Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den lxix. Psalm.

David voerende het voirbeelt Christi Iesu, verhaelt de uyterste benautheyt daerinne hy doir syner vyanden wreetheyt gebracht is geweest, welcke hem vervolgden, om den yver die hy hadde tot Gods eere, ende synde doir den heyligen geest gedreuen, vervloecktse seer grouwelijck, biddende dat God recht over hun doe, ende straffese seer scherpelijcken, alleen op dat syne goddelicke eere alomme werde verbreydet.

1

Voir den Oppersangmeester [om te singen] op Schoscannim.

[1]

2

⁺ HElp my o God, want twater doir den mont,
Loopt my aen thert, so dat ick schier versmore.

+ O God, behoude my, want de waeteren sijn my tot aende siele gekomen.

3

⁺ Ick sinck, ick sinck in dese diepe more,
Daer ick gantz vind noch vastigheyt noch gront,
Ick sinck nae tdiep, mits my den stroom so drijft.

+ Ick ben gesoncken in eenen grondeloosen modder, daer gheene vasticheyt en is: Ick ben gecomen tot inde diepten des waters, ende den stroom overloopende, drijft my wegh.

4

⁺ Ick ben vermoeyt van steets tot dy te schreyen:
Mijn

+ Ick ben vermoeyt van roepen, mijne keyl is heesch geworden: mijne oogen sijn besweken, van op mijnen God te wachten.

[p. *]

 

keil is heesch, mijn oogen zijn verstijft:

 

Van also lang na mijnen God te beyen.

[2]

5

⁺ Mijn haters sijn vermenighfuldigt seer,
So dat sy thaer mijns hoofdes overtreffen:
Die tegen my uyt valsheyt sick verheffen,
End vyant sijn, toenemen lancx so meer,
Ia ick betael tgeen ick niet hebb' gerooft.

+ Der genen die my sonder oorsake haten, is meer dan ick haers opt hooft hebbe: die my vernielen [willen] die mijne vyanden uyt valscheyt sijn, worden gestercket: Tgene ick niet hadde gerooft, hebbe ick dan wedergegeven.

6

⁺ Doch du God weetst of my de sinnen dolen
So dwaselijck, als desen hoop gelooft,
End mijn misdaet en is dy niet verholen.

+ O God, du kennest mijne dwaesheyt, ende mijne misdaden en sijn dy niet verholen.

[3]

7

⁺ En laet doch Heer (die du doir dijne macht,
Een Heer end God bist over de heyrscharen)
Aen mijn ellend geen schande wedervaren,
Dien, die op dy, met vast vertrouwen wacht:
Dat mijn verderf de geen niet en beschaem,
God Israels, die soecken dijn genade.

+ O Heere, du HEERE der heyrscharen, laet mijnenthaluen niet te schande worden, de ghene die op dy wachten, laet mijnent halven niet schaemroot worden die dy soecken, o God Israels.

8

⁺ Ick lijd doch smaet alleen om dijnen naem,
Beschaemtheyt deckt mijn aensicht vroeg end spade.
(1) ***

+ Want om dijnent wille lijde ick versmaetheyt, schaemte bedect mijn aengesicht

[4]

9

⁺ Mijn broeders self sien my voir vremdling aen:
Mijns moeders kint en wilt van my niet weten.

+ Ick ben mijnen broederen een vremdeling geworden, ende mijner moeder kinderen als een buytenlander.

10

⁺ Den ijver, Heer, dijns huys, heeft my gegeten,
End knagende tot int hert wee gedaen.
De lastering' daer du meed wortst belast,
Van lasteraers sijn my op thooft gevallen.

+ Want den yver dijnes huys heeft my doirgegeten, ende de lasteringen der genen die dy lasteren, sijn op my gevallen.

11

⁺ Als ick geweent, getreurt heb end gevast,
So hebben sy gaen spotlijck van my rallen,

+ Ende ick hebbe al schreyende mijne siele met vasten [verootmoediget] doch dat is my tot menigerley lasteringen gekeert geweest.

