Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den xc. Psalm.

Moses lovende de genade Godes, mits syne groote cracht ende eewige voirsienicheyt, beschrijft de swackheyt ende ellende des menschelijcken levens, overmits de sonde, Biddende God dat hy ons de selve te recht leere kennen, op dat wy wandelende in syne vreese doir hem vervreuget worden.

1

Een gebedt Moses des mans Godes.

[1]

⁺ DV bist altoos van d'een geslacht op dander,
Ons' borgt geweest, end trouwen onderstander.

+ Heere, du bist ons een vertreck geweest van geslacht tot geslachte.

2

⁺ Doch Heer, eer oyt geberchte was geresen,
Eer eirdrijck vorm, oft werelt

+ Eer de bergen geboren waren ende dat du het eirdrijck ende de werelt gemaeckt haddest, ende van eewen tot eewen bist du altoos God geweest.

[p. *]

 

hadde wesen,

 

So waerst du oyt de selve God van macht,

 

Onwanckelbaer in wesen end in kracht.

[2]

3

⁺ Maer t'menschen volck, dwelck niet en is dan eirde,
Vermorselst du, tot stof van kleyner weirde,
Als du maer spreeckst, keert menschen wederomme.

+ Du brengest den sterffelijcken mensch [so verre] dat hy vermorselt wort, als du [slechts] spreeckest: [ghy] kinderen der menschen keeret wederomme.

4

⁺ Want duysent jaer sijn in dijn oog snel omme,
Als ons den dach die ghister ghinck voirby:
Oft als des nachts een korte waeckgety.

+ Want duysent iaeren sijn in dijne oogen als den dach van gisteren die voirby is, ende als [den tijt] der schiltwake, inder nacht.

[3]

5

⁺ Du rucktse wech met vlagen end stormwinden:
Dan moeten sy als eenen droom verswinden,
Al sijn sy noch so frisch end vast gebouwet.

+ Du drijftse henen als met eene buye: Sy worden gelijck eenen droom: al is dat sy ververschet waren gelijck het kruyt inden morgenstont

6

⁺ Gelijck een kruyt, dat smorgens versch bedouwet,
Het gantze velt met sijne bloem verheugt,
Maer tsavonts ligt verwelckt end sonder jeugt.

+ [Dwelck] ververscht wort inden morgenstont [maer] des auonts snijtmen het af, ende het verdroocht.

[4]

7

⁺ Want wy vergaen in dijne toirne-vlagen
End ons gemoet wort grootelijcx verslagen,

+ Want wy vergaen mits dijnen toirne, ende worden verschricket mits dijne hittige gramschap

8

⁺ Als du vergramt, voir dy stelst onse sonden,
Om nae dijn recht de selve t'ondergronden:
End onse schult verborgen brengst int licht
Van dijn klaer oog end goddelijck gesicht.
***

+ Du hebst onse misdaden voir du gestellet, ende onse verborgene [gebreken] voir het licht dijns aenschijns.

[5]

9

⁺ Want dan gaen stracx ons dagen henen vlieten
Voir dijnen toirn: End onse jaeren schieten
So snellijck wech, gelijck den galm van tspreken.

+ Want alle onse dagen gaen voir by, in dijne toirnicheyt: wy brengen onse iaeren te niet gelijck een woirt [dat uytgesproken is]

10

⁺ Self onsen tijt is met een pael besteken,
Van tseventich, oft, so wie langer leeft,
Van tachtich jaer, alst lichaem sterckheyt heeft.

+ De dagen onses ouderdoms [komen tot] tseventich, oft, soo iemant van stercker jeugdigheyt is, tot tachtentich iaer: noch is het voirneemste van dien [enckel] moeyte ende verdriet, want het drijft snellijck doir, ende wy vliegen henen.

[6]

Noch is de bloem van dese korte jaeren,

[p. *]

 

Sorg, kommer, last end allerley gevaeren:

 

Sy drijft stracx doir met ons als of wy vlogen.

11

⁺ Wie merct nochtans dijns torens sterck vermogen?
Oft wie begrijpt dijn gramschap met den geest,
Nae dat du wel behoorst te sijn gevreest?

+ [End nochtans] wie kennet de cracht dijnes toirens, ende dijner verbolgentheyt na dat du [behoordest] gevreest te werden?

[7]

12

⁺ Daerom leer ons, o Heer, in alle saecken,
Van onsen tijt, so goede reeckning maken,
Dat wy ons hert alleen tot goeden seden,
Tot recht verstant ende wijsheyt wel besteden.

+ Leere ons onse dagen so [wel] rekenen, dat wy [ons] hert tot wijsheyt bewegen.

13

⁺ Keer dy tot ons: hoe lange loopt dit aen?
Wil dijner straf dijn dienaers eens ontslaen.

+ O HEERE wende dy om: tot hoe lange? ende [wil] van gemoet beweegt sijn over dijne dienaers.

[8]

14

⁺ Ia wil ons, Heer, met gunstiger genaden
Van smorgens vroeg, in overvloet versaden:
Op dat wy ons, onss leefdaeg lanck verheugen.

+ Versadige ons des morgens met dijne goetgunstigheyt, op dat wy ons vrolijck maken, ende alle onse dagen verheugt werden.

15

⁺ Wil ons so seer van nu voortaen vervreugen
Als du ons wel bedruckt hebst end bedroeft,
End langen tijt met tegenspoet beproeft.

+ Vervreuge ons, na de [lanckheyt der] dagen [inde welcke] du ons t'ondergedrucket hebst ende der iaeren inde welcke wy tegenspoet versocht hebben.

[9]

16

⁺ Laet doch dijn werck aen dijne dienaers blijcken
Voir allen man: end wil oock desgelijcken,
Dijn heerlijckheyt aen haere kindren thoonen.

+ Laet dijn werck over dijne dienaers blijcken ende dijne heerlickheyt over haere kinderen.

17

⁺ Laet Godes lust, end gunste by ons woonen:
Stier al ons doen in dijne rechte baen,
End richt het werck daer wy de handt aenslaen.

+ Ende dat des Heeren onses Gods verlustinge over ons sy, ende beschicke het werck onser handen over ons, iae beschicke het werck onser handen.