Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den lxviij. Psalm.

David stellende voir oogen, de heerlijcke macht Godes, vermaent de godsalige tot sijnen lof, verhalende de wonderlijcke verlossinge ende verkiesinge haerer voirvaderen, met eene prophetische verclaringe der geestelijcker cracht

[p. *]

Christi Iesu, mits welcke hy verrijsen sal, ten hemelwaert opclimmen ende over alle sijne vyanden heerschen: ende dat doir sijne cracht de beloftenissen Godes worden volvoeret, mitsgaders sijne gerichten over sijne vyanden, op dat wy op hem alleene vertrouwende, Gode allen lof ende prijs geven.

1

Voir den Oppersangmeester, Een Psalmliedt ende gesang.

[1]

2

⁺ DAt God de Heer maer op wil staen,
Soo salmen sien van stonden aen,
Sijn vyanden verdreven,
Al die hem haeten sullen sick,
Ter vlucht, op eenen oogenblick,
Voir t'aenschijn Gods begeven.

+ Dat God opstae, so sullen sijne vyanden verstroyt werden, ende die hem haeten, sullen vlieden voir sijn aengesicht.

3

⁺ Du salst verdrijven tgodloos volck,
Als eenen roock oft duyster wolck,
Die wechdrijft voir de winden.
Sy sullen smilten also ras,
Als voir een vier het weecke was,
End voir Gods oog verswinden.

+ Du saltse verdrijuen gelijck als den roock verdreuen wort, gelijck als twas voir den viere gesmolten wort, also sullen de godloose voir Godes aenschijn vergaen.

[p. *]

[2]

4

⁺ Maer alle vrom' oprechte lien,
End die des Heeren naem ontsien,
Die sullen vrolijck singen,
End voir Gods aengesicht verheugt,
Bedrijven allerhande vreugt:
Het hert sal hun ontspringen.

+ Maer de rechtveirdige sullen verblijt sijn, ende voir Gode vrolijck juychen, ende verheugt sijn van blyschappen

5

⁺ Lofsinget dan God onsen Heer,
Geeft sijnen naem lof, prijs end eer:
Slicht eenen wech bequame,
Hem, die op hooge wolcken rijt:
Die hy is God gebenedijt,
De HEER is sijnen name.

+ Singet Gode, lofsinget sijne naeme. Effent de bane den genen die inde hemelen rijdet. De HEERE is sijnen naeme, dies bedrijvet vrolickheyt in sijne tegenwoirdigheyt.

[3]

Dies sijt doch vrolijck van gemoet,
Voir hem.

6

⁺ Hy is een Vader goet
Der hulpeloose Weesen.
Hy neemt sick, als een richter, aen,
Der Weedwen saeck, met druck bevaen,
Die voor gewelt haer vreesen.
God sit in sijnen heylgen throon.

+ Hy is een vader der weesen, ende een richter der weduwen: God [is] in de woininge sijner heyligheyt.

7

⁺ God geeft een huys vol kindren schoon
Den lien die eensaem saten.
Hy slaeckt gevangnen uyt den bant:
Maer doet bewoonen tdorre landt,
De boos' die hem verlaten.
(1) ***

+ God doet de eensaemen in een [volle] huysgesin woinen ende slaecket de gene die in boeyen gevangen sitten: maer de wederspannige woinen in een dorre [landt.]

[4]

8

⁺ Heer, als du togest voir dijn volck,
End gingst verborgen in een wolck,
Doir tlant woest end ondrachtich:

+ O God, als du voir dijnen volcke henen togest, als du in de woestijne henen gingest Selah.

9

⁺ Het eirtrijck daverde benaut, Den Hemel wert van anxt bedaut,
Voir t'aenschijn Gods almachtich.
Tgebergt van Sinah steyl end hoog,
Verschrack van anxt voir Godes oog,
Israels Gods grootdadich.

+ Doe daverde het eerdrijck, oock drupteden de hemelen voir Gods aenschijn: [ja] desen Berg Sinaj, voir Godes aenschijn, des Gods van Israel.

10

⁺ Du hebst met dau end regen soet,
Dijn erffenis in overvloet,

+ O God, du hebst eenen milden regen doen vallen op dijn erfdeel, ende als het mat wort, du maecst het wederom te recht.

[p. *]

 

Besprengt, O God genadich.

[5]

Als tlandt verdroogt is ende mat,
Du reedest d'eird, end maecktse nat:

11

⁺ Dat dijn volck daer can herden.
End met weldadigheyt seer groot
Versorgstu d'armen inden noot,
Dat sy gevoedet werden.

+ Dijnen hoop woinet daerinne, o God du brengest den verdruckten te rechte met dijne weldadigheyt.

12

⁺ Noch heeft de Heere toe bereydt
Genoechsaem stof end goet bescheydt,
Om sijne deugt te preken:
Ons' maegden in seer groot getal
Gaen tijding brengen over al,
Al singend' ende spreken.

