Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den lix. Psalm.

David belegert sijnde van Saul, in uyterste benautheyt, roept tot God om verlossinge, hem stellende voir, aen deener syden, de rechtveirdicheyt sijner gerichten, ende aen dandere, de boosheyt sijner vyanden, welcke hy oock (door den geest Godes gedreven sijnde, ende voerende het beeldt Christi Iesu,) hoochelijck vervloeckt: tot prijs ende eer Godes, dien hy verclaert eewelijck te sullen loven.

1

Voir den Oppersangmeester, [om te singen] op Altaschet, Een gulden liedt Davids, doe Saul volck uyt schickede die sijn huys souden waernemen, ende hem dooden.

[1]

2

⁺ VErloss my, Heer, wil my bewaren,
Voir mijner haters stercke scharen:
Neem my in dijne hoed end wacht,
Voir mijner wederstrijders macht,

+ Verloss my van mijne vyanden, mijn God, ontheffe my vande gene die tegen my opstaen.

3

⁺ Verloss my uyt

+ Verlosse my vande gene die ongerechtigheyt wercken, ende behoede my vande bloetgierige mannen.

[p. *]

 

der gener handen,

 

Die boose wercken doen, vol schanden,

 

End van de lieden my behoed,

 

Die dorstich sijn nae menschen bloet.

[2]

4

⁺ Want sie, sy leggen haere lagen:
De sterckste maken haer aenslagen,
Om my geheel te doen vergaen:
Daer ick hun noyt en heb mis daen.

+ Want sie, sy hebben mijner zielen lagen gelegt, de geweldige sijn over my vergadert sonder mijne schult oft mijne misdaet, O HEERE.

5

⁺ Sy komen vast met groote hoopen,
Al heb ick geene schult, geloopen,
End rusten sick. O Heer, ontwaeck,
Gemoet my doch, let op de saeck.

+ Sonder eenige mijne ongerechtigheyt, loopen sy gins ende weder, ende rusten sick toe, ontwake doch, kom my int gemoet, ende sie toe.

[3]

6

⁺ Du bist de Heere der heyrcrachten,
God Israels van sterker machten:
Ontwaeck, stae op, wil gade slaen,
Wat alle volcken onderstaen:
Sy niet genadig om vergeven,
Den genen die so trouloos leven.

+ Doch du, O HEERE God der heyrscharen, du God Israels, ontwake om alle Heydenen te besoecken: Sy hunder geenen genadig, van alle die trouweloose ongerechtigheyt doen. Selah.

7

⁺ Sy gaen end keeren telcker stondt,
End blaffen tsavonts als een hondt.

+ Sy keeren gins ende weder tegen den avont: sy tieren als een hont, ende gaen rontomme de stadt.

[4]

8

⁺ Haer herte berst uyt hare monden,
Haer lippen maken sware wonden,
Als sweirden daermen mede moort,
Sy seggen, wie is die ons hoort?

+ Sie, sy storten [klappernye] uyt haren monde: in haere lippen sijn sweirden: want wie isser die het hoore? [seggen sy.]

9

⁺ Maer du salst, Heer, dees dwase sotten,
In dijne toirnicheyt bespotten,
End aller volckren overmoet,
Belacchen, als dul end verwoet.

+ Maer du, O HEERE, saltse belacchen, du salt met alle Heydenen spotten.

[p. *]

[5]

10

⁺ In dijne handt staen sijne crachten,
Die wil ick, al stil op dy wachten:
Want God is mijnen hoogen wal,
Daer ick my op verlaten sal.

+ Sijn gewelt [slaet] by dy [dies] sal ick [my] verhoeden: want God is mijn hoog vertreck.

11

⁺ God goedertieren sal mijn schade
Te voren comen met genade,
God sal my doen sien wel gerust,
Aen mijnen vyant mijnen lust.
***

+ De God mijner goetgunstigheyt sal my voircomen, God sal my [mynen lust] aen mijne bespieders doen sien.

[6]

12

⁺ Doch, Heer, en laetse niet stracx sterven,
Maer doese gins end weder swerven,
Met cracht, end stoots' om, datment weet,
Op dat het mijn volck niet vergeet.
O Heer, ons schilt tot eewge stonden.

+ [Doch] en doodse niet: op dat het mijn volck niet en vergete. Doese [gins ender weder] dwalen met dijne kracht, ende stootse om, [du] Heere onse schilt,

13

⁺ Want haeren mont tuygt self haer sonden:
Twoirt van haer lippen onverschaemt,
Maeckt haere godloosheyt vernaemt.

+ De sonde haers monts is het woirt haerder lippen: daeromme laetse gevangen werden in haeren hoomoet, ende van wegen des vloecx ende des leugens [die] sy vertellen.

[7]

Dus laets' in haer hert overmoedig,
Verstricket werden, end wanspoedig:
Want sy vloeck ende leugen valsch,
Gestaedlijck gieten doir den hals.

14

⁺ Verdoese dan, verdoese tsamen,
In toirne heet: verdelg haer namen:
Dat sy geheel met haren schijn,
Vergaen, end voorts niet meer en sijn.

+ Verdoese in hittige toirnicheyt, verdoese dat sy niet meer en sijn, ende datmen wete dat God regeert in Iacob, tot aen de eynden des eirtbodems: Selah.

[8]

Op dat een yegelijck daer uyt leere,
Dat God in Iacob is een Heere,
Wiens heerschappy wijt uytgestreckt
Tot aen des weirelts eynden reckt.

15

⁺ Dan laetse vry des avonts laete
Omloopen ende soecken baete,
In haeren noot rontom de stadt,
End iancken als een hont wel mat.

+ Ende [dan] laetse tegen den avont gins ende weder keeren ende tieren als eenen hont ende de stadt ommegaen.

[9]

16

⁺ Van honger sullen sy verderven,
End om wat etens te verwerven,
Van deur te deure soecken broot.

+ Ia laetse gins ende weder swerven, om t'eten [te vinden] ende vernachten sonder versadiget te worden.

[p. *]

 

End slapen gaen met hongers noot.

17

⁺ Maer ick sal dy om dese dingen,
Van wegen dijner cracht lofsingen,
End smorgens voor den morgenroot
Hooch prijsen dijne gunste groot.

+ Maer ick sal dijner kracht lofsingen, ende sal des morgens dijne goetgunstigheyt vrolijck loven. Want du bist my een hoog vertreck geweest, ende een toevlucht ten dage mijner benautheyt.

[10]

Want du bist Heer, mijn God getrouwe
End mijnen gront daer ick op bouwe:
Du salst altijt mijn toevlucht sijn,
In allen ancxt end sware pijn.

18

⁺ Al mijne cracht staet op dy, Heere,
Ick wil dy singen lof end eere:
Want Godt is mijne borgt gewis,
De God die my goetgunstich is.

+ Mijne cracht [staet] by dy: ick sal [dy] lofsingen: want God is mijn hooge vertreck, de God mijner goetgunstigheyt.