Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den Cvij. Psalm.

In desen Psalm wort Gods genade ende goedertierenheyt gepresen uyt de ervarentheyt der ballingen, der dwalenden in vremde landen, der gevangenen, der crancken, der zeevarenden, ende voorts van wegen aller veranderingen die elcken lande ende persoone doir Gods voirsienicheyt overcomen. Ende wort een yegelijck geporret om hem te loven in syne wonderbare regeringe, met verwonderinge der blintheyt der menschen, die sulcke wercken Godes niet en bevroeden.

[1]

1

⁺ LOift God den Heer der Heeren,
Want sijn goetgunsticheyt,
Is weirdich

+ Lovet den HEERE, want hy is goedertieren, want sijne goetgunsticheyt duert in eewicheyt.

[p. *]

 

aller eeren,

 

End duert in eewicheyt.

2

⁺ Dat yeglijck sulcks met vlijt,
Verbreyd' in alle landen.
Wie van God is bevrijt,
Verlost uyt svyants handen.

+ Dat de verlossede des HEEREN, welcke hy verlost heeft, wt de hant des verdruckers [sulcx seggen

[2]

3

⁺ Die hy uyt vremden oirden
End onbekende locht,
Van Oost, West, Suyd oft Noirden,
Heeft weder thuys gebrocht.

+ Ende die hy van [vremde] landen vergadert heeft, van Oost, van West, van Noirden ende van Suyden.

4

⁺ Nae dat sy uyt de weeg,
Seer verr' int wilde dwaelden,
End vonden stap noch steeg,
End alle steden faelden.

+ Sy dwaelden inde woestijne, inde wildernisse [buyten] den wech, sy en vanden gheene bewoinde stadt.

[3]

5

⁺ T'begon hun al t'ontbreken,
Sy leden hongers noot,
Haer siele was besweken,
Van dorst tot inden doot.

+ [Sijnde] hongerich ende oock dorstich: haere ziele was in hun versmachtet.

6

⁺ Alss' in dat ongeluck
Tot God den Heere schreyden,
Hy hielps' uyt haren druck,
Iae sonder lang te beyden.

+ Ende sy schreydden tot den HEERE in haere benautheyt, [ende] hy verlostese uyt haere bangicheden.

[4]

7

⁺ Hy lietse vrolijck treden
Weer op de rechte baen,
End tot bewoinde steden
Met blijschap inne gaen.

+ Ende hy beweegdese op den rechten wech, om nae een bewoinde stadt te gaen.

8

⁺ Dat sy dan om dees deugt
Hooch loven Gods genaden,
End roemen seer verheugt,
Voir tvolck sijn wonderdaden.

+ Dat sy [dan] voir den HEERE loven sijne goetgunstigheyt, ende voir der menschen kinderen sijne wonderdaden.

[5]

9

⁺ Als dat hy laeft het herte,
Van dorst by nae versmacht:
End suet des hongers smerte,
Met spijs end nieuwe cracht.

+ Als dat hy de dorstige ziele versadiget, ende de hongerige ziele met goederen vervullet.

10

⁺ Die duyster inden stock
Verstrickt met s'doodes banden,
Geboeyt aen eenen block,
Met voeten sijn, end handen.
(1) ***

+ Die in duysternisse ende in de schaduwe des doots geseten sijn, omvangen met bangicheyt ende met ysers.

[6]

11

⁺ Om dat zy Gods woirt weirdich
Verachteden met smaet,
End walgeden hooveirdich,
Van s'allerhoogsten raet.

+ Om dat sy den woirden Godes wederspannich sijn geweest, ende hebben den raet des allerhoogsten smadelijck verworpen.

12

⁺ Als haeren overmoet,
Gedempt met sware plagen,
Doir cruys end tegenspoet,
Is hulploos neergeslagen.

+ Dies hy haer herte met swaricheyt vernedert heeft, sy sijn omgevallen ende en hebben geenen helper gehadt.

[7]

13

⁺ Soo sij tot God almachtich
Dan schreyen inden noot,
Hy helpts', end lostse crachtich,
Uyt allen wederstoot.

