Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

[p. *]

Den lxxvij. Psalm.

In desen Psalm word de aenvechtinge des geloovigen mensches, so wanneer hy de gunstige tegenwoirdigheyt Godes niet gewaer en wort, levendig afgemaelt, mitgaders den sieg ende overhandt des geestes, die sick inden geloove doir aenmerckinge der beloftenissen ende der voirgaende wercken Godes stercket.

1

Voir den Oppersangmeester, over tgeslachte van Ieduthun Een Psalmliedt Asaphs.

[1]

2

⁺ MIjn stem is tot God geresen,
Tot den Heere God gepresen,
Is geklommen mijn gebedt:
Hy heeft op mijn stem gelet.

+ Mijne stem is tot God [geresen] ende ick hebbe geroepen: Mijne stem is tot God [geresen] ende hy heeft nae my geluystert.

3

⁺ Als ick was met ancxt bevangen,
Socht ick God met groot verlangen:
Mijne handt snachts uytgestrect,
Bleef geduerich uytgereckt.

+ Ten dage mijner benoutheyt, hebbe ick den Heere gesocht, mijne handt was by nachte uytgestrecket, ende en werde niet vermoeyt, mijne ziele weygerde haer te laten trooosten.

[2]

Mijne siel bang uyt der maten,
Woud haer geensins troosten laten.

4

⁺ Quam my God in mijn gedacht?
Thert viel my schier in onmacht:
Of ick mijn gebeden seyde,
End wat troostlijcx overleyde,
Mijnen geest bleef doch benaut,
End thert even seer verflaut.

+ Was ick Godes gedachtig? So werde ick [doch] beroert [of] badt ick? So werde mijnen geest overvallen. Selah.

[p. *]

[3]

5

⁺ Du hielst op, mijn oogenschelen,
Dies my twaecken dede quelen.
Ick was heel bedwelmt end swack,
So dat ick gantz niet en sprack.

+ Du hielst op, de oogschellen mijner oogen, ick was bedwelmet ende en sprack niet.

6

⁺ Ick docht in mijn hert verslagen,
Op de voirgeleden dagen:
End den tijt van overlanck,
Quam my voir, in mijn gedanck.

+ Ick ouerleyde de dagen van oudts her, [ende] de iaren der [voirledene] eewen.

[4]

7

⁺ My gedacht, hoe ick op snaren,
Dijnen lof plach t'openbaren,
So dat my thert nacht end dach,
Vol becommernissen lach.
Mijnen geest om dit te soecken,
Keerdet om, aen alle hoecken,
Van het eynd tot aent begin,
Doe sprack ick in mijnen sin:

+ Ick gedachte op mijn snaren gesanck: by nachte ouerleyde ick het in mijn herte, ende mijnen geest ondersochte het neirstelijck, [seggende.]

[5]

8

⁺ Sal God eewlijck dan verstooten?
End my sijner gunst ontblooten?
Sal hy my van nu voortaen,
Niet meer in genaed ontfaen?

+ Sal [dan] de Heere in eewigheyt [my] verstooten? ende sal hy voortaen niet meer [tot my waerts] wel genegen sijn?

9

⁺ Sal sijn goetheyt, noyt volpresen,
Voir altoos ten eynde wesen?
Is dan sijn woirt end verbondt,
Uytgeput tot inden grondt?
(1) ***

+ Is dan sijne goetgunstigheyt ten einde voir altoos? is sijn woirt heel uyt van geslachte tot geslachte?

[6]

10

⁺ Heeft dan God (om hoog geseten)
Sijn barmhertigheyt vergeten?
Is sijn goetheyt teenegaer
Toegestopt met toirne swaer?

+ Heeft dan God vergeten genade te doen? heeft hy sijne ontfermhertigheden met toirne toegestopt? Selah.

11

⁺ Doch hernam ick my noch weder,
Ende sprack: Al lig ick neder,
End al is mijn smert verseert,
s'Hoogsten handt is haest gekeert.

+ Doch ick seyde, dit is [wel] mijne cranckheyt, maer de rechterhandt des Alderhoogsten [heeft] een veranderen.

[7]

12

⁺ Dies wil ick nu naerder mercken,
s'Heeren wonderbare wercken:
Ia oock sijne groote kracht
Die hy voirtijts heeft volbracht.

+ Ick sal de wercken des HEEREN gedencken, ia, ick sal dijnes wonderwercks gedencken, van oudts her.

[p. *]

13

⁺ Ick wil vlijtich overleggen
Al dijn werck, end wonder seggen,
Van dijn doen, dwelck groot gewis
Ende wonderbaerlijck is.

+ Ende sal alle dijne wercken overleggen, ende op dijne daden aendachtig mercken.

[8]

14

⁺ O God, inden heylgen tempel,
Sietmen menich schoon exempel
Van dijn wegen ende macht,
Wie is doch God die dy slacht?

+ O God, dijnen wegh is inden heyligdom. Wie is een groot God gelijck als God?

15

⁺ Du bist alleen God almachtig,
Die werckst wonderdaden crachtig,
Die dijn sterckt' end majesteyt
Onder d'Heydens hebst verbreyt.

+ Du bist de God die wonder doest, du hebst dijne sterckte onder de heydenen kont gemaeckt.

[9]

16

⁺ Du hebst dy dijns volcx ontfermet,
End met dijnen erm beschermet,
Iacobs ende Iosephs stam,
Theylig saet van Abraham.

+ Du hebst dijn volck met [dynen] erm verlost, [namelijck] de kinderen Iacobs ende Iosephs. Selah.

17

⁺ Waterbaren, waterbaren,
Sagen dy, Heer der heyrscharen,
Ende waren seer verschrickt,
Ia den afgrondt heeft geswickt.

+ De wateren hebben dy gesien, O God: de wateren hebben dy gesien, ende hebben gebeeft, ia de afgronden hebben gedavert.

[10]

18

⁺ Men sach wolcken dick met hoopen
Van slachregen overloopen:
Dijnen donder brack daer uyt,
Met een eysselijck geluyt:
Men sach dijn vierpijlen jagen,

+ De wolcken sijn van water overgeloopen, de wolcken hebben geluijt gegeven, ia dijne blixemscheuten sijn over ende weer gegaen.

19

⁺ Met den krack der donderslagen:
End den blixem viel so dicht,
Dat de locht heel werd verlicht.

+ Het geluyt dijnes donders [was] in dit ronde: de blixemen hebben de weirelt verlicht. het ertrijck heeft gebeeft ende gedavert.

[11]

Teirtrijck moest van ancxte beven:

20

⁺ In zee was dijn baen gedreven
Daer du heerlijck togest doir:
Maer men merckte gantz geen spoir.

+ Dijnen wegh is op de zee geweest, ende dijnen padt op stercke wateren, doch dijne voet stappen en worden niet bekent.

21

⁺ Du hebst dijn volck end dijn knapen
Heer, geleydt als kudden schapen,
Doir dijns dienaers Mosis handt,
End doir Aron in haer landt.

+ Du hebst dijn volck ale een kudde schapen geleydet, doir de handt van Moses ende Aron.