Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den Cxx. Psalm.

David claegt den Heere sijnen noot, so van wegen der valscher aentijgingen syner vyanden, als der sware vervolgingen, ende des ballingschaps dwelck hy onder de ongeloovige geplogen heeft

1

Een liedt Mahaloth.

Dit woirt, Mahaloth, beteeckent so vele als trappen, opstygingen oft uytnemende hoocheyt. Men mach het duyden op de hooge uytnemende heerlicheyt der Psalmen die met desen naeme genoemt worden. Hoe wel dat het sommige verstaen, op den hoogen thoon oft wijse daer sy op gesongen werden. Andere duyden het op een sekere vois van een gemeyn liedt dat also begonde. Andere op de trappen vanden stoel Mosis daer men opstijgede, dewijle dat de Leuiten dese Psalmen songen.

[1]

⁺ ALs ick met bangicheyt bevangen,
Riep

+ Ick hebbe tot den HEERE geroepen in mijne groote benautheyt, ende hy heeft my geantwoirt.

[p. *]

 

God den Heer aen, met verlangen,

 

Op mijn gebedt, end clacht ootmoedich,

 

Gaf hy my stracx een antwoirt goedich.

2

⁺ Van lippen die niet doen dan liegen,
End tongen listig om bedriegen,
Verloss' doch Heer mijn arme siel,
Dat haer gift my niet en verniel.

+ O HEERE, verlosse mijne siele van valsche lippen, van bedriegelijcke tongen.

[2]

3

⁺ Wat voirdeel can dy daer uyt comen
Du leugenaer? Wat can dy vromen,
Dijn tonge ghiftich ende vinnich,
Vol schalckheyts ende dobbelsinnich?

+ Wat [voirdeels] sal dy brengen, ofte wat saldy toeleggen een tonge [vol] bedrochs?

4

⁺ De leugens van dy uytgegoten
Sijn scherpe pijlen afgeschoten,
Van eenes stercken schutters handt:
End als genever-kolen brandt.

+ Het syn] scherpe pijlen, van eenen stercken man [afgeschoten] ende [als] geneuer-kolen.

[3]

5

⁺ Och hoe verdrietet my int herte!
Wat is dit voir een bitter smerte,
Dat ick hier doil in Mesecks hutten!
End moet my onder Kedar schutten!

+ O wee my, dat ick in Mesec als gast verkeeren [moet] ende inde hutten van Kedar woinen.

6

⁺ Ach ick onsalich! my is bange,
Dat ick hier woinen moet so lange,
By lieden die stuer ende wreet,
Vreed ende vrientschap hebben leet.

+ Mijne siele heeft my al te lange gewoint met den genen die vrede haeten.

[4]

7

⁺ Want mijnen lust is slechts tot vrede:
Maer als ick daer van met hun rede,

+ Ick [soeck enckel] vrede, maer als icker van melde, sy rusten haer tot den krijch.

[p. *]

 

Sy gaen hun stracx ten crijge rusten,

 

Daer sy alleen haer in verlusten.