Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

[p. *]

Den lxxiij. Psalm.

De Prophete beschrijft de sware aenvechtinge, die de geloovigen hebben van wegen des gelucks ende voirspoets der goddeloosen, mitgaders den middel diemen houden moet, om in alsodanige swaericheyt sick te voegen, mids bekennende den ydelen ende onsekeren voirspoet, ja het seker verderf, der selver godloosen, ende de oprechte gelucksalicheyt der godsaligen, bevelende sick ganschelijck in Godes handen.

1

Een Psalm Asaphs.

[1]

1

⁺ NOchtans is God (wat hy oock doet,)
Den volck van Israel seer goet,
Aen alle die haer hert begeven,
Om oprecht ende wel te leven.

+ Nochtans, is God goedich tot den [volcke] Israels, den genen die reyn van herten sijn.

2

⁺ Doch waeren mijne voeten hier,
Gestruyckelt end gevallen schier,
Ten scheelde seker niet seer wijt,
Dat my den voetstap was geglijt.

+ Maer, aengaende my mijne voeten hadden bynae gestruyckelt, ende ten scheelde schier niet, dat mijne gangen voirgeslibbert waren.

[2]

3

⁺ Want ick de dwasen in mijn hert
Benijdd', end voelde groote smert,
Aensiende datt' den boosen menschen,
Schier al geluckte nae hun wenschen.

+ Want ick hebbe de dwasen benijdet [als] ick den voirspoet der godloosen aensach.

4

⁺ Sy worden met geen lange quael,
Gesleypt uyt desen jammerdael,
Als met een seel: Maer sijn gesont,
End frisch tot aen de letste stont.

+ Want in haer steruen en is gheen [lange] bantsleypen: maer haere kracht [is in haer] geheel.

[p. *]

[3]

5

⁺ Als al de weirelt is in last,
Sy blijuen staen al euen vast:
End worden met des Heeren plagen,
Als ander menschen niet geslagen.

+ Sy en sijn in den last van andere ellendige menschen niet, sy en worden niet geplaeget met den gemeynen man.

6

⁺ Daerom omringts' aen alle sy,
Den halscieraet van hooverdy,
Sy sijn met moetwil toebereedt:
End opgeschort als met een kleedt.

+ Daeromme omringtse hooverdije als een keten, het kleet des moetwils heeftse overtogen

[4]

7

⁺ Het vet puylt hun ten oogen uyt,
End hangt hun op haer gladde huyt.
Tgeluck rijst bouen haer gedachten,
Want tgaet hun bet dan sy en wachten.

+ Haere oogen puylen uyt van vetticheyt, sy geraecken verder dan haers herten gedachten [en konden gereycken.]

8

⁺ Sy sijn vergiftich ende boos,
End spreken, doch met argheyt loos,
Van enckel moetwil end gewelt,
Als die om hooge sijn gestelt.
(1) ***

+ Sy sijn vergiftig, ende spreken met argelist van verdruckinge, ja sy spreken als van boven om hooge.

[5]

9

⁺ Sy steken haeren mont om hoog
Ten hemelwaert, met een straf oog,
Haer tonge gaet op d'aertrijck draven,
End sick met laster woirden laven.

+ Sy steken haren mont op, na den Hemel, ende hare tonge draeft op der eirden.

10

⁺ Daerom valt Gods volck aen hun sy,
Sy connen dat niet wel voirby,
Dewijl dat hun geschoncken wert,
Den beker vol van druck end smert.

+ Daeromme keert sick sijn volck herwaert, dewijle hun het water, met volle bekers wort uytgedrucket.

[6]

11

⁺ Sy spreken, hoe gaet dit te werck?
Ist moglijck dat het God oock merck?
Oft dat hy, sijnd om hoog geseten,
Yet van dees weerelt soude weten?

+ Ende sy spreken: hoe soude God [der saecken] kennisse dragen, oft soude daer wetenschap byden Allerhoogsten sijn?

12

⁺ Sie doch, dit volck is goddeloos,
Geneygt tot alle schalckheyt boos,
End leven noch in alle spoet,
Iae hoopen groot gelt ende goet.

+ Sie dese sijn godloos, nochtans sijn sy de geluckige des werelts, sy vermenigfuldigen [haren] rijckdom.

[7]

13

⁺ Tis dan vergeuens dat ick let
Om my te houden onbesmet,
End om te wasschen mijne handen,
In onschult reyn van sond' end schanden.

+ Voirwaer, te vergeefs hebbe ick mijn hert reyn gehouden ende mijne hant in onschult gewassen.

14

⁺ Want ick word telckens daeg by daeg,

+ [Daer] ick doch dagelijcx geslagen worde, ende mijne castijdinge [herneemt] allen morgenstont.

