Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den xcv. Psalm.

De geloovige worden vermaent tot den lof, dienst ende gehoorsaemheyt Godes van wegen syns verbonts met hun ghemackt, ende wort hun het exempel harer voirvaderen tot onderwijsinge voirgestelt.

[1]

1

⁺ COmt laet ons bly sijn inden Heer,
End vrolijck singen lof end eer,
Den steenrotz die ons kan bewaren.

+ Komt laet ons [in] den HEERE vrolijck sijn, ende met vreugden overluyt singen den rotzesteen onses heyls.

2

⁺ Laet ons hem treden int gemoet,
Met dancbaerheyt van

+ Laet ons sijn aengesicht te gemoete gaen met dancksegginge, laet ons hem met Psalmliederen overluyt singen.

[p. *]

 

Liedren soet,

 

End sijnen lof met vreugt verclaren.

[2]

3

⁺ Want God de Heer is een sterck God,
End Coninck groot, die sijn gebodt,
End macht streckt over alle Goden.

+ Want de HEERE is een groot God, ende een groot Coninck over alle Goden.

4

⁺ Die in sijn handt heeft sweirelts grondt
De hoogste bergen telcker stondt,
Staen bevend' onder sijn geboden.

+ In Wiens handen bestaen de gronden des eirtrijcx, ende de crachten der gebergten comen hem toe.

[3]

5

⁺ De zee is sijn met hare strandt:
Want tis een werck van sijner handt,
Het aertrijck heeft hy oock geschapen.

+ Wiens oock de zee is, ende hy heeftse gemaeckt, ende sijne handen hebben de droogte gestelt.

6

⁺ Comt laet ons dan hem bidden aen,
End op de knien ons nederslaen,
Hy is ons schepper, wy sijn knapen.

+ Komt laet ons aenbidden ende nederbuygen, laet ons knielen voir den HEERE die ons gemaeckt heeft.

[4]

7

⁺ Hy is ons God, onss herder goet,
Wy sijn sijn schapen die hy hoet
End wel bewaert in sijne handen,
So ghy hoort heden sijne stem,

+ Want hy is onse God, ende wy sijn het volc sijner weyde, ende de schaepscudde onder sijn beleyt so ghy heden sijne stemme hooret,

8

⁺ Verstockt v herten niet voir hem,
Noch en verblindt niet v verstanden.

+ En verstocket v herte niet gelijck als in Meriba, ende ten dage van Massa inde woestijne [geschiet is.]

[5]

Alsoot in Meribah toeghinck
End Massah, doe den dorst bevinck
V vaders inde woeste landen,

9

⁺ Daer sy versochten mijne macht
End wouden proeuen mijne cracht,
Al sagen sy twerck mijner handen.

+ Daer my uwe vaders versochten, sy beproefden my oock hebben sy mijn werck gesien.

[6]

10

⁺ Ick hebbe met hun veertich iaer,
Geleden menigh' moeyte swaer.
So dat ick uytsprack dese reden:
Dit is een volck seer onbesint,
Dat gantzlijck geenen lust en vint
In mijne wegen te betreden.

+ Veertich jaeren was ick met [desen] volcke gequelt, ende sprack: sy sijn een volc in [haer] herte dwalende, ende sy en hebben mijne wegen niet gekent.

[p. *]

[7]

11

⁺ Dies sijnde grootelijcx gestoirt
In mijnen toirn heb ick het woirt
Gesproken, end met eedt besworen,
Dat van dees boose lieden al
Niet een alleene comen sal,
Ter plaetz van mijn rust uytvercoren.

+ Dies halven, hebbe ick in mijnen toirne gesworen, so sy tot mijne ruste [immermeer] intreden.