Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den Cij. Psalm.

De gemeynte beclagende sick hoogelijck vande uyterste benautheyt ende verdruckinge daer sy inne is, biddet God, day hyse nae sijne ghewoinelijcke goedertierenheyt ende getrouwicheyt wil wederoprichten, ia oock het rijcke Godes heerlijcker maken dan het te voren was: sterckende hare vertrouwen op de eewige oneyndelijcke macht, des Heeren.

1

Een gebet voir den bedruckten, als hy ouerlastet is, ende sijn gebet voir den Heere stortet,

[1]

2

⁺ AEnhoor O Heer mijn gebeden:
Laet mijn schreyen van beneden,
Opwaerts komen tot voir dy.

+ O HEERE verhoor mijn gebedt, ende mijn geschrey come tot dy.

3

⁺ Berg dijn aensicht

+ Verberge dijn aengesicht niet van my ten dage als my bange is, neyge dijn oore tot mijwaerts, ten dage als ick roepe. Haeste dy, antwoirde my.

[p. *]

 

niet van my,

 

Als my bang is: maer wil hooren,

 

Mijne stem, end neyg dijn ooren,

 

Tot mijn roepen: antword spoedich,

 

Op mijn smeecken seer ootmoedich.

[2]

4

⁺ Want men siet mijn korte dagen
Snel als eenen roock doir iagen:
Mijn gebeent heel uytgeteirt,
Brandt als eenen heeten heirt.

+ Want mijn dagen sijn verdwenen, gelijck eenen roock: ende mijne gebeenten sijn uytgebrant als eenen heirt.

5

⁺ Dies my therte vol onvreden,
Uytdroogt, als gras afgesneden,
So dat ick schier heb vergeten,
Van benautheyt mijn broot t'eten.

+ Mijn hert is verslagen geweest ende is verdroogt geworden als gras, soo dat ick vergeten hebbe mijn broot te eten.

[3]

6

⁺ Dies my tvleesch kleeft aende beenen:
Om dat ick niet doe dan weenen,
End geduerich steen end sucht.

+ Mijn gebeente cleeft aen mijn vleesch van de stemme mijnes suchtens.

7

⁺ Ia ick huyl, met sulck gerucht
Dat ick schier mits mijne clachten,
Den Buytoor int wild sal slachten
Oft den Nachtraef end den uylen,
Die int wout onlustig huylen.

+ Ick ben eenen roerdomp der woestijne gelijck geworden: Ick ben als eenen huyben inder wildernisse.

[4]

8

⁺ Oock en doe ick niet dan waken,
Als een musch die op de daken
Haer van haere gaeyken speent,
D'welck sy clagelijck beweent.

+ Ick waecke ende ben gelijck als een musch die eensaem is op het dack.

9

⁺ Die my een quaet hert toedragen
Lasteren my alle dagen:
End doe woedich op my rasen
Vloecken my seer opgeblasen.
***

+ Mijne vyanden lasteren my alle dage [ende] die tegen my woeden, vloecken by mijnen [naem.]

[p. *]

[5]

10

⁺ So dat ick int stof geseten
Asschen heb voir broot gegeten:
End met tranen my besprengt
Ia oock mijnen dranck vermengt.

+ Want ick hebbe asschen als broot gegeten, ende hebbe mijnen dranck met tranen gemengt.

11

⁺ End dat, om dijn onghenade,
Want du my tot meerder schade
Hebst te voren hooch verheven,
Om nu swaerder te doen sneven.

+ Van wegen dijner ongenade ende dijnes toirnes, om dat du my hebst omhooge geheuen, ende [daernae] om leegs geworpen.

[6]

12

⁺ Men siet mijnen tijt afnemen
Als den schijn van eener schemen:
Ick droog uyt als tdorre gras
Twelckmen sweelt op eenen tas.

+ Mijne dagen sijn als een schaduwe die afgaet, ende ick verdorre als gras.

13

⁺ Maer du, Heer, salst eewich blijven,
Dijn geheugnis sal beklijven.
Van geslachten tot geslachten,
Salmen melden dijne crachten.

+ Maer du O HEERE, blijvest inder eewicheyt, ende dijne geheugnisse [duert] van geslachte tot geslachte.

[7]

14

⁺ Dat sal dy, Heer, veroorsaken
Dat du dy noch op salst maken,
End ontfermen dijner stadt
Sions, welck is dijnen schat.
Want den tijt voir dy genomen
Des ontfermens, is gecomen.
Heer, den dach is al verschenen:
Laet ons doch niet langer stenen.

+ Du salst dy opmaken, du salst dy Sions ontfermen, want tis tijt van haer genadig te wesen, mits dat den bestemden tijt verschenen is.

[8]

15

⁺ Dwijl dijn dienaers yvrich weenen,
Ende lusten nae haer steenen:
Met een deirnis siende tgruys
Van dijn afgebroken huys.

