Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den xxxv. Psalm.

David aenroept de getrouwe gerechtigheyt Godes tot sijner verlossinge, ende sijner goddeloose vyanden onderganck, beschrijvende haere geveynsde huychelerije, ende biddende God dat hy hem voir haere valsche listicheden bewaere (welcken hy neemt tot getuyge van haere argheyt ende van sijne onschult) tot des Heeren lof ende stichtinge der gemeynten.

Een Liedt Davids.

[p. *]

[1]

1

⁺ TWist met myn twisters, stae my by,
Mijn wederstrijders, Heer, bestry:

+ Twist HEERE met mijne twisters, strijdt tegen mijne wederstrijders.

2

⁺ Grijp nae den schilt, tast nae de speire:
Maeck dy doch op, end my verweire.

+ Grijp nae den schilt ende bueckelaer, ende stae op tot mijner hulpe.

3

⁺ Lang voorts de spiess, stop toe de baen,
Dat mijn vervolgers niet voorts gaen:
Seg mijner sielen, vreese niet,
Ick ben dijn helper in verdriet.

+ Lang voorts de spiesse, ende stop toe [den weg] gaende mijnen veruolgeren int gemoet. Spreek tot mijner sielen, ick ben dijuen heyl.

[2]

4

⁺ Laet doch die my na tleven staen,
Met oneer ende schand vergaen:
Laet spottelijck te rugge treden,
Die rancken tegen my gaen smeden.

+ Laet beschaemt ende te schande worden, die mijne siele soecken, laetse te rugge gedreven worden, ende schaemroot sijn, die quaet tegen my verdencken.

4

5⁺ End laetse sijn voir dijne straf,
Als voir den wint een ledig kaf.
Des Heeren Engel slaese neer,
Ia drijfse henen gins end weer.

+ Laetse werden als kaf voir den wint, ende den Engel des HEEREN drijuese henen.

[3]

6

⁺ Stockdoncker werde haren pat,
Haer baene slibbrich ende glat,
Des Heeren Engel moetse plagen,

+ Haeren wegh sy duyster ende glat, ende den Engel des HEEREN veruolgese.

[p. *]

 

End van d'een plaets in d'ander iagen:

7

⁺ Mits sy my hebben met onrecht,
Haer net in eenen kuyl gelegt,
End sonder oorsaeck haere gracht
Gehoilt, end nae mijn ziel getracht.

+ Want sonder oorsaecke hebben sy my eene gracht beset met haer garen, sonder oorsaecke hebben sy gegraven om mijne siele [om te brengen.]

[4]

8

⁺ Tverderf vall' hem snel over thooft,
Eer hijt bedenckt oft recht gelooft:
Tnet dat hy voir my heeft gehangen,
Moet hem verstricken end vervangen.
Hy blijve self iae onbedacht,
In sijnen eygen kuyl versmacht.

+