+ So sy totten HEERE in haere benautheyt schreyen, hy verlostse uyt haere verdruckinge.

14

⁺ Hy brengts' uyt t'duyster kot,
Daer in zy sijn geseten,
Van armoed schier verrot,
End breeckt bandt ende keten.

+ Hy trecktse uyt der duysternisse, ende uyt de schaduwe des doots, ende breeckt haere banden.

[8]

15

⁺ Dat zy sijn gunst besonder,
Dan voeren inden mont,
End sijn werck groot van wonder,
Den menschen maken kondt.

+ Dat sy dan voir den HEERE sijne goetgunsticheyt leven, ende sijne wonderdaden voir de kinderen der menschen.

16

⁺ Die deuren van metael,
Kan uyt de henxels rucken,
End grendelen van stael,
End yser breeckt in stucken.

+ Als dat hy metale poorten breeckt, ende ysere grendelen ontstucken slaet.

[9]

17

⁺ Die dwaes end ongebonden,
God wederspannich sijn,
End vallen om haer sonden,
In sieckt end sware pijn.

+ De dwasen die van wegen haerder wederspannicheyt ende haerer ongerechticheden worden geplaegt.

18

⁺ Dies hun voir spijs end dranck
Wort walgelick de mage,

+ [So dat] haere ziele van alle spijse walgt, ende sy naecken de poort des doots.

[p. *]

 

Ia sijn ter doot toe cranck,

 

Van sucht end boose plage.

[10]

19

⁺ So sy dan tot God schreyen
Met een ootmoedich hert,
Hy comt stracx sonder beyen,
End helps' uyt haere smert.

+ So sy tot den HEERE schreyen in haere benautheyt, soo verlost hyse uyt haere verdruckingen

20

⁺ Hy laet tot hun terstont
Sijn heyl-woirt nederdalen,
End maeckse stracx gesont,
End vry van alle qualen.

+ Hy seynt sijn woirt uyt, ende geneestse, ende verlostse van haere ongesondicheden.

[11]

21

⁺ Dat sy dan vry verhoogen
Sijn gunste sonderbaer,
End alleman vertoogen
Sijn wercken wonderbaer.

+ Dat sy voir den HEERE sijne goetgunsticheyt loven, ende sijne wonderdaden voir de kinderen der menschen.

22

⁺ Dat sy hem bieden danck,
In steed van offerhanden,
End roemen met gesanck,
De wercken sijner handen.
(2) ***

+ Ende dat sy offerhanden van danckseggingen opofferen, ende sijne wercken met vrolickheyt vertellen.

[12]

23

⁺ De gene die op schepen,
Verlangen na een ree:
End hebben aengegrepen
Den handel op de zee.

+ Die op de zee afvaren in schepen, dryuende haeren handel op groote wateren.

24

⁺ Die mogen vry aldaer
Des Heeren daden mercken,
End op het water klaer
Sien sijne wonderwercken.

+ Die sien aldaer de wercken des HEEREN, ende sijne wonderdaden in de diepte.

[13]

25

⁺ Want als hy twoirt wilt spreken
Hy doet van stonden aen,
Wint ende storm opsteken,
End baren om hoog slaen.

+ So saen als hy spreeckt, so doet hy den stormigen wint opsteken, ende verheft hare baeren om hoog.

26

⁺ Dan klimmens' inde locht,
Dan wordens' in d'afgronden
Met baren neergebrocht:
Den geest is hun verswonden.

+ Sy climmen opwaert tot aen den hemel, sy dalen nederwaerts tot inde afgronden, haere ziele beswijmt van qualijckvaert.

[14]

27

⁺ Den moet is hun gesoncken:
Thooft suijselt ende draeyt,
Als een die vol end droncken,
Tverstant heeft heel verwaeyt.

+ Sy draeyen, ende suyselen als eenen droncken man, ende alle haere wijsheyt verswint.

28

⁺ Dan roepen sy God aen,
Met een ootmoedich herte,
End worden also saen,
Verlost van druck end smerte.

+ So sy [dan] tot den HEERE schreyen in haere benautheyt, hy trectse uyt haere bedruckingen.