+ Want dijne dienaers sijn wel genegen tot hare steenen, ende hebben medelijden met haer gruys.

16

⁺ Alle Heydens sullen tsame
Alsdan vreesen s'Heeren name,
Alle Coningen, O Heere,
Sullendy dan bieden eere.

+ Dan sullen de Heydenen den name des HEEREN vreesen, ende alle Coningen der eirden dijne eerlickheyt.

[9]

17

⁺ Als God Sion gantz vervallen
Met haer mueren ende wallen,
Weer sal hebben op ghericht
End verthoont sijn heerlijck licht.

+ Als de HEERE Sion sal hebben opgebouwet [ende] in sijner eerlickheyt verschenen sijn sal.

18

⁺ Siende vriendlijck hier beneden

+ Ende hebben aengesien het gebedt des eensamen, ende haer gebedt niet en sal verachtet hebben.

[p. *]

 

Op der arme Lien gebeden:

 

Sonder haer versoeck oft klachten,

 

Wt onwierde te verachten.

 

(2) ***

[10]

19

⁺ Dat dan sulcx werd' opgeschreven
Voir die naer ons sullen leven:
Op dat een soodane macht
Werd' in eewicheyt bedacht.
End dat tvolck, twelck was ontslapen,
Sijnde nu van nieus geschapen
Gods des Heeren name prijse,
End sijn kinders onderwijse.

+ Dit sal opgeschreven worden voir het toecomstige geslacht: ende het volck dat geschapen [sal worden] sal den HEERE loven.

[11]

20

⁺ Om dees weldaet hooch te loven,
Als dat Godt heeft van daer boven
Uyt zijn heylge hooge Tent,
Nederwaerts sijn oog gewent,
End uyt s'hemels schoon gebouwen
Den eirdbodem willen schouwen.

+ Om dat hy van uyt de hoogte sijnes heyligdoms sal hebben nederwaerts gesien, de HEERE sal van uyt den hemel op eirden gemerckt hebben.

21

⁺ Om tgebet des volcks tontfangen
End te lossen de gevangen.

+ Om aen te hooren het suchten der gevangenen ende om de kinderen des doots los te maken.

[12]

22

⁺ Op dat elck in Sion eere
Ende prijse God den Heere:
End dat yeglijck love hem,
Inde stadt Ierusalem.

+ Op datmen den name des HEEREN binnen Sion verhale, ende sijnen roem binnen Ierusalem.

23

⁺ Als de volcken sick by scharen
Tot hem sullen daer vergaren,
Ende Coningen met hoopen
Tsijnen dienste wacker loopen.
(3) ***

+ So wanneer de volcken te samen sullen vergadert wesen, ende de Conincrijcken om den HEERE te dienen.

[13]

24

⁺ So nv dit werck was op wegen,
Heeft God mijn cracht neergeslegen,
End mijn dagen afgekort.

+ Hy heeft mijn cracht op den wech ter neder geslagen, hy heeft mijne dagen vercortet

25

⁺ Dies ick dus mijn bede stort:
Wil my mijn hoip niet ontiagen,
Om ten halfdeel' van mijn dagen,
O mijn God, my wech te vueren:
Want dijn jaeren eewich dueren.

+ [Dies] spreke ick, O mijn God en lichte my niet op, ten halfdeele van mijne dagen [want] dijne jaeren dueren van geslachte tot geslachten.

[14]

26

⁺ Du hebst voortijts uyt den gronde

+ Du hebst voirtijden het eirtrijck gestichtet, ende de hemelen sijn een werck dijner handen.

[p. *]

 

D'eird geschapen gantz int ronde,

 

End den hemel is een werck

 

Van dijn handen groot end sterck.

27

⁺ Doch sy moeten al verderven:
Maer du blijvest sonder sterven.
Sy vergaen als oude kleeren,
Die men siet tot niet verkeeren.

+ Sy sullen vergaen, maer du salst bestendig blijven, ende sy sullen alle verouderen, gelijc een gewaet: du saltse veranderen als een kleet, ende sy sullen verandert worden.

[15]

Want du salst als van een laken,
Haer gedaent heel anders maken:
End sy moeten al vergaen,
Om te worden van niews aen.

28

⁺ Maer du Heere God gepresen,
Blijfst gestadich in een wesen:
End dijn jaeren ongeschendet,
Worden nemmermeer geendet.

+ Maer du [blijvest altijt] deselve, ende dijne Iaeren en sullen nemmermeer geeyndiget wesen.

[16]

29

⁺ Daerom salst du dijne knechten,
End haer kindren soo oprechten,
Dat sy seker ende vast,
Woonen vry van sorg' end last.
Dijne handt sal so vast schoren,
D'afcomst van dijn uytvercoren,
Dat haer stamme sonder trueren,
Eewelijck voor dy sal dueren.

+ De kinderen dijner dienaren sullen vast woonen: ende hare afcomst sal voir dijn aensicht bevestiget worden.