Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den xxxix Psalm.

David hebbende sijn voirnemen verclaert, als dat hy wilde in gedult ende vromigheyt sijn leven toebrengen, bekent dat hy aengevochten sijnde (midts den voirspoet der goddeloosen) ende met ongeluck overvallen, heeft vanden wegh afgedwaelt, ende is seer ontsettet geworden. Doch hernemende hem selven, biddet God om vergevinge sijner sonden, ende om genade in sijn lijden.

1

Voir den Oppersangmeester [int geslacht] Ieduthun. Een Psalmliedt Davids

[1]

2

⁺ ICk heb voir my genomen end gedacht,
Op mijnen wegh te nemen acht,
Op dat mijn tong haer nergens niet ontgae,
Int spreken jet dat qualijck stae.
Ick woud' een prang my setten voir den mont,
So lang als tboos volck voir my stont.

+ Ick sprack, ick sal mijne wegen waernemen, op dat ick met mijner tonge niet en sondige: ick sal mijnen mont bewaren met een prange, dewijle dat de godloose noch voir my staet.

[2]

3

⁺ Dies sweeg ick stil, end was stom sonder spraeck:
Iae sweeg oock van mijn rechte saeck:
Maer mijne smert drong my int lest so hert,

+ Ick ben stom geworden met stilswijgen: ick hebbe [oock] van het goede geswegen, ende mijne smerte is beswaert geworden.

[p. *]

4

⁺ Dat my den moet verhittet wert.
Dies my het hert als eenen brant ontstack,
So dat mijn tong noch aldus sprack:

+ Mijn herte is binnen my verhittet geworden, een vier is in mijne overdenckinge brandende geworden, [dies] hebbe ick met mijner tongen gesproken.

[3]

5

⁺ Geef my, O Heer, mijn eynde te verstaen,
End op mijns tijts maet, acht te slaen:
Op dat ick weet end sekerlick beken,
Hoe cort van leven dat ick ben.

+ O HEERE geef my mijn eynde te kennen, ende welcke sy de maete mijner dagen, dat ick weten [mach] van wat [corten] tyt ick ben.

6

⁺ Du geefst ons, Heer, een hantbreet slechts respijt,
Voir dy gelt gantz niet mijnen tijt.

+ Sie, du hebst mijne dagen tot een hantbreet gebracht, ende mijn levens tijt is als niet voir dy. Voirwaer het is al ijdelheyt van allen mensche [oock] die ouer eynde staet. Selah.

[4]

Voirwaer den mensch is niet dan ydlen waen
Hoe vast dat hy oock schijn te staen,

7

⁺ Als eenen schijn oft beelt dat haest verswint:
Noch arbeyt hy om ijdlen wint.
Hy schraept te gaer met moeyt end ongeval,
End weet niet wiet besitten sal.
(1) ***

+ Voirwaer de mensche wandelt slechts in eenen schijn, voirwaer sy woelen om niet: men vergadert, ende men weet niet wie het oprapen sal.

[5]

8

⁺ Waerop soud ick voortaen dan wachten meer?
Oft waerop staet mijn hope Heer?
Mijn hoip end troost staet vast op dy altoos.

+ Ende nu, Heere, waer op wachte ick? mijn hope is doch op dy.

9

⁺ Verloss my van mijn sonden boos:
Gedooge niet dat eenen boosen sot,
My maeck te schand end breng tot spot.

+ Verlosse my van alle mijne overtredingen, [ende] en brenge de versmadinge des dwasen ouer my niet.

[6]

10

⁺ Ick worde stom end houd den mont al stil,
Want tis doch dijnen heylgen wil,
Het is dijn werck, du hebst het self gedaen.

+ Ick ben stom geworden, ende en hebbe mijnen mont niet opgedaen om dat du het gedaen hebst.

11

⁺ Maer Heer, houd op van my te slaen.
Want vanden strijt die dijne handt my biedt,
Wort mijne cracht geheel te niet.

+ Neem van my dijne plage af, [want] ick beswijcke van wegen der oorloge [die my] dijne hant [aendoet]

[7]

12

⁺ Als du den mensch besoeckst met dijne straf,
Om sijner sond, hy gaet stracx af.
Al wat in hem bevallick was, vergaet,
Als ofter een gewormt in saet.
Tis seker waer, de menschen altemael,

+ Als du eenen man kastijdest, met straffingen ouer de ongerechtigheyt, soo doestu sijne bevallickheyt vergaen, als een motte: voirwaer alle mensch is ydelheyt. Selah.

[p. *]

 

Sijn ydelheyt end leugentael.

[8]

13

⁺ Hoor mijn gebet, wil mijn geschrey verstaen
Heer, wil mijn traenen gade slaen.
Ick ben voir dy een vremdling op dit dal,
End gast, gelijck mijn vaders al.

+ Verhoor mijn gebet, O HEERE, ende neem ter ooren mijn geschrey: en sy niet doof tot mijne tranen: want ick ben een vremdeling voir dy, een gast gelijck alle mijnen doirvaders.

14

⁺ Houd op, dat ick eens mijnen adem hael,
Eer ick verscheyde teenemael.

+ Laet van my af, op dat ick verquicken mach, eer ick gae ende tot niet werde: