Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den lxiij. Psalm.

David dwalende inder woestijne, ende synde ten alleruytersten benauwet, en beklaegt anders niet, dan dat hy uyt den Tempel ende van de uytwendige oeffeningen der godsalichyt gebannen is, welcke hy (tot groote schande dergenen die alsodanige genade overvloedig hebbende cleyn achten) hooglijck verheft: Maer even wel vertroost sick op Godes goetgunstigheyt ende op syne onschult, mits welcke hy sick versekert, dat God sijne vyanden (die van sulcx oorsake sijn) noch swaerlijck straffen sal.

1

Een Psalmliedt Davids, doe hy inde woestijne van Iehuda was.

[1]

2

⁺ O God, du bist mijn God getrou:
Ick soeck dy smorgens met verlangen,
Met dorst is mijne siel bevangen,
Van dy: dies wort my therte flou.
Mijn swack vleesch hongert nae dy brandig,
End is van wenschen moed' end mat,
In dees woe-

+ O God, du bist mijn God, ick soecke dy des morgens vroeg, mijne ziele dorstet nae dy: mijn vleesch verlangt nae dy op [dit] dorre ende matte landtschap, sonder waeter.

[p. *]

 

stijn droog sonder nat,

 

Daer ick nu doilend ben uytlandig.

[2]

3

⁺ Och mocht ick met een hert verheugt,
Aenschouwen dijne wonderwercken,
In dijnen tempel, end bemercken
Dijn cracht, dijn eerlijckheydt end deugt.

+ Om dijne sterckte ende eerlickheyt te sien, gelijck als ick dy inden heyligdom gesien hebbe.

4

⁺ (Want onglijck beter, dan het leven,
Is dijn genaed end gunste goet)
So souden mijne lippen vroet
Dy eer end lof vrymoedich geven.

+ (Want dijne goetgunstigheyt is beter dan het leven) [so] souden dy mijne lippen loven.

[3]

5

⁺ Ick sou dy, Heer, mijn leven lanck,
Om dijn genaed end weldaet prijsen:
Mijn stem end handen souden rijsen
Om dijnen naem te seggen danck.

+ So soude ick dy mijns leuens tijt lofseggen, ick soude mijne handen in dijnen name opheffen.

6

⁺ Du soudst mijn siel te recht versaden
Met vette merg end oly soet,
Dies soud' ick met mont end gemoet,
Seer vrolijck roemen dijn weldaden.
***

+ Mijne siele soude versadiget worden als met merg ende vet: ende mijnen mont soude [dy] roemen met juychende lippen.

[4]

7

⁺ Doch evenwel mijn hert bedenckt,
Snachts op het bedde dijn genade,
End slaet dijn wonderwercken gade,
Die twaken my voor oogen brengt:

+ Doch ick gedencke dijner op mijnen leger, ende inde nachtwake becommere ick my met dy.

8

⁺ Want du my helpst, nae mijn begeiren:
Dies sal ick met vreugd ende lust,
Luydt singen, als die wel gerust,
Sitt inde schadwe dijner veiren.

+ Dewijle du bist mijne hulpe geweest: dies sal ick met vreugden overluyt singen onder de schaduwe dijner vleugelen.

[5]

9

⁺ Mijn siele, Heer, hangt dy vast aen,
End wilt op dy alleene letten:
Dies sal my dijn hant ondersetten,
Als ick dijn stappen nae sal gaen.

+ Mijne siele heeft [dy] aengehangen [om] dy nae [te volgen] dijne rechterhandt onderstuttet my.

10

⁺ Maer dees, die tegen my verbonden,
Staen nae mijns levens onderganck,

+ Maer dese die mijne siele soecken, om te verderven moeten inde nederigste gronden der eirden varen.

[p. *]

 

Men salse sien met eenen swanck,

 

Versoncken inde diepst afgronden.

[6]

11

⁺ Sy sullen vallen met gewelt,
Int spitz der snijdende rapieren:
Den vossen end den wilde dieren,
Tot deel end aes, op tvlacke velt.

+ Men sal hunder elck een inde scherpte des sweirts doen vallen, sy sullen den vossen ten deele worden.

12

⁺ Dan sal den Conick Gods, vol eeren,
In God van herten sijn verheugt:
Dan sal sick roemen seer verheugt,
Al tvolck dwelck sweirt den naem des Heeren.

+ Doch de Coninck sal in God verblijdet sijn: wie by hem sweirt, sal hem dies beroemen, want den mont der leugensprekers sal toegestoppet worden.

[7]

Om dat den onbeschaemden mont,
Der geen die valsche leugens spreken,
End vander waerheyt sijn geweken,
Gestopt sal blijven teewger stondt.