[5]

12

⁺ End als ick dan het hayrencleet aenschiet
Dat wort van hun oock voir een clucht vertrocken

+ Ende ick hebbe eenen sack aengedaen [in stede van] een kleedt: doch ben hun tot een spreeckwoirt geworden.

[p. *]

13

⁺ De Richters selfs, gaen schamprich met my jocken,
End tdroncken volck dicht op my menich liedt

+ Die aender poorten geseten sijn, [als richters] hebben haeren kout van my gehouden, ende de wijnsuypers hebben liederen van my gedicht.

14

⁺ Maer ick heb dy gebeden in den noot,
Ter rechter tijt van dijn gunst goedertieren,
Om dijn genaed end gunstigheyt seer groot,
End waere trou: wil my dijn hulp toestieren.

+ Maer [aengaende] my, mijn gebet is tot dy O HEERE, ten tijde dijns goet behagens antwoirde my, mits dijne groote goetgunstigheyt: nae de getrouwigheyt dijner verlossinge.

[6]

15

⁺ Treck my doch Heer, uyt dit slijck op het droog,
Dat ick niet sinck, end berg my voir mijn haters
Uyt desen kuyl end diepen poel vol waters:
Verloss my Heer, end help my doch om hoog.

+ Treek my uyt den slijcke, op dat ick niet en sincke [geef] dat ick verlost werde van mijne haters ende uyt de diepten der wateren.

16

⁺ Dat my den stroom niet gants en overdeck,
End dat den kuyl daer ick my nu in vinde,
Haer keil stracx toe, niet over my en treck,
End my geheel tot inden gront verslinde.

+ Dat my den water stroom ouerloopende niet wech en drijve, ende den afgront niet en verslinde, ende dat den kuyl syne keile ouer my niet en toe en trecke.

[7]

17

⁺ Heer, dijne gunst is lieflijck ende soet:
Daerom wil doch verhooren mijn gebeden,
Naer tgroot getal dijnr' ontfermhertigheden,
Sie my, Heer aen, met minnelijck gemoet.

+ Antwoirde my o HEERE, want dijne goetgunstigheyt is goedertieren: sie [doch] op my, nae de menichte dijner ontfermhertigheden.

18

⁺ Verberg doch niet van dijnen ermen knecht
Dijn aengesicht: want my is lijdig bange,
Haest dy dan, Heer, end geef my in mijn recht,
Een antwoirt milt, daer ick seer nae verlange.
(2) ***

+ Ende versteke dijn aengesicht van dijnen dienaer niet, want my is bange: haeste dy om my te antwoirden.

[8]

19

⁺ Maeck dy nae by: verlaet mijn siele niet,
Maer wil haer troost, Heer, end verlossing geven.
Behoud my doch mits dijn cracht in het leven,
Om svyandts wil, die my brengt in verdriet.

+ Maeck dy naerder tot mijner zielen, ende verlossese: bevry my om mijner vyanden wille.

20

⁺ Du weetest Heer, hoe swaerlijc ick met smaet
End met oneer word daeglijcx overladen:
Mijn vyanden staen doch voir dijn gelaet,
Du kenst' al wel, end merckst haer overdaden.

+ Du kennest [doch] mijne versmaetheyt, ende mijne schande ende beschaemtheyt: mijne wederpartijen staen alle voir dy.

[9]

21

⁺ Sy breken my met haren schimp het hert,

+ Versmaetheyt breeckt my mijn herte: Ick ben besweken, ende als ick wachtede na yemant, wien mijnes deirde, so en wasser niemant, ende nae troosters, so en vonde ickse niet.

[p. *]

 

Ick worde flau van treuren onbesweken:

 

Ick wacht op troost, maer troost is wech geweken,

 

End geenen mensch en jammert mijner smert.

22

⁺ Sy hebben my in desen staet so cranck,
In steed van spijs seer bitter gal gegeven,
End sueren eeck tot mijnen besten dranck,
Daer meed sy my quansuys den dorst verdreven.

+ Ia, sy hebben my galle tot mijne spijse gegeuen, ende in mijnen dorst, hebben sy my met edick gelaeft.

[10]

23

⁺ Dies haren disch end maeltijt hun verkeer,
Tot eenen strick, die hun vervang de leden:
Al wat den mensch tot rust dient end tot vreden,
Werd hun een net, end vangse langs so meer.