[15]

29

⁺ Den stormwint end onweder
Wort met een woirt gestilt:
Want hy legt stracx ter neder
De baren stuer end wilt.

+ Hy doet den storm stille staen, ende haere baren houden op.

30

⁺ Dies wort haer hert verblijt,
Van Godes goede gaven,
Die tschip van storm bevrijt,
Brengt in behouden haven.

+ Ende sy verblijden haer van dat sy gestilt sijn, ende hy brengtse tot de gewenschede haven.

[16]

31

⁺ Dat sy dan vry verhalen
Gods gunst int openbaer,
End allen mensch' afmalen
Sijn wonderwercken claer.

+ Dat sy dan voir den HEERE sijne genade louen, ende sijne wonderdaden voir de kinderen der menschen.

32

⁺ Hy werde hoog vermelt
By groote volcker scharen,
End sijnen lof vertelt,
daer d'oude lien vergaren.
(3) ***

+ Ende dat sy hem verhoogen in vergaderingen vant volck, ende roemen hem int het gestoelte der ouderen.

[17]

33

⁺ Hy die in woeste landen
Keert der rivieren tocht:
In wild' end dorre sanden,
Den stroom die deird' bevocht.

+ Hy verkeert de rivieren in een woestijne, ende de tochten der wateren in een wildernisse.

34

⁺ End tgroene landt vol vruchts
Verkeert in sulte heyden,
Om tleuen vol ontuchts
Dat d'ingeseten leyden.

+ [Ende] een vruchtbaer lant in eenen sultigen gront, om de boosheyt der genen die daer inne woinen.

[18]

35

⁺ Daertegen van woestijnen
Maeckt menich waterpoel:
End doet int sant verschijnen
Veel waterbornen koel.

+ Verkeert [wederomme] een woestijne in eenen waterpoel, ende een dorrelandt, in tochten van wateren.

36

⁺ Alwaer hy woinen doet,
Die eertijts honger leden,
End lustich van gemoet,

+ Ende doet daer woinen de gene die hongerich waren, so dat sy daer een stadt bouwen om te woinen.

[p. *]

 

Nu bouwen schoone steden.

[19]

37

⁺ Besaeyen oock den acker,
End planten onbeducht
Den Wijnstock, die seer wacker
Brengt iaerlicx sijne vrucht.

+ Ende besaeyen de ackeren, ende plantender wijngaerden, ende winnender incomende vruchten.

38

⁺ God segent al haer werck,
End geeft hun goet gedijen:
Haer veeh gesont end sterck,
Neemt toe aen alle sijen.

+ Ende hy segentse, ende sy vermenichfuldigen grootelijcx, ende hy en laet haer veeh niet afnemen.

[20]

39

⁺ Doch worden daer naer minder,
End comen schier tot niet,
Doir kommer ende hinder,
End velerley verdriet.

+ Daer nae verminderen sy ende worden vernedert, doir verdruckinge, ongeluck ende verdriet.

40

⁺ Hy overschut met smaet
De Vorsten ende Heeren,
Die hy verr' uyt de straet
Int wilde doet verkeeren.

+ Hy stort versmaetheyt over Vorsten, ende doetse int wilde dwalen daer gheenen wech en is.

[21]

41

⁺ Maer heft om hoog den ermen,
Uyt commer end ellend,
End doet sijn huys wel termen,
Als kudden sonder end.

+ Maer hy verheft den behoeftigen uyt sijnen druck, ende maeckt de huysgesinnen als kudden.

42

⁺ Den vromen die dat sien,
Sal t'hert van vreugden kloppen:
Maer allen boosen lien,
Sal sulcx den mont doen stoppen.

+ Dit sien de gerechtigen aen, ende verblijden haer: doch alle boosheyt heeft den mont toegestopt.

[22]

43

⁺ Wie is wijs end cloecksinnich?
Dat hy dit gade slae:
End met gedachten innich,
Gods milde gunst verstae.

+ Wie is wijs? Dat hy dese dingen gade slae, ende men sal de gunstige weldadicheden des HEEREN [daer uyt] verstaen.