Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den xxxvj. Psalm.

David beclaegt de uytnemende groote boosheyt der godloosen, verwonderende sick dies te meer over de grondeloose wijsheyt ende goedertierenheyt Godes die in eene alsodanige verwerringe, sick wonderlijck laet blijcken uyt de beleydinge aller schepselen, maer insonderheyt sijner gemeynte, voir wiens voirspoet hy den Heere biddet, mitgaders voir het verderf der goddeloosen.

1

Den Oppersangmeester, Een liedt des Dienaers Gods Davids.

[1]

2

⁺ DE boosheyt die de godloos pleegt,
Tot seggen my het hert beweegt,
Hy

+ De ouertredinge des goddeloosen spreect int binnentste van mijn herte, daer en is geen vreese Gods voir sijnen oogen.

[p. *]

 

moet den Heer niet vreesen.

3

⁺ Want tkittelt hem end tdunckt hem moy,
Dat Hy bevint sijn boosheydt snoy,
Van tvolck gehaedt te wesen.

+ Want hy hem selven [noch] smeeckt in sijne oogen, als sijne ongerechtigheyt bevonden wort datse [een yegelijck] haetet.

4

⁺ Sijn woirden sijn bedroch end list,
Het waer hem leet dat hy wat wist,
Om yemant deugt te plegen.

+ De woirden sijns monts sijn argheyt ende bedroch, hy ontslaet sick van [vet] te verstaen, om goet te doen?

5

⁺ Op tbed' droomt hy van overlast:
Hy staet op slimme wegen vast:
Geen quaet en is hem tegen.

+ Hy versint argheyt op sijn bedde: hy blijft staende op den wegh die niet goet en is: geen quaet en is hem tegen.

[2]

6

⁺ Doch dijn genaed' Heer, ouertreft
De hemels: dijne waerheyt heft
Thooft, boven alle wolcken.

+ O HHERE, dijne goetgunstigheyt streckt tot inde hemelen [ende] dijne waerheyt tot aende wolcken.

7

⁺ Dijn trouwe, hooge bergen slacht,
Dijn diep oirdeelen, fijn geacht,
Als grondeloose colcken.
Du hoedest mensch end beesten al.

+ Dijne gerechtigheyt is als hooge bergen: dijne gerichten sijn eenen grooten afgront. HEERE, du behoudest den mensche ende het veeh.

[p. *]

8

⁺ O weirde goetheyt! dijn volck sal
In dijns erms schaedwe rusten:

+ O God, hoe kostelijck is dijne goetgunstigheyt! dies sullen de kinderen der menschen haer vertreck nemen tot de scheme dijner vleugelen.

9

⁺ End met dijns woinhuys vette goet
Versadigt, drincken uyt den vloet
Dijnr' hemelscher wellusten.

+ Sy sullen gelavet worden vande vettigheyt dijns huys, ende du saltse drencken, wt de beke dijner wellusten.

[3]

10

⁺ Want slevens oorspronck is by dy:
In dijne claerheyt sullen wy,
Ons claere licht becomen.

+ Want by dy is de springader des leuens. In dijn licht sullen wy het licht aenschouwen.

11

⁺ Verstreck dijn gunste lancx so meer,
Den genen die dy kennen, Heer,
End dijne trouw den vromen.

+ Verstrecke dijne goetgunstigheyt den genen die dy kennen, ende dijne gerechtigheyt den genen die oprecht van herten sijn.

12

⁺ Des pruydtsen voet en tref my niet,
Laet my niet vallen met verdriet,
In sgoddeloosen handen.

+ Dat den voet des hooveirdigen ouer my niet en kome ende dat de hant der goddeloosen my niet om en stoote.

13

⁺ Sie daer, de geen die boos begaen,
Sijn sonder voorts meer op te staen,
Ter neer gevelt met schanden.

+ Daer sijn sy gevallen die boosheyt wercken, sy sijn ommegestooten, ende en connen niet weder opstaen.