Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den xl. Psalm.

David in den persoone Christi Iesu, loift God van wegen sijner wonderbare verlossinge, mitgaders der algemeyner voirsienicheyt over tmenschelijck geslachte, ende hebbende den rechten Godsdienst aengewesen, begeeft hem gewillicklijck inde volcomene gehoorsaemheyt des vaders, ende bidt voir de behoedenisse der uytvercorene, ende onderganck der goddeloosen.

1

Voir den Oppersangmeester Een Psalmliedt Davids.

[1]

2

⁺ ICk heb den Heer geduerichlijck gewacht,
End mijnen troost op hem gesett:
Dies heeft hy oock op my gelett,
End aengehoort de stemme mijner clacht.

+ Ick hebbe den HEERE geduerichlijck gewacht, ende hy heeft sick tot mywaerts geneyget, ende heeft mijn geschrey aengehoort.

3

⁺ Ia uyt den diepen kuyle,
Vol slijcx end modders vuyle,
Getrocken aen het boirdt,
End mijne

+ Ende heeft my opgetogen uyt den ruyschenden putte, uyt den modderigen slijcke, ende heeft mijne voeten op eene rotse ouereynde gestelt, vast maeckende mijne voetstappen.

[p. *]

 

voeten droog,

 

Op eene rotz, wel hoog

 

Gestelt, end vast geschoirt.

[2]

4

⁺ Hy geeft my voorts, een nieu liedt inden mont,
Tot onses Gods prijs ende lof:
Veel sullent sien end hebben stof,
Om met een vrees op hem te staen gegrondt:

+ Ende heeft in mijnen monde een nieu liedt gestelt, een lofsang van onsen God: menige sullen het sien, ende vreesen, ende sullen op den HEERE vertrouwen.

5

⁺ Wel salig sijn, die bouwen
Op God, haer vast vertrouwen:
End sien na tvolck niet om,
Dat stout is ende straf,
End wijckt ter sijden af,
Tot leugens slim end crom.

+ Wel salig is de man die den HEERE neemt tot sijne versekeringe, ende en siet niet omme nae de hooveirdige: noch nae de gene die sick tot leugen besijden afkeeren,

[3]

6

⁺ Mijn God, du hebst groot wonderen gedaen,
Dijn diep gedacht end wijsen raet,
Aen ons gepleegt, gaet buyten maet:
Men soud't voir dy niet cunnen ouerslaen.
So ickt aenneem te loven,
'Tgetal gaet my te boven.

+ Du, HEERE mijn God, hebst dijner wonderwercken ende dijner gedachtenissen tot onswaert [so] vele gemaeckt, dat daer geen rekenen [meer] aen en is voir dy: soude ickse verhalen ende uytspreken, sy sijn so sterck [in getale] datmense niet tellen en kan.

7

⁺ Dij'n lust geen offerwerck,
Noch spijs: maer met dijn woirt,
Hebstu my d'oor doirboirt,
Op dat ickt hoor end merck.

+ Du en hebst geenen lust aen offerhande noch aen meeloffer, [maer] du hebst my de ooren doirboort: du en hebst geen brandtoffer noch sondenoffer geeysschet.

[4]

Brantoffers, doch, end offers voor misdaet
En hebstu noyt versocht van my,

8

⁺ Doe sprack ick, hier koim ick voor dy,
Mits in dijn boeck van my geschreven staet.

+ Doe sprack ick, sie, ick ben gecomen: inde rolle des boecks, staet van my geschreuen.

[p. *]

9

⁺ Mijn God ick voeg my stille,
End geirn in dijnen wille,
Het is al mijnen lust:
Dijn wet staet my geplant
Int hert end ingewandt:
Tis mijnen troost end rust.
(1) ***

+ Mijn God, mijnen lust is, dat ick dijne goede geliefte doe, ende dijne wet is int midden mijner ingewanten.

[5]

10

⁺ Ick heb dijn trou voir scharen volcx vertelt,
Sie, Heer, du weetst, dat mijnen mont,
Heeft dijn rechtveirdigeyt vercondt:
Dies hebb ick niets gelaeten onvermelt.

+ Ick hebbe [dijne] geregtigheyt verkondiget, in groote vergaderinge, sie, ick en onthoude mijne lippen niet, O HEERE, du wetest het.

11

⁺ Mijn hert heeft noyt verswegen,
Dijn trou end rechte wegen,
Noch dijn heylsame cracht:
Oock dijne gunst, wel claer,
Heb ick int opendaer,
Voir veel volcx uytgebracht.

+ Ick en verberge dijne gerechtigheyt niet int midden van mijn herte, ick spreke van dijne getrouwigheyt ende van dijnen heyl, ick en hele dijne goetgunstigheyt ende dijne waerheyt niet voir groote vergaderingen.

[6]

12

⁺ Daerom o Heer, aen my oock niet verspaer
Dijn ontfermhertigheyt in noot:
Dat dijn gerechtigheyt seer groot,
End ware trouw my lancx so meer bewaer:

+ Oock du O HEERE, wil dijne barmhertigheden van my niet onthouden, dat dijne goetgunstigheyt ende dijne waerheyt my gestadichlijck bewaeren.

13

⁺ Want my ontallijck plagen,
End sonden vast belagen,
Dies my tgesicht beswijckt.
Sy gaen te boven thaer,
Mijns hoofdes teenegaer,
Dies my het hert ontwijckt.

+ Want ongelucken sonder getal, hebben my rontom becingelt, mijne ongerechtigheden hebben my omvattet, ende hebse niet kunnen sien, sy sijn stercker [in getaele] dan de haeren mijnes hoofdes, ende mijn hert heeft my begeuen.

[7]

14

⁺ Na dijn gelieft wil my verlossen Heer,
Haest, help my doch van stonden aen:

+ Gelieve dy, O HEERE, my te verlossen O HEERE, haeste dy tot mijner hulpe.

15

⁺ Dat al die my nae tleven staen,
Vervallen stracx tot schand end tot oneer.
Dat sy te rugge deysen,
Die tegen my quaet peysen:

+ Dat alle die nae mijne siele staen, om die te vernielen, te saemen beschaemt ende scaemroot worden, dat sy te rugge gekeert ende te schande worden die aen mijn qualickvaert lust hebben.

[p. *]

16

⁺ Die my tot schimp end hoon,
Nae roepen, ha, ha, siet,
Self spotlijck gaen te niet,
Tot hares spottens loon.

+ Dat de gene die my seggen, aha, aha, verdelget worden, tot loon van hare schampericheyt.

[8]

17

⁺ Maer laet in dy van herten sijn verblijt,
Die oprecht soecken dijnen naem,
End wie bemint dijn cracht heylsaem,
Seg eewelijck, God sy gebenedijt.

+ [Maer] alle de gene die dy soecken, moeten in dy verheugt ende verblijt werden, ende de gene die dijnen heyl liefhebben, moeten eewelijck seggeu, groot gemaeckt sy de HEERE.

18

⁺ Ick ben arm end ellendig,
Maer Godes trou bestendig
Heeft my, doe my was bang,
Genadelijck versorgt.
Du bist mijn vaste borgt:
Mijn God, en toef niet lang.

+ Doch ick ben ellendich ende arm, maer de HEERE versorgt my: du bist mijn hulpe ende mijn verlosser: O mijn God, en vertoeue niet.