+ De Heere heeft [stof] gegeuen om te spreken: Der bootschaptsteren is een groote heyrschare.

[6]

13

⁺ De Coningen zijn (seer beducht)
Heen opgetogen end gevlucht,
Sy sijn met schand gaen loopen.
De maegdekens reyn ende kuys,
Die altoos sitten binnens huys,
Verdeylen buyt met hoopen.

+ De Coningen der heyrcrachten sijn gevluchtet, sy sijn gevluchtet, ende de [vrouwpersoon] die te huys bleef sittende, heeft roof uytgedeylt.

14

⁺ Al laegt ghy treurich end bedruckt
Van rou ter eirden neergebuckt,
By potten onder d'asschen,
End doir cruys ende tegenspoet,
Vernedert sijnde van gemoet,
Liet swart end ongewaschen:

+ Al haddet ghy tusschen de potten [int stof] gelegen, so sult ghy noch laten [als] vleugelen van eener duyven, met silver overdect, welcker vederen sijn van gheil welgewrocht gout.

[7]

So sullet ghy (houdt dat voirwaer)
Noch lustich blincken: end so claer
Als duyven vleugels laten,
Die glinsteren als silver fijn,
End geven eenen weder schijn,
Van gout schoon boven maten.

15

⁺ Doe des Almachtigen Gods handt
De Coningen verstroydd' int landt,
Het landt dwelck was vol schricken,
Wert wederom claer ende licht,
Ia schoon wit, als snee diemen dicht,
Op Salmons berg siet blicken.
(2) ***

+ Doe de Almachtige de Coningen verstroyde inde selve [erffenisse] sy is sneewit geworden, als Salmon.

[8]

16

⁺ Tgebergt van Basan is seer sterck,

+ Den berg Basan is een berg Godes, een berg [vol] hooge klippen is den berg Basan.

[p. *]

 

Vol hooge klippen, tis Gods werck:

17

⁺ Maer niettemin ghy bergen,
Al reyckt v kruyn hoog inde locht,
Wat ist nochtans daer ghy op pocht,
End derret Sion tergen?
God heeft aen desen berge lust,
(Om hier te nemen sijne rust)
Verr' boven alle vlecken:
De Heere God sal sijnen Throon
Hier stichten tot sijn eewge woon,
End van hier niet vertrecken.

+ Doch, waeromme springet ghy op ghy hooge gekruynde bergen? Dit is den berg die God heeft begheirt om daer in te wonen. Oock sal de HEERE [daer] gestadelijck woonen.

[9]

18

⁺ Der heylig engeln stercke schaer
Met duysent end thien duysent paer,
Sijn Godes Ruyteryen:
God heerscht int midden onder haer,
End in sijn heylichdom wel claer,
Als in Sinah voortijen.

+ De Ruyterye Godes sijn twintichmael duysent, [ende] veel duysenden Engelen: De Heere is [int midden] onder hun inden heyligdom als in Sinaj.

19

⁺ Du bist gevaren, Heer, om hoog,
End hebst gevoeret ten vertoog,
Ontallick veel gevangen.
Du hebst veel gaven schoon end goet
Den mensch verdeylt in overvloet,
So duse hadst ontfangen.

+ Du bist inde hoogte opgeuaren, du hebst der gevangenen hoop gevangen genomen: Du hebst gaven ontfangen [om] onder den mensche [uyt te deylen, jae oock de] wederspannige [t'ondergebracht] op dat de HEERE God woine [onder syn volck.]

[10]

Oock hebstu onder dijn bevel,
Gebracht het volck steeg end rebel:
Du salst, Heer, by ons woonen,

20

⁺ Den Heere sy lof, prijs end eer,
Die daeglijcx ons wil meer end meer,
Met sijn weldaden kroonen.

+ Gelovet sy de Heer, die ons van dage te dage overladet [met weldaden] deselve God is onse saligheyt. Selah.

21

⁺ De selve God die alle tijdt
Als een verlosser ons bevrijt,
Als wy nae hem verlangen.
De Heere God van eewger kracht,
Heeft t'alle tijden in sijn macht,
Des strengen doots uytgangen.

+ De selue Godt is ons een God der verlossingen. Ende by den Heere IEHOVAH sijn de uytgangen des doots.

[p. *]

 

(3) ***

[11]

22

⁺ Voirwaer tis God, die tot den grondt
Der herssenen, het hooft doirwondt,
Al die hem wederstrijden.
End thaertop oock in stucken slaet,
Den mensche die in sijn misdaet
Vry voortgaet sonder mijden.

+ Voirwaer God sal den kop sijner vyanden doirsteken, ende den hairtop des genen die in sijne misdaden wandelt.

23

⁺ De Heere spreeckt gewis ick sal,
Mijn volck vast wederbrengen al,
Van Basan, end vry stellen.
Ick salse vry van alle wee,
Verlossen uyt de diepe zee,
End uyt den gront der hellen.

+ De Heere heeft gesproken: Ick sal [de mijne] uyt Basan wederbrengen. Ick sal [se] wederbrengen uyt de afgronden der zee.