[p. *]

 

Gestraffet met een nieuwe plaeg,

 

End alle morgen gecastijt,

 

End vind' my nimmermeer bevrijt.

[8]

15

⁺ Doch soud' ick volgens dit besluyt,
Al sulcke reden oock slaen uyt,
Als dat Gods kindren sijn by desen,
Ick soude seker trowloos wesen.

+ Segge ick nu, ick sal oock aldus spreken: Sie daer is het geslachte dijner kinderen: Ick doe trouwelooselijck.

16

⁺ Nochtans als ick by my al stil,
De saecke recht bedencken wil,
So vind' ick swaericheden groot,
Daer ick my grootelijcx aen stoot.

+ Nochtans hebbe ick my bedacht om sulcx te weten, maer het was my [groote] swaricheyt in mijnen oogen.

[9]

17

⁺ Tot dat ick daernae wederom
Koim treden in Gods Heyligdom,
Daer ick met vlijt mijn oogen wende,
Om aen te sien haer uyterst' ende.

+ Tot dat ick gecomen ben tot de heyligdommen Godes, [ende] hebbe hare eynde overlegget.

18

⁺ Voirwaer du hebs' op eenen padt
Gestelt wel sorglijck ende glat,
Van waer sy in seer corte stont,
Gestortet worden inden gront.
(2) ***

+ Voirwaer du hebtse gestelt op het gelatte, du saltse nederstorten ten verderue.

[10]

19

⁺ Ist niet een vreimt end wonder dinck
Dat sy vergaen sijn so gering,
End op een oogenblick ontschenen,
Ia van verschricktheyt heel verdwenen!

+ Hoe sijn sy ter verwoestinge geworden, alsoo in eenen oogenblick! sy sijn te niete geworden van verschricktheden.

20

⁺ Gelijck een man sijnd' eens ontwaeckt,
Geen werck van sijnen droom en maeckt,
So brengstu oock, haer schoon gelaet,
In dijn ontwaecken, Heer, tot smaet.

+ Als eenen droom, nae datmen ontwaecket [alsoo] salstu, o Heere, hare gedachte tot smaet brengen, in [dijn] ontwaecken.

[11]

21

⁺ Daerom als my aldus het hert,
Als deessem opgeswollen wert,
End ick met sulckes te versieren,
Geprickelt werd in mijne nieren:

+ [Daerom] als mijn hert als suerdeesem [geswollen] werde, ende dat ick in mijne nieren geprickelt was:

22

⁺ Ick moest versuft sijn in mijn hooft,
End van mijn sinnen gantz berooft.
Ick was, in dijnen oogen schier
Gelijck een onvernuftig dier.

+ Doe was ick wel ontsinnich, ende en hadde geen kennisse, Ick was voir by [gelijck] als de beesten.

[p. *]

[12]

23

⁺ Maer noch al tradt ick uyt de baen,
So hing ick dy doch altoos aen:
Want al wat my mocht overcomen
Du hebst my byder handt genomen.

+ [Daerom sal] ick by dy altoos gestadelijck [blijven] du hebst my metter rechter hant gegrepen.

24

⁺ O God, ick sal doir dijnen raet
Geleydet werden vroech end laet:
So dat du my salst brengen Heer,
Tot hoogen staet end grooter eer.

+ Du salst my met dijnen raet geleyden, ende daer nae salst du my in heerlickheyt aennemen.

[13]

25

⁺ Wie heb' ick inden Hemel claer,
Dan dy alleen die my bewaer?
Oft op wien anders kan met lusten,
Op d'eirtsche dal, mijn herte rusten?

+ Wien hebbe ick inden hemel [dan dy alleen] ende en hebbe op der eirden [nergens in] lust gehat nevens dy.

26

⁺ Mijn vleesch teirt uyt, mijn hert beswijckt,
Mits mijne cracht my gantz ontwijckt:
Maer du sterckst my weerom, mijn God,
Du bist mijn eewich erf end lot.

+ Mijn vleesch ende mijn herte waren besweken, [maer] God is de stercte mijns herten ende mijn erfdeel in eewicheyt.

[14]

27

⁺ Want sie, die verre van dy gaen,
Heer, worden al te niet gedaen:
Die dy gaen af, als loose hoeren,
Du saltse ten verderve voeren.

+ Want sie die haer van dy vervremden, sullen vergaen: du salst uytroeden alle de gene die hoerischer wijse van dy afwijcken.

28

⁺ Maer tis my tbeste dat ick gae,
Tot dy mijn God, end volg dy nae.
Ick heb mijn hoip op God gestelt,
Dies wort dijn werck van my vermelt.

+ Aengaende my, tis mijn welvaert dat ick tot God naecke, Ick hebbe inden Heere IEHOVAH mijn toeuerlaet gestelt, op dat ick alle dijne wercken vertelle.