Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den lxx. Psalm.

David bidt God om syne verlossinge, ende om het verderf der godloosen, hem steunende op des Heeren beloften.

1

Voir den Oppersangmeester, Een liedt Davids om te gedencken.

[1]

2

⁺ O God wil dy doch haesten seer,
Om my genadelijck t'ontsetten:
Koim aen, koim stracx, wil niet lang letten.
Koim my

+ O God, haeste dy om te verlossen, haeste dy o HEERE, tot mijner hulpe.

[p. *]

 

te hulp, mijn God mijn Heer.

3

⁺ Laet doch die my staen na mijn leven,
In schande vallen ende smaet,
Laet worden die my gunnen quaet,
Te rug beschaemdelijck gedreven.

+ Laet die te schande werden ende schaemroot, die nae mijner sielen staen: Die in mijn qualickvaert lust hebben, moeten te rugge keeren ende beschaemt werden.

[2]

4

⁺ Dat al die my uyt schimp end hoon,
Ha ha naschreyen, ter oneeren,
Met schand end spot self wederkeeren,
Tot harer smading rechten loon.

+ De gene die my seggen aha, aha, moeten [achterwaerts] keeren, tot loon van haere schampericheyt.

5

⁺ Maer wie dy soeckt in alle dingen,
Sy in dy vrolijck end gerust,
End wie aen dijnen heyl heeft lust,
Moet dijnen lof gestadich singen.

+ Maer verheugt ende verblijt moeten in dy wesen, alle die dy soecken, ende die dijnen heyl lief hebben, moeten altoes seggen, God werde grootgemaeckt.

[3]

6

⁺ Ick ben verdruckt end bijster erm,
Wil my dan stracx, O God, behoeden:
Vertoef niet lang, maer wil dy spoeden,
Want du bist mijnen schut end scherm.

+ Doch ick ben bedruckt ende behoeftig, O God, haeste dy tot mywaert te komen: Du bist mijn hulper ende mijn verlosser, O HEERE, en vertoefue niet