Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den C iiij. Psalm.

De Prophete verweckende sick selven tot den lofsanck Godes, maeckt een uytnemende schoon verhael, van syne groote macht, hoocheyt ende wijsheyt, blijckende so in de scheppinge als in de regeringe ende gestadige onderhoudinge van alle dingen, met een vervloeckinge vande ondankbaerheyt der goddeloosen.

[1]

1

⁺ LOif O mijn ziel, loif ende danck den Heer.
O Heer mijn God, du bist uytnemend' seer
Hoog ende groot, du bist met sterck vermogen,
Met majesteyt end heerlickheyt omtogen.

+ Loif den HEERE mijne ziele, o HEERE mijn God, du bist uytnemende groot, du bist met maiesteyt ende heerlickheyt becleet.

2

⁺ God is met licht als met een costlijck kleet,
Rontom bedeckt, end cierlijck toebereet,
End heeft hem self den hemel uytgerecket,
Als een gordijn int lanck end

+ Hy overdect hem met licht als met een cleeedt, hy reckt de hemelen uyt, als een gordijne.

[p. *]

 

breet verstrecket.

[2]

3

⁺ Die tvast beschot van sijne hooge tent
Op dwater bout: end wagenswijse ment
Der wolcken drift, end stuert der winden snede
Als of hy self op haere vleugels rede.

+ Hy overwelft sijne hooge salen met water, hy stelt de wolcken tot sijnen wagen, hy wandelt op de vleugelen des wints.

4

⁺ De geesten bruyckt tot sijn dienstenglen snel,
Die altijt staen gereet op sijn bevel:
De vlammen viers tot boden ende knechten,
Die sijn gebodt getrouwelijck uytrechten.

+ [Van] geesten maeckt hy sijne Engelen, ende van het vlammende vier sijne dienaers.

[3]

5

⁺ Hy heeft den cloot des eirtrijcx schoon end ront,
Int midden vast gesticht op zijnen grondt,
Die nemmermeer kan hellen van ter sijden,
Noch wanckelbaer ontwijcken teewgen tijden.

+ Hy heeft het eirtijck gestichtet, op haere grontvesten, so dat het in eeuwicheyt ende immermeer niet wancken en sal.

6

⁺ Wel voirtijts heeft den afgront wijt verstreckt
Gelijck een cleedt het eirdrijck ouerdeckt,
Doe waetren hoog end diep gantz niet omgronden
Verr over tsop van al tgeberchte stonden.

+ Du haddest het met den afgront, als met een kleedt overdecket, de wateren stonden ouer het gebergte.

[4]

7

⁺ Maer op dijn woirt end goddelijcke straf
So weken sy end dreuen snellijck af:
Ia op tgeluyt van dijnen stercken donder,
Sy keerden sick terstont van boven onder.

+ [Maer] op dijne straffe, vloden sy henen: ende maeckten haer floex wech, op het geluyt dijns donders.

8

⁺ Men sach tgebergt oprijsen met gemack,
Men sach om leeg de daelen sincken vlack,
Men sach elck een gehoorsaem sick begeuen,
Op sijne plaetz van dy hem voorgeschreuen.
***

+ De bergen resen op, de dalen maeckten sick om leeg, in de plaetse die du hun bestellet hadst.

[5]

9

⁺ Du hebst de zee met eene pael end wet
Die sy niet kan voir overgaen beset,
So dat voortaen het swalpen van haer baren
Het hooge landt niet meer en sal vervaeren.

+ Du hebstet hun een pale geset, die sy niet voirby en sullen gaen, sy en sullen niet wederomme het eirtrijck bedecken.

10

⁺ Dijn handt drijft oock der watervloeden hoop,
In haeren tocht end elck in sijnen loop:
Van waer sy voorts rasch tusschen bergen vlieten

+ Hy drijft de fonteynen inde beken, [so dat] sy tusschen het geberchte wandelen.

[p. *]

 

End haren stroom sacht ruyschende doirschieten.

[6]

11

⁺ Daer wort tgediert end alle tvee gedrenckt
Met water koel, dat dijn genaed hun schenckt:
Daer loopen meed oock om den dorst te lesschen,
Woutezels wilt end drincken uyt dijn flesschen.

+ Sy drencken alle het gedierte des velts de wout-ezels leschender haeren dorst mede.

