Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den Cviij. Psalm.

David verweckt sick selven tot lofsanck des Heeren, sick vertrouwende op zijne goetgunsticheyt, als dat hy over zyne vyanden de overhandt hebben sal, ende gestadich stoffe om sick inden Heere te roemen.

Een Psalm liedt Davids, om te singen.

[1]

2

⁺ O God mijn hert is al bereyt,
Te loven dijne Maiesteyt:
Dies sal ick met mijn bly gesanck,
Dy seggen eewig lof end danck.

+ O God mijn hert is bereyt, dies sal ick dy singen, ick sal dy Psalmen dichten, oock [sal] diesgelijcx mijne eerlickheyt.

3

⁺ Maeck dy dan op, mijn Harpe soet:
Mijn Luyt verheuge my tgemoet:
Want ick des morgens vroeg wil waken,
Om Godes naeme groot te maken.

+ Stae op du Luyte ende Cyter, ick sal des morgens inden dageraet ontwaecken.

[2]

4

⁺ Ick wil dijn lof verconden claer,
In veler volkren groote schaer:
End sangswijs van dy doen verhael,
By volcken van verscheyden tael.

+ O HEERE ick sal dy onder de volckeren louen, ende sal dy lofsingen onder de natien.

5

⁺ Want dijne goetheyt onbevleckt,
Haer over d'Hemels hoog verstreckt:
End dijne waerheyt, noyt volpresen,
Is over Wolcken hoog geresen.

+ Want dijne goetgunsticheyt is groot tot over de hemelen, ende dijne waerheyt tot aen de wolcken.

[3]

6

⁺ Verhef dy over d'Heemlen hoog:
Dijn eer op d'aertrijck haer vertoog.

+ O God verheffe dy over de hemelen, ende dijne eerlijcheyt [sy] over het gantsche eirdtrijck.

7

⁺ Op dat dijn lief volck werdd' ontset,
Dijn handt help my: hoor mijn gebet.

+ Op dat dijne welgeliefde verlosset werden: behoude [my] niet dijne rechterhandt, ende antwoirde my.

8

⁺ God heeft sijn woirt volstreckt aen my,
Int heyligdom, dies ben ick bly.
Ick sal t'landt Sichem sonder feylen,
End t'landt van Suchot voir my deylen.

+ God heeft in sijnen heyligdom gesproken: Ick sal my verheugen: Ick sal Sichem uytdeylen, ende uytmeten het dal van Succoth.

[4]

9

⁺ Tlandt Galhad houd' ick gantz voor t'mijn,

+ Galaad [sal] mijne sijn. Manasse [sal] mijne sijn, ende Ephraim [sal] de cracht van mijnen hoofde [wesen,] Iehudah mijnen Wetgever.

[p. *]

 

Het sal my onderdanich sijn.

 

Manasses oock met al sijn landt

 

Sal comen onder mijne handt:

 

Op tlandt van Ephraim vol lust

 

Sal mijn hooft nemen sijne rust:

 

End Iuda sal uytspreken wetten,

 

End in mijn rijck goed' ord'ning setten.

[5]

10

⁺ Maer Moab wil ick als tot spot
Gebruycken slechts voir eenen pot,
Om af te wasschen mijnen voet,
End hem te dempen sijnen moet.
Op Edom oock tot schimp end hoen
Wil ick uyt werpen mijnen schoen.
Voorts van der Palestijnen wegen,
Sal ick triomf end vreugde plegen.

+ Moab [sal] de pot van mijne afspoelinge [wesen] op Edom sal ick mijnen schoen werpen. Ick sal juychen over de Palestijnen.

[6]

11

⁺ Maer wie sal my met sekerheyt
Doen inde stercke stadt geleyt?
Wie sal my oock tot Edom voort,
Geleyden vry end ongestoort?

+ Wie sal my voeren tot inde vaste stadt? wie sal my geleyden tot in Edom?

12

⁺ Salstu dat self niet doen O Heer,
Die ons verstooten hebst wel eer,
End niet en tradest in ons tochten,
Als ons onss' vyanden bevochten?

+ Salstu het niet sijn onse God, die ons verstooten haddest, ende en togest niet [meer] uyt, O God, met onse heyrtochten?

[7]

13

⁺ O Heer, help ons nu inden noot,
Die ons seer swaer valt ende groot.
Want smenschen hulp, scherm ende schut
Is doch geheel cranck end onnut.

+ Geef ons hulpe uyt der benautheyt: want des menschen hulpe is doch ydelheyt.

14

⁺ Maer in des Heeren groote macht
Bedrijven wy gewelt ende cracht:
Want hy mits sijn barmherticheden
Sal onse vyanden vertreden.

+ In God sullen wy dappere daden doen, ende hy sal onse vyanden vertreden.