[12]

24

⁺ Op dat du badest dijnen voet
Rootverwich in des vyandts bloet,
So dat self dijne honden,
Beslabberen tong ende muyl,
Met drachtich bloet end etter vuyl,
Int lecken haerer wonden.

+ Op dat dijnen voet, [mitgaders] oock de tonge dijner honden sincke in het bloet van den vyanden, iae van elck eenen van hun.

25

⁺ Men heeft gesien met lofgesanck,
Mijn God, mijn Coninck, dijnen ganck
Int heyligdom aencommen.

+ O God, men heeft dijne gangen gesien, de gangen mijnes Gods, mijnes Conincx inden Heyligdom.

26

⁺ De sangers traden eerst voorby,
Daer nae de speellien in de ry,
End maegden met haer bommen.

+ De sangers gingen voir henen, daernae de snaerenspeelders: int midden waeren de jonge maegden, spelende op haere bommen.

[13]

27

⁺ Loift God den Heer al int gemeyn,
In v vergaderingen reyn,
Du Gods volck uytvercoren.
Maect groot end prijst des Heeren macht
Al die van Israels geslacht,
Oorsproncklijck sijt geboren.

+ Lovet inde vergaderingen, God die den Heere is, [ghy alle die] uyt den oirspronck Israels [syt.]

28

⁺ Den kleynen Benjamin was daer,
Die heerschte ouer svyants schaer,
Met Vorsten der geslachten,
Van Nephtali end Zebulun,
Met Iuda, die viel ouer hun,
Als hagelsteen met crachten.

+ Daer [was] Benjamin de kleene, diese over heerschede [ende] de Vorsten Iuda die over hun [vielen als] eenen hoop steenen, [mitgaders] de Vorsten van Zebulun ende Nephtali.

[p. *]

 

(4) ***

[14]

29

⁺ Dijn God heeft dy dees' groote cracht
O Israel, te weeg gebracht,
End dit gewelt gegeven.
O God, met dijne cracht versterck
Ons noch voortaen: volbreng dijn werck,
D'welck du hebst aengeheven.

+ Dijn God heeft dy dijne sterckte toegeschicket. Stercke [voortaen] O God [het gene dat] du aen ons gewrocht hebst.

30

⁺ Dijn hulp koim uyt dijns tempels schat,
Tot aen Ierusalem dijn stadt,
Om dijn volck te handthaven:
So sullen Coningen gebracht,
Tot ootmoet, ende tot aendacht,
Dy brengen haere gaven.

+ Van uyt dijnen tempel over Ierusalem, dies sullen de Coningen dy geschenck brengen.

[15]

31

⁺ Straf, Heer, der stercke stieren heir,
Die spiessen voeren end geweir,
End stoor der kalvers hoopen:
Die gaen verciert met silverloof.
Verstroys' end maecktse, Heer, tot roof,
Dien lust ten krijg te loopen.

+ Straffe den spiesvoerenden beesten hoop, de versamelinge der stieren, (mitgaders de kalveren der volcken) die haer hoomoedich vertreet, met looveren silvers: verstroy de volcken die lust hebben om krig te voeren

32

⁺ De Heeren van Egypten landt,
End van Chus sullen haere handt,
Wel wacker tot God strecken.

+ Groote Heeren sullen uyt Egypten komen [tlant] van Chus sal toeloopen, ende sijne handen tot God [strecken.]

33

⁺ Ghy Coninckrijcken wijt verbreyt,
Op d'eirtrijcx velden, sijt bereyt
Om Godslof te vertrecken.

+ Ghy Conincrijcken op eirden lofsinget Gode, singet den Heere Psalmen. Selah.

[16]

34

⁺ Lofsingt den Heere die berijt,
Des hemels heemlen hoog end wijt,
Van over d'oude tijden.
Die sijnen donder met geschal
Laet schricklijck hooren over al,
End doir de wolcken snijden.

+ Die op de hemelen der hemelen rijdet, [welcke] van outs her [syn.] Hy geeft een sterc geluyt met sijner stemmen.

35

⁺ Geeft God den prijs van sterckt end macht:
Sijn eerlickheyt werd hoog' geacht,
By d'Israelsche scharen.
Sijn sterck gewelt staet onverruckt,
Klaer inde wolcken uytgedruckt,
End laet sick openbaren.

+ Schrijvet Gode stercheyt toe, sijn heerlicheyt is over Israel, ende sijne sterckte in de wolcken.

[17]

36

⁺ God is seer schricklijck om end om,

+ O God, du bist schrickelijck van [wegen] dijner heyligdommen. De God Israels is de gene die den volcke cracht ende stercten verleent. God sy gebenedijt.

[p. *]

 

Maer thoont meest in sijn heyligdom,

 

Sijn macht end Godlijck wesen.

 

God Israels geeft sterckt' end cracht

 

Den volcke dat vast op hem wacht,

 

Dies moet God sijn gepresen.