12

⁺ Daer woinen voorts de voglen groot end kleyn,
End vliegen vast ontrent dees beecxkens reyn,
Daer sy vermoeyt op groene tacxkens rusten
End alle tvelt met haeren sanck verlusten.

+ By de selue woinen de vogelen des lochts [die] haere stemme van tusschen de tacken laeten luyden.

[7]

13

⁺ Van sijnen throon maeckt hy tgeberchte vocht,
Met soeten daw end regen uyt de locht,
Daer doir hy tlandt met vruchten begenadigt
End met planteyt van goederen versadigt.

+ Hy besprenget de bergen van uyt sijne hooge saelen: het eirtrijck wort versadiget vande vrucht dijner wercken.

14

⁺ Hy brengt voir tvee tgras uyt der eirden schoot,
End tgroene kruyt tot smenschen dienst end noot,
End doet haer voorts den boesem ruym ontsluyten
Daer allerley spijs ende dranck uytspruyten.

+ Hy doet het hoy groeyen voir het veeh, ende het cruyt ten dienste des menschen, mits doende de spijse uyt der eirden spruyten.

[8]

15

⁺ Als edlen wijn, die smenschen hert verheugt:
End oly soet, die met een nieuwe jeugt,
Het aengesicht verclaert end schoon doet glicken:
End tbroot om thert, dat swack is, te verquicken.

+ Ende den wijn die smenschen hert verheugt, ende verclarende het aengesicht met olye, ende onderhoudende smenschen herte met broot.

16

⁺ De boomen sijn met vrnchtbaer sap begort,
Dwelck hun den groey so rijckelijck uyt stort
Dat Cedren hoog, op Libans berg geresen,
Schier schijnen self van God geplant te wesen.

+ De boomen des HEEREN wordender van versadiget, de Cederboomen des Libans die hy geplantet heeft.

[9]

17

⁺ Daer allerley gevogelt, elck om best,
Met hoy, mosch, hout, maeckt aerdich sijnen nest:
Daer komt sick oock den Oyevaer gewennen:
End bouwt sijn huys op hooge groene dennen.

+ Alwaer de vogelen nestelen [ende] den oyvaer, wiens huys sijn de denne boomen.

18

⁺ Aen d'ander sijd' op bergen hoog end steyl,
Springt menig Hert end Reebock locht end gheyl.
T'konijnken graeft aen rotzen diepe kuylen,
Tot sijn vertreck, om daer te mogen schuylen.

+ De hooge bergen sijn voir de steenbocken [ende] de rotzen voir de Conijnen tot een vertreck.

[p. *]

 

(2) ***

[10]

19

⁺ Voorts heeft hy oock gemaeckt de schoone maen,
Die d'onderscheyt der tijden ons wijst aen:
End daertoe noch de claere Son geschapen,
Die smorgens weet waer sy gaet tsavonts slapen.

+ Hy heeft de Maen gemaeckt tot [onderscheydinge] der tijden [ende] de sonne [die] haeren onderganck weet.

20

⁺ De duysternis spreyt hy, mits sijne macht
Doir al de locht: dan wort het doncker nacht.
Alsdan bestaen verscheyden wilde dieren
Van twoudt int velt te rennen end te tieren.

+ Du beschickest de duysternisse dat het nacht werdde, in den welcken alle het gedierte des wouts [komt heruyt] treden.

[11]

21

⁺ De leeukens gaen dan uyt met een geraes
Van hongersnoot end brullen naer haer aes,
Als oft sy God aenriepen op haer wijse,
Dat hy hun wil' verleenen hare spijse.

+ De leewkens brieschen naden roof, ende om van God haeren kost te eyschen.

22

⁺ Maer als de Son ons wederbrengt den dach
Van stonden aen verstroyt sick dat gejach:
End' elck loopt deur, in holen ende koten,
Daer sy des daegs meest liggen als gesloten.

+ Is de sonne opgestaen? sy maken sick wech, ende gaen in haere holen liggen.

[12]

23

⁺ Dan gaet de mensch die snacht wel heeft gerust,
Weer vry van huys op twerck daert hem gelust,
End doet opt velt oft in de stadt sijn neiring
Tot tsavonts toe, na Gods wil end bescheiring.

+ Dan gaet de mensche uyt, nae sijn werck ende nae sijn ampt tot aen den avont toe.