+ Haren disch moet voir hun tot eenen strick worden, ende wat tot vrede dient, dat sy hun tot een net.

24

⁺ Haer oogen maeck stockduyster ende blint,
Dat sy niets sien, noch geen licht aen en schouwen:
Haer lenden breeck, den ruggraet hun ontbind,
Dats' over eynd haer niet en connen houwen.
(3) ***

+ Haere oogen moeten verduystert worden, dat sy niets en sien. Doe oock haere lenden altoos beven.

[11]

25

⁺ Dijn ongenaed end toirn op thooft hun giet,
Dijn grimmigheyt laet over hun verherden,

+ Ghiet over hun dijne ongenade: ende den brandt dijnes toirens moetse grijpen.

26

⁺ Laet hun Paleys verwoest end eensaem werden,
Haer huys en sy der menschen woining niet.

+ Haer paleys werde verwoestet, datter niemant in hare hutten en woine.

27

⁺ Want sy met haet vervolgen end met nijt,
Den genen, Heer, die dijn hant heeft geslagen:
Dien du verwondst, dien gaen sy met verwijt,
Uyt schimp end jock, vermelden sijne plagen.

+ Want den genen die du geslagen haddest [dien] hebben sy vervolget, ende hebben [schamperich] vertelt de smerte der genen die du verwondet haddest.

[12]

28

⁺ Hoop' hun deen schult op d'ander vast te saem,
Dat sy doch niet tot dijn gerechtheyt komen.

+ Voege hun ongerechticheyt op hare ongerechtigheyt, ende dat sy tot dijne rechtveirdicheyt niet en geraecken.

29

⁺ Schrijfs' oock niet op, in het getal der vromen,
Schrab uyt den boeck des levens, haeren naem.

+ Dat sy uyt den boeck des levens uytgeschrabbet werden: Ende dat sy niet op geschreven worden onder de gerechtigen.

30

⁺ Heer, ick ben arm, end thert is my seer bang:
Maer my sal noch dijn hulp om hoog oprichten.

+ Maer ick ben bedruckt ende bedroeft: dijn heyl, O God, sal my om hoog verheffen.

[p. *]

31

⁺ Ick wil den Heer grootmaken met gesang,
End sijnen naem hoog prijsen met mijn dichten.

+ [Dies] sal ick den naem Gods loven met gesang, ende sal hem met dancksegginge grootmaken.

[13]

32

⁺ Dat sal voirwaer God' aengenamer sijn,
Dan eenig kalf, met hoirnen ende clauwen.

+ Ende dat sal den HEERE beter behagen, dan eenen jongen Os die hoirnen ende klauwen draegt.

33

⁺ Tsachtmoedig volc, salt sien in sijn benauwen
End stracx in vreugt verkeeren sijne pijn,
End wie God soeckt sal grijpen goeden moet:

+ De sachtmoedige sullen het sien, ende verblijt werden, ende uwe herte sal verquicket zijn [ghy] die God soecket.

34

⁺ Want God aensiet des aermen mans verlangen,
End hoort tgebet dat tschamel volck hem doet:
Ia nimmermeer veracht hy sijn gevangen.

+ Want de HEERE verhoort de behoeftige, ende en veracht sijne gevangene niet.

[14]

35

⁺ Laet loven God de Hemels sijnen throon,
Met eird end zee, end wat daer in kan roeren:

+ Dat hemel ende aerde hem roemen, de zee ende alles wat daer in sweeft.

36

⁺ Want God sal doch des Sions heyl uytvoeren
End bouwen op, de steden Iuda schoon.

+ Want God sal Sion saligmaken, ende de steden Iehuda opbouwen, so datmen aldaer woonen sal ende besittense erffelijck.

37

⁺ Daer sullen dan des Heeren dienaers trouw,
Met haer geslacht een woinstadt elck beerven:
Wie God bemint sal in dat schoen gebouw
Een plaetz met vreugt in eewigheyt verweruen.

+ Ende de afcomste sijner dienaeren salse beerven. Ende die sijnen naem lief hebben, sullen daer in [blijuen] woinen.