Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den lxxiiij. Psalm.

De kercke Godes gantschelijck verwoest wesende, beclaegt haere sware verdruckinge, voirhoudende de boose moetwillicheyt haerer vyanden, de grouwelijckeyt haerer lasteringen, de vasticheydt des verbonts Godes, ende de heerlijckheyt sijner wercken: dies sy God biddet om behoudenisse, om sijns naems eere ende der vyanden beschaemtheyt.

1

Een berichtsliedt Asaphs.

[1]

⁺ O God, waerom verstootstu ons so herdt,

+ O God waerom hebstu ons verstooten voir altoos? [waerom] smoockt dijnen toirne over de schapen dijner weyde?

[p. *]

 

Dat dijnen toirn, als roock sick gaet verspreyden,

 

Lancx over ons de schapen dijner weyden?

 

End als een vier dat niet geblusschet wert?

[2]

2

⁺ Gedenck der schaer die du tot dijnen schat
Hebst willen self, van oudts voir dy verweruen,
Gedenck O God, der roede dijner erven,
Van dy verlost, end Sions dijner stadt.

+ Sy gedachtig dijner gemeynte, die du van oudts verworuen hebst, dat du de roede dijner eruen verlosset hebst [namelijck] den berg Sions, daerinne du gewoinet hebst.

[3]

3

⁺ Hef op den voet, treed aen, end neem doch acht
Op dijne stadt, verwoest in eewicheden.
Den vyant heeft in dijne heylicheden,
Al watter was, geheel te schand gebracht.

+ Hef op dijne treden, tot de eewige verwoestingen, dijn vyandt heeft het doch alles verdoruen inden heyligdom.

[4]

4

⁺ Ter seluer plaets' alwaermen pleech twoirt Gods,
Te leggen wt, daer hoortmen nu haer brullen.
Sy derren wel met haere vanen vullen
Dijn heylig huys, end hangens' ons tot trotz.

+ Dijne wederstrijders hebben gebrullet int midden dijner vergaderplaetsen. Sy hebben haere teeckenen tot teeckenen geset.

[5]

5

⁺ Men siet dat sy de handt met alle macht,
Int openbaer niet anders daer toe stellen,
Dan die int bosch om boomen neer te vellen
De bijl om hoog op halen met erms cracht.

+ [Daer] werdde elckeen bekent, als brengende om hooge de bijlen over de dichtigheyt des houts.

[6]

6

⁺ Sy sparen niets, maer smijtent al om veir,
Iae tschoon beschot end costelijcke stijlen,
Dat houwen sy met hamers ende bijlen
End brekent al met schrickelijck gebeir.

+ Maer nu, met bijlen ende hameren slaen sy alle haer gesnedene wercken te samen ontstucken.

[7]

7

⁺ Noch hebben sy dijn heylge plaets gestelt
In colen viers: de lustige woinsteden,
Dijns heylgen naems seer smadelijck vertreden,

+ Sy hebben dijne heyligdommen int vier gesmackt, sy hebben de woininge dijnes naems ontheyliget [smijtende het] ter eirden neder.

[p. *]

 

End tot int stof der eirden neergevelt.

[8]

8

⁺ End spreken noch, spaert weder grondt noch sandt,
Vernielet al rooft vry, pluckt ende plondert:
Dies hebben sy, geheel niet uytgesondert,
Dijn heylge plaetz tot asschen doirgebrandt.
(1) ***

+ Sy spreken in haer hert, laetse ons te gelijcke rooven: Sy hebben alle de vergaderplaetsen Godes op der eirden verbrant.

[9]

9

⁺ Daer toe sien wy ons' heylge teeckens niet
Van dijn verbondt: End daer is geen Prophete
Die ons meer troost' oft die te seggen wete,
Hoe lang dat noch sal dueren dit verdriet.

+ Wy en sien onse teeckenen niet meer: daer en is geen Prophete meer, ende daer en is niemant by ons die wete hoe lange.

[10]

10

⁺ O God, hoe lang sal desen tijt noch staen,
Dat tgodloos volck dijn eer so schandlijck lake,
End svyants mont dus dijnen naem mismake
Met schimp end spot? Ist nimmermeer gedaen?

+ O God, tot hoe lange sal den wedersaker lasteren? Sal [dan] de vyant dijnen naeme voir altoos versmaden?

[11]

11

⁺ Waerom bergstu dijn handt in sulcken noot,
Om ons geen hulp ter weirelt te bewijsen?
O Heer, haels' uyt end laetse doch oprijsen
Tot onser hulp, trecks' eens uyt dijnen schoot.