24

⁺ O Heer, hoe groot, hoe wijt van ons verstant,
Hoe menich sijn de wercken dijner handt!
Du hebst het al met wijsheyt niet om dencken
Gemaeckt, end deird is vol van dijn geschencken.

+ O HEERE, hoe groot sijn dijne wercken! du hebstse alle met wijsheyt gemaeckt. Het eirdrijck is vol van dijne rijckdommen.

[13]

25

⁺ Aengaende voorts de zee groot ende breet,
Wie conde doch oyt geven claer bescheet
Van al tgewoel der dieren die daer drijven,
Beyd groot end kleyn? oft haer getal beschrijven?

+ Daer is [oock] de zee groot ende wijtstreckende, daer het wriemelende gedierte in is: van beesten, kleyne ende groote sonder getal.

26

⁺ Beneffens noch dat schepen bijster groot
Daer onder tzeyl vry varen sonder noot.
So hebstu oock den walvisch toegerustet,
Die daer in swemt, end sick int ruym verlustet.
(3) ***

+ Daer varen [oock] de schepen henen, [ende] den Leviathan die du gemaect hebst, om daer inne te spelen.

[14]

27

⁺ Doch alles, Heer, ja alles watter sy
Siet op, met ancxt end wacht alleen op dy

+ Sy sien alle opwaert na dy, op dat du hun gevest haere spijse te sijner tijt.

[p. *]

 

Op dat dijn handt hun reycke sonder mijden,

 

Elck sijnen kost op haer gesette tijden.

28

⁺ So du thun geefst, sy nement vrolijck aen:
End als dijn handt is eenmael opgedaen,
Men merckt dat sy ten vollen haer versaden,
Met overvloet van allerley weldaden.

+ Als duse hun gevest, sy rapense op, du doetst dijne hant open, ende sy worden versadiget met goederen.

[15]

29

⁺ Maer so du slechts verbergst dijn aensicht claer,
Sy sijn verschrickt: end als du dan van haer
Den geest ontreckst, so moeten sy stracx sterven,
End tot haer stof weerkeeren end verderven.

+ Verbergest du dijn aengesicht? sy worden verslagen. Nemest du haeren geest wech? sy sterven ende keeren wederomme tot haer stof.

30

⁺ Maer als du weer laetst dijnen geest uytgaen,
Dan worden sy geschapen van nieuws aen,
End alsdan schijnt het aertrijck onbewogen,
Met nieu gelaet te wesen overtogen.

+ [Maer] soo du dijnen geest weder henen seyndest, sy worden [van nieus aen] geschapen, ende du vernieuwest het gelaet des eirtrijcx.

[16]

31

⁺ Du dan, wel aen, dat Godes lof end' eer
In eewicheyt geduere lancx so meer,
God wil sijn werck aensien in sulcker voegen
Dat hy daer aen hebb lust end goet vernoegen.

+ De eerlicheyt des HEEREN sy in eewicheyt, de HEERE verheuge sick in sijne wercken.

32

⁺ Ick seg den God die deird als hys' aenschout
Maeckt grootelijcx verslagen end benout,
End so sijn handt wil aen tgebergte raken,
Men siet het stracx van bangicheyt roock maken.

+ Die het eirtrijck aenschout ende het beeft, die de bergen aenroert, ende sy roockender [af.]

[17]

33

⁺ Den selven God wil ick mijn leven lanck
Met vrolickheyt lofsingen ende danck:
Mijn God mijn Heer, so lang ick blijv' int leven,
Sal van my sijn met Psalmgesanck verheven.

+ Ick sal den HEERE singen [alle] mijn leven, ick sal mijnen God Psalmsingen, so lange als ick in wesen ben.

34

⁺ Ick wensche slechs dat hem sijns lofs gewach,
In mijnen mont, bevallick wesen mach.
So sulcx geschiet, ick wil my t'allen tijden
In God den Heer uyt s'herten gront verblijden.

+ Dat [slechs] mijne aendachtige reden hem aengenaem sy, soo sal ick my inden HEERE verblijden.

[18]

35

⁺ Maer tgodloos volck, end wat in sonden groeyt,
Werdd' teenemael van d'eertrijck uytgeroeyt,
Dat haerder geen en worde meer gevonden.
Loif God mijn siel, loif God tot allen stonden.

+ Dat de sondaers vanden eirtbodem uytgeroeyet worden, ende datter gheen godloosen meer en sijn. Mijnen siele loif den HEERE, Halelujah.