Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den lxv. Psalm.

David lovet God, eerst van wegen der geestelijcke gaven die hy syner gemeynte in Christo uytstort, inden welcken als den rechten tempel Godes, de gebeden verhoort, de sonden vergeven, ende alle genaden overvloedelijck verleent worden. Ende daerna om den tijtlicken segen ende weldaden die hy allen menschen int gemeene, so inde wereltlicke regeringe als inde overvloedicheyt der lichamelijcke nootdrufticheden mededeylt.

1

Voir den Oppersangmeester, een Psalm Davids, ende gesangliedt.

[1]

2

⁺ DY wacht in Sion telckens, Heere,
Een lofsanck van nieus aen:
Ia telckens wort daer, dy ter eere,
Een nieu geloft voldaen.

+ O God, het lofsanck is stilwachtende op dy in Sion: ende dy sal gelofte betaelt worden.

3

⁺ Want naedemael du den gebeden
So geirne biedest d'oor,
Een yeglijck sal vry selfs toetreden,
Tot dy, Heer, om gehoor.

+ Du verhoorest [doch] het gebet, dies sal alle vleesch tot aen dy comen.

[2]

4

⁺ Mijn sonden waren overvloedich,
End vielen my te swaer,
Maer dijn genaed end gunste goedich,

+ So vele als ongerechtigheden aengaet, die hadden my overtroffen: maer du vergevest [ghenadelijck] onse ouertredingen.

[p. *]

 

Vergeefts' ons al te gaer.

5

⁺ Wel salig, dien du hebst verkoren,
End' naest by dy geset,
Dat hy de wooning mach oorboren
Dijns tempels, onbesmet.

+ Wel saligh is hy dien du salst hebben uytvercoren, ende [by dy] naerder gesettet [op dat hy] in dijne voirvloeren woone. Wy sullen versadiget worden, met het goet van dijnen huyse [met] den heylichdom dijnes tempels.

[3]

Wy sullen ons, o Heer, versaden.
Met dijnes huyses goet, .
End met dijns heyligdoms weldaden.
In allen overvloet.

6

⁺ Du salst met schrickelijcken wonder
O God, ons trouw ontset,
In dijn gherechticheyt besonder
Verhooren ons gebet.

+ O God onses heyls, du salst ons doir schrickelicke dingen [die] in gerechtigheyt [gedaen sullen worden] antwoord geuen: [die du bist] de sekere hope van alle des eirdrijcks palen, ende [der genen die aen] de zee verre gelegen [syn].

[4]

Dus bist tot aen de verste Landen
Des aertrijcks, West end Oost,
Ia tot aen d'uyterste zeestranden,
Der menschen hoip end' troost.

7

⁺ Tgebergt hebstu van oude tijden
Gegrondvest met dijn macht:
Du bist omringt aen allen sijden,
Met sonderbaere cracht.

+ Hy maeckt de bergen vast, doir syne cracht: omme gordet wesende met sterckte.

[5]

8

⁺ Du stilst het ruysschen der zeebaren,
Van stormen end onweer.
End twoeden vander volcker scharen,
Legstu met een woirdt neer.

+ Hy stillet het bruysen der zee, het bruysen haerder baren, ende het gewoel der volckeren.

9

⁺ Die t'eynd der werelt sijn geseten,
Hoe grof end ongeschickt
Sy dijne wercken overmeten,
Noch worden sy verschrickt.
(1) ***

+ De ingesetene der uyterste eynden [der werelt] sullen vreesen voir dijne teeckenen, du verheugest de uytgangen des morgens ende des avonts.

[6]

Du gevest, Heer, dat all' uytgangen
So vanden morgen, vroeg,
Als vanden avont, sijn bevangen,
Met vreugd' end goet vernoeg.

10

⁺ Heer du besoeckst het landt met regen

+ Du besoeckest het landt, ende nae dat du het dorstig gemaeckt hebst, so maeckest du het seer rijck. De beke Godes is vol waters: du bereydest hare koren nae dat du [het landt] alsoo hebst voirbereydet.

[p. *]

 

Alst dorstig is end droog,

 

End maeckst het rijck doir dijnen segen

 

Van uyt dijn woining hoog.

[7]

Men siet des Heeren beeck uytgieten
Haer water met planteyt,
Mits welck du doest het graen opschieten,
Als du tlant hebst bereyt.

11

⁺ Du wenckest haere dorre voren,
End druckst haer kluyten neer:
Dus segenstu den scheut van t'koren,
Mits tregenachtig weer.

+ Midts weyckende haere voren ende doende hare klotten sincken, du maecktse weeck met druppenden regen, du segenst haere scheuten.

[8]

12

⁺ Du kroonst het heel iaer met genaden,
Oy sijnen rijdt beset:
End uyt de locht van dijn voetpaden,
Drupt niet dan enckel vet.

+ Du croonst het jaer met dijne goetdadigheyt, ende dijne voetpaden druppen van vet.

13

⁺ Den regen leeckt oock in Woestijnen,
Op hutten uytgestort,
De heuvels staen vol terw end wijnen,
Met vreugden opgegort.

+ [So dat] de herdershutten inder woestijne [daer af] druppen, ende de heuuelen worden met vrolijckheyt omgordet.

[9]

14

⁺ Met kudden syn de groene weyden,
Als met een kleet bedeckt,
De dalen die tgeberchte scheyden,
Met schoon terw' overstreckt.
Het schijnt opt velt, dat alle dingen
Van Gods genaed end deught,
Schier lacchen, juychen ende singen,
Haer soete liedt met vreucht.

+ De vlacke velden sijn met schaepskudden bekleedt, ende de dalen overdecket met terwe: Sy juychen van vreugde, jae singen oock.