+ Waeromme keerest du dijne hant [van ons] af, ja dijne rechterhandt? onthoudese [doch] van uyt het midden dijnes schoots.

[12]

12

⁺ Nochtans is God mijn Coninck ende Heer,
End ist altoos geweest van oude tijden:
Hy is die helpt den mensch in druck end lijden
Op s'eirtrijcx grondt is geen noothelper meer.

+ Doch is God mijnen Coninck van ouden tijden, die int midden des aertbodems allerley saligheden te wege brengt.

[13]

13

⁺ Du hebst de zee doir dijne stercke cracht
Ontwee geclieft end overmits gescheyden,
Den draecken fel die haer in zee verbreyden
Hebstu haer hooft verbroken end versmacht.

+ Ende du hebst de zee doir dijne kracht verdeylet, du hebst der draken hoofden op het water verbroken.

[14]

14

⁺ Leviathans des fellen beestes kop,
Hebstu vergruyst, end tlijf van een gereten,
Tot aes den volck int woest velt voirgesmeten.

+ Du hebst de hoofden van Leviathan vermorselt, du hebst hem tot een spijse gegeuen den volcke inder woestijne.

15

⁺ Beeck ende born' hebstu doen springen op.

+ Du hebst den springader ende de beke opgegraven: du hebst geweldige stroomen uytgedrooget.

[15]

Du hebst verdroogt de waterstroomen sterck:

16

⁺ Dijn is den dach, de doncker nacht is dijne:
Du hebst de Son gemaeckt met haren schijne,
End al het licht is dijner handen werck.

+ Dijn is den dach, oock is de nacht dijne, du hebst het licht ende de Sonne toegerichtet.

[p. *]

 

(2) ***

[16]

17

⁺ De palen breet van al tbeweinde landt
Hebstu verdeylt na dijn goet welbehagen,
Den somer werm, de strenge winterdagen,
Is dat niet al, tgewerck van dijner handt?

+ Du hebst alle des aertrijcx palen gestellet, du hebst den somer ende den winter gemaeckt.

[17]

18

⁺ Bedenck dit Heer, want het dijn eere raeckt
Dat tegen dy den vyandt so dert rasen,
Dat een stout volck, van dwaesheyt opgeblasen,
Dijns names eer aldus te schande maeckt.

+ Gedencke deser dingen [als dat] den vyandt den HEERE lastert, ende een dwaes volck dijnen naem versmadet.

[18]

19

⁺ Och lever niet, den dieren wilt end wreet,
De bange siel van dijner tortelduyven.
Wil niet altoos uyt dijn gedacht verschuyven,
Dijn arme schaer met haer swaer cruys end leet.

+ En geue de siele dijner tortelduyuen den wilden dieren niet ouer, vergete niet voir altoos den hoop dijner ellendigen.

[19]

20

⁺ Keer dijn gesicht, Heer, op dijn vast verbont,
Want duysterniss' streckt sick aen allen eynden:
Gewelt end roof, verdrucking, end straetscheynden
Heeft d'overhant alom op s'eirtrijcks gront.

+ Merck op het verbont: want de duystere plaetsen des aertrijcx, sijn vol woiningen des gewelts.

[20]

21

⁺ Laet doch dijn volck benaut met swaeren druck,
Niet gaen te rug met schanden ouerladen.
Geef dat d'arm volck hooch roeme dijn weldaden,
Sijnd' overschudt met voirspoet end geluck.

+ Laet den verdruckten niet beschaemt wederkeeren: [maer geef] dat de ellendige ende de behoeftige dijnen name roemen.

[21]

22

⁺ O God, stae op, end slis dijn eygen saeck:
Gedenck des smaets daermed sy dy verachten,
Dees dwasen stout, die dagen ende nachten,
Niet houden op van haere lasterspraeck.

+ Stae op, O God, voer dijne twistsaecke uyt, gedencke dijnes lasters, die dy alle dage van den dwasen is wedervarende.

[22]

23

⁺ Vergeet doch niet hoe dijnen vyant pocht,
Maer laet dy gaen tgesnorck des volcx ter ooren,
Die dyne macht seer gheirne souden stooren,
Want haer getier klimt op, tot inde locht.

+ Vergete niet het tieren dijner wedersakeren, [want] het gedruys der genen die tegen dy opstaen, klimt gestadelijck opwaerts.