Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den xlij. Psalm.

David sijnde uyt Godes gemeynte gebannen, beclaegt sijn afwesen van des Heeren dienst, de godslasteringen sijner vyanden, ende de swackheyt sijns gemoets, doch evenwel verweckt hem selven tot een vaste hope ende vertrouwen op des Heeren genade,

1

Een berichtsliedt Davids, voir den Oppersangmeester, onder den kinderen Korah.

[1]

2

⁺ GLijck een hert met dorst bevangen,
Hijgt na waterbeken koel,
Also hijgt uyt groot verlangen,
Mijn siel nae

+ Gelijck een hert hijgt nae waterbeken, also hijgt mijn siele nae dy, O God.

[p. *]

 

God met gewoel:

3

⁺ Ende dorst begeirlijck seer,
Na des levens God end Heer,
Och wanneer sal ick voir d'oogen,
Gods des Heeren, mij vertoogen?

+ Mijne siele dorstet na God, nae den God des leuens: wanneer sal ick comen ende verschijnen voir het aengesicht Godes?

[2]

4

⁺ Mijne spijs sijn bitter tranen,
Die ick storte dach end nacht,
Als ick daeglijcx hoor vermanen,
Waer is dijn God met sijn macht?

+ Mijne tranen sijn my tot spijse geworden by dage, ende by nachte, dewijle men dagelijcx tot my segt, waer is dijnen God?

5

⁺ Thert ontsinckt my, alst my heugt,
Hoe ick met veel volcx in vreugt,
Met lofsangen end gebeden,
Tot aen thuys Gods plach te treden.

+ Ick storte mijne siel ouer my uyt, als ick daer op dencke hoe ick plach voir te treden, met eenen hoop volcx [ende] tradt sedichlijck met hun, tot aen Godes huys, met stemme der vreugden, ende der dancksegginge, [onder] een danssende menichte van volcke

[3]

6

⁺ Mijn siel waerom bistu trurich,
End beroert in dit misval?
Wacht slecht op den Heer gedurich,
Want ick hem noch loven sal,
End aensien het claere licht,
Van sijn heylsaem aengesicht.

+ Waerom verslaetstu dy mijne siele ende woelest binnen my? wacht [slechts] op God, want ick sal hem noch louen [van wegen] des menigfuldigen heyls van sijn aengesicht.

7

⁺ Mijn God, mijn siel is besweken,
End mijn kracht van my geweken.

+ O mijn God, mijne siele verslaet haer binnen my, om dat ick dijns indachtig ben, van ouer het lant des Iordaens, ende der Hermoniten, ende van den berg Mishar.

[4]

Als ick dijns denck in dit dwalen,
Alhier over den Iordaen:
Ia wijt over Hermons palen,
Ende Misars berg daeraen:

8

⁺ Daer den eenen afgrondt slorpt,
Nae den andren, ende worpt,

+ [Den eenen] afgrondt roept [den anderen] afgrondt toe, op het gedruys van dijne watersluysen: alle dijne stormen ende baeren sijn ouer my gegaen.

[p. *]

 

Vlocken schuyms op, met het bruysen,

 

Van dijn stercke watersluysen.

 

***

[5]

Daer voorts alle dijne baren,
Ende stormen op my slaen:

9

⁺ Maer dat sal my thert op claeren,
Dat God nu versoent voortaen,
Sdaegs my sijn genade biedt,
End snachts geeft sijn lofsangs liedt:
Dies sal ick met geest verheven,
Bidden God, welck is mijn leven.

+ De HEERE sal my sijne goetgunstigheyt des daegs aenbieden, ende des nachts sal sijn lofliedt by my wesen, mijn gebet, is tot den God mijns leuens.

[6]

10

⁺ Waerom hebstdu mijns vergeten,
Sal ick spreken, o mijn rotz?
Waerom ben ick hier geseten,
Treurich onder svyants trotz?

+ Ick sal tot God mijnen rotzesteen spreken, waeromme vergeetstu mijner? waeromme gae ick henen, swert siende van treuren, onder de verdruckinge des vyants?

11

⁺ Tis een dootwond in mijn hert,
Die my int gebeente smert,
Als sy daeglijcks my naschreyen,
Waer mach dijnen God nu beyen?

+ [Het is] als een dootwonde in mijne gebeenten, [als] mijne vyanden my beschimpen, seggende: waer is dijnen God?

[7]

12

⁺ Mijn siel waerom sinckstu neder?
Waerom bistdu dus beswaert?
Wacht op God, ick sal eens weder
Maken sijnen lof vermaert.
Sijnen heyl is overgroot:
Hy is die in allen noot,
Sal mijn aengesicht verclaren,
Mijn God die my sal bewaren.

+ Waeromme verslaetstu dy mijne ziele? ende waeromme woelest du binnen my? wacht [slechts] op God, want ick sal hem noch loven: [hy is] den menigfuldigen heyl mijns aengesichts ende mijn God.