Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den C iij. Psalm.

David verweckende sick selven om God te louen, verhaelt sijne genade ende barmherticheyt over sijnen persoon, ende oock over de geheele gemeynte, welcke hy beyde in syn woirt ende in syne wercken is bewijsende, vermanende dies halven alle creatueren in hemel ende op eirden om God met hem te prijsen.

Een liedt Davids,

[1]

1

⁺ LOif God mijn siel, uyt alle dijne crachten.
Mijns hertzen grondt, end innige gedachten:
Loift ende danckt des Heeren

+ Loif den HEERE mijne ziele ende alle mijne innicheden [lovet] den name sijner heylicheyt.

[p. *]

 

heylgen naem,

2

⁺ Loif God mijn siel, vergeet niet sijn weldaden,
Die du seer veel ontfangest uyt genaden,
Maer overlegs' in dijn hert al te saem.

+ Loif den HEERE mijne siele, ende en vergeet geen van sijne weldaden.

[2]

3

⁺ Hy is die dy vergeeft al dijn misdaden,
Die dy geneest van alle boose schaden:
Van sieckt' end quael, end dijn gebrec verschoont.

+ [Hy is] die dy alle dyne misdaden vergeeft, die alle dijne crancheden geneest.

4

⁺ Die dy in noot des doots niet wil begeven,
Maer van t'verderf des grafs verlost dijn leven,
End dy met gunst end met genade kroont.

+ Die dijn leuen vanden verderve verlost, die dy met goetgunstigheyt ende ontfermherticheden kroont.

[3]

5

⁺ Die dijnen mont met goederen versadicht,
So dat dijn jeugt vernieut end onbeschadicht
Gelijck de jeugt van eenen Arent wort.

+ Die dijnen mont met goet versadiget [so dat] dijne jeugt vernieut als van eenen Arent.

6

⁺ De Heere pleegt rechtveirdicheyt eenvuldich,
End doet goet recht den genen die onschuldich
Verdrucket sijn, end in haer recht vercort.

+ De HEERE pleget rechtveirdicheden, ende gerichten allen den genen die [in haer recht] vercort sijn.

[4]

7

⁺ T'heeft hem gelieft aen Moseh t'openbaren
Sijn wegen recht, end duydlick te verclaren,
Sijn wercken groot, aen tvolck van Israel.

+ Hy heeft Moysi sijne wegen te kennen gegeuen, ende sijne daden den kinderen van Israel.

8

⁺ Voirwaer de Heer is uyt der maten goedich,
Barmhertig, milt, end wonderlijck lanckmoedich:
Tot gramschap traeg, end tot ontfermen snel.

+ De HEERE is barmhertig ende genadig, lanckmoedig ende groot van goetgunstigheyt.

[5]

9

⁺ Want sijn gekijf en duert doch niet gestadig,
End sijne straf en is niet ongenadich,
Om eewelijck acht op de sond' te slaen.

+ Hy en kijft niet gestadichlijck, ende en behout [syne gramschap] niet eewichlijck.

10

⁺ Oock wilt hy ons niet telckens als wy dwalen
Naer ons misdaet, oft naer verdienst betalen,
Noch geven loon naet quaet van ons begaen.

+ Hy en doet ons niet na onse sonden, ende en vergeldet ons niet na onse misdaden.

[6]

11

⁺ Maer also hoog als d'Hemels boven d'eirde
Verheven staen, van sulcker hoogt end weirde

+ Want also hoog als den hemel is boven de eirde, so overtreffelijck is sijne goetgunstigheyt over de gene die hem vreesen.

[p. *]

 

Blijckt sijn genaed aen elck een die hem vreest.

12

⁺ So wijt als Oost van Westen is verscheyden,
So verr' slaet hy onss wederspannicheyden,
Van ons, end troost onss' hert met sijnen geest.
***

+ Gelijck als den opganck vanden onderganck verscheyden is, so verre weirt hy onse wederspannicheden van ons.

[7]

13

⁺ Soo hem sijns kints ontfermt een trouwe vader.
Also ontfermt de hemelsche weldader
Sick over tvolck dat sijnen naem ontsiet.

+ Gelijck als een vader sick over sijne kinderen ontfermt, alsoo ontfermt sick de HEERE over de gene die hem vreesen.

14

⁺ Want hy wel weet waer wt wy sijn genomen:
End hem gedenckt dat wy sijn eerst gecomen
Van stof end slijck, end sijn noch anders niet.

+ Want hy kent onse maecsel [ende] gedenckt dat wy [enckel] stof sijn.

[8]

15

⁺ Des menschen tijt is by hoy vergeleken,
Oft by een bloem die thooft heeft opgesteken
Op haeren stoel, end tvelt met lust becleet:

+ Eenes sterffelijcken mensches dagen sijn als hoy, hy bloeyt als een bloeme des velts.

16

⁺ Maer soo den wint slechts eens daer over waeyet,
Sy valt stracx om, als waer sy afgemaeyet,
So datmen oock haer plaetse niet en weet.

+ So wanneer den wint daer over waeyt so en is sy niet meer, ende haere plaetse en kentse niet meer.

[9]

17

⁺ Maer Gods genaed' is over die onendich,
Die hem ontsien: so dat sijn trouw bestendich,
Aen d'afcomst oock van haer kintskindren strect,

+ Maer de goetgunsticheyt des HEEREN is van eewicheyt ende tot eewicheyt over de gene die hem vreesen, ende sijne gerechticheyt over hare kints kinderen.

18

⁺ Die sijn verbont van herten recht betrachten
End sijne wet behouden in gedachten,
Om na de self te leven onbevleckt.

+ Die sijn verbont onderhouden ende sijner bevelen gedencken om die selue te doen.

[10]

19

⁺ In d'heemlen heeft God sijnen throon gestichtet,
Daer hy als Heer end Coninck alles richtet,
Op sweirelts dal: want tstaet al onder hem.

+ De HEERE heeft sijnen throon inde hemelen bevestiget, ende sijn Coninckrijck heerschet over al.

20

⁺ Loift God den Heer ghy Engelen seer crachtich,
Die ghy volbrengt sijn heylig woirt almachtich
End sijt altijt gehoorsaem sijner stem.

+ Lovet den HEERE ghy sijne Engelen die sterck zijt van macht, [ende] sijn woirt verrichtet, sijnde gehoorsaem der stemme sijnes woirts.

[11]

21

⁺ Laet prijsen God, al sijne sterck' heyrcrachten,
Die trouwelijck hem op den dienst staen wachten,

+ Lovet den HEERE [ghy] alle sijne heyrcrachten, die hem dienet [ende] verrichtet sijn welbehagen.

[p. *]

 

End wacker aen, volbrengen sijn gebodt.

22

⁺ Laet loven God sijn wercken die daer blijcken
Aen elcke plaetz van sijne Coninckrijcken,
Mijn siele loif den Heere dijnen God.

+ Lovet den HEERE alle sijne wercken, ouer alle plaetsen sijner heerschappye, loif den HEERE du mijne ziele.