verheffen wy ons oog,

+ Ick slae mijne oogen opwaerts tot dy, die du inden hemel bist geseten.

2

⁺ Als dienaers trou, die in druck end ellenden,
Haer tot hun meesters wenden:
Oft als een maegt, die haer oog end vertrouwen,
Strax keert tot haerder vrouwen,
So sien wy op,

+ Sie, gelijck de oogen der dienboden sien op de handt haerder meesters, gelijck de oogen eener dienstmaegt [sien] op de handt van haere vrouwe so [sien] onse oogen op den HEERE onsen God, tot dat hy ons genadig sy.

[p. *]

 

nae onses Godes erm,

 

Tot dat hy sick ontferm.

[2]

3

⁺ Ontferm dy dan, sy ons genadig Heer,
End dijn gunst t'onswaert keer.
Want wy so vol van svolcx versmaetheyt steken,
Dat ons het hert moet breken.

+ Sy ons genadig O HEERE, sy ons genadig: want wy sijn des smaets al veel te sat.

4

⁺ Het weeldich volck, spot onser seer hoomoedich,
Te veel end overvloedich.
Des schimps end smaets van dit volck stout end wreet,
Is onse siel verleedt.

+ Onse siele is ons veel te sat van den schimp der weeldige [lieden ende] vanden smaet der hooveirdigen.