Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den lxvj. Psalm.

De Prophete vermaent eenen yegelijcken tot Godes lof, van wegen sijner wonderbare wercken, die alomme blijcken in der weirelt regieringe, maer insonderheyt inde verlossinge syner Gemeynte, uyt allerley verdruckingen daer hyse mede beproeft. Ende ten laetsten, stichtet den lof Godes by syn eygen exempel.

1

Voir den Oppersangmeester, Een Liedt [ende] Psalmgesanck.

[p. *]

[1]

2

⁺ IVycht inden Heer al tvolck der eirden,
Loift sijnen naem seer hoog vermaert:
Hout sijnen naem in grooter weirden,
Die sick seer heerlijck openbaert.

+ Iuycht Gode alle het eirtrijck, lofsinget der eerlijckheyt sijnes naems, maeckt sijnen lof eerlijck.

3

⁺ Dies spreeckt tot Godt: O Heer der Heeren,
Hoe bistu schricklijck in dijn werck!
Dijn vyant self moet dy noch eeren,
Sijns ondancx, om dijn macht seer sterck.

+ Spreket tot God, hoe schrickelijck [bist du] in dijne wercken! dijne vyanden sullen dy geveynsdelijck eeren, om de grootheydt dijner sterckte.

[2]

4

⁺ De gantze weirelt sal ootmoedig,
Voir dy sick buygen tot int stof:
Een yeglijck sal toeloopen spoedig,
Om dijnen naem te singen lof.

+ Het gantsche eirdrijck sal sick voor dy neder buygen, ende sullen dy lofsingen. Sy sullen dijnen name lofsingen. Selah,

5

⁺ Comt aen, om vlijtig te bemercken
De daden Gods: want hy gewis
Seer schricklijck, mits sijn wonderwercken,
Aen aller menschen kindren is.

+ Komt, ende siet de daden Godes, hy is schrickelijck in sijn doen, ouer der menschen kinderen.

[3]

6

⁺ Hy heeft in droochte de zeebaren
Gekeert, so datmen mocht den vloet,
(Dies wy in hem verheuget waeren,)

+ Hy heeft de zee in droogte gekeert, soo dat men over den vloet te voete doirging: daer verheugden wy ons in hem.

[p. *]

 

Wel seker over gaen te voet.

7

⁺ Hy heerscht met macht ten eeuwgen tijden:
Hy merckt op tvolck met een scherp oog.
Al die hem trouwloos wederstrijden
En klimmen nemmermeer seer hoog.

+ Hy heerschet mits sijne cracht over de eewen, sijne oogen mercken op de Heydenen: de afvallige en sullen haer niet verheffen. Selah:

[4]

8

⁺ Ghy volcken, prijset al te same,
Prijst onsen God gebenedijt:
Maeckt doch tgerucht van sijnen name,
Alom vermaert breet ende wijt:

+ Lovet ghy volcken onsen God, ende laet hooren de stemme sijns lofs.

9

⁺ Die ons behouden heeft int leven,
Als onse siele was benaut,
Die onse voeten niet laet sneven,
Al is ons therte wat verflaut.

+ Die onse sielen behouden heeft int leven, ende en heeft onse voeten tot het wancken niet overgegeven.

[5]

10

⁺ Want du hebst ons, O God rechtveirdich,
Versocht met cruys end tegenspoet,
End somen keurt het silver weirdich,
Gekeurt ons hert end ons gemoet.

+ Want, O God, du hebst ons versocht: du hebst ons gekeurt, gelijck men het silver keurt.

11

⁺ Du hebst ons voorts gestout int garen,
Dat voir ons' voeten was geraemt,
End banden streng, tot ons beswaren,
Om onse lenden stijf gepraemt.
***

+ Du hebst ons in het net gebracht: du hebst eenen strengen bant om onse lendenen gelegt.

[6]

12

⁺ Du hebst de lieden laten rijden,
Op onse hooft, als op een dier.
Wy hebben swaer cruys moeten lijden,
End gaen doir water end doir vier:
Doch du quaemst ons daer weer uythalen,
End thert ververschen.

+ Du hebst de lieden op onse hooft laeten rijden: wy sijn doir vier ende doir waeter gegaen: doch du hebst ons wederom in ververschinge [daer] uytgebracht.

13

⁺ Heer, ick sal
In dijnen tempel dy betalen
Met offers mijn geloften al.

+ Ick sal tot dijn huys intreden met brantofferen: ick sal dy mijne geloften betalen.

[7]

14

⁺ Geloften die ick uyt der herten
Met mijne lippen heb gedaen,
End in benautheyt ende smerten
Uyt mijnen monde laten gaen.

+ Welcke mijne lippen hebben geuytet, ende mijnen mont gesproken als my bange was.

15

⁺ Ick wil dy bieden offerhanden

+ Ick sal dy brantofferen van verre [dieren] opofferen, met brantreuck van hamelen, ick sal den rint, met bocken ten offer bereyden. Selah.

[p. *]

 

Van lammeren seer vet end goet,

 

End soeten reuck van hamels branden,

 

Met runders ende bocken bloet.

[8]

16

⁺ Comt herwaerts, comt, hoort mijn verhalen,
Ghy die in Godes vreese leeft:
Ick sal v sijne deugt vertalen,
Die hy aen my bewesen heeft.

+ Komt, hoort aen alle die ghy God vreest, ende ick sal vertellen, wat hy mijner ziele gedaen heeft.

17

⁺ Mijn stemme rees tot hem daerboven,
Ick droeg hem voir al mijnen noot,
Stracx creeg ick stof, om hem te loven,
End sijnen naem te maken groot:

+ Ick hebbe tot hem met mijnen monde geroepen, ende hy is verheven geweest met mijner tongen.

[9]

18

⁺ Voirwaer had ick voir my genomen
Te wandelen met argelist,
Mijn stem en waer tot hem niet komen,
Maer sijn gehoor had ick gemist.

+ Indien ick op eenig onrecht in mijn herte gesien hadde, de Heere en soude my niet verhoort hebben.

19

⁺ Maer nu verhoort God, tot een teecken
Van sijn genade, mijn gebet,
End' altoos heeft hy op mijn smeecken
Wel vlijtich ende scherp gelet.

+ Maer voirwaer Godt heeft [my] verhoort, hy heeft vlijtich gemerct op de stemme mijns gebets.

[10]

20

⁺ Dies sy de Heere God gepresen,
Die mijn gebet noyt en verstiet.
End heeft my noch niet afgewesen
Van sijn genaed in mijn verdriet.

+ Gelouet sy God die mijn gebet niet en heeft afgewesen, noch sijne goetgunstigheyt van my [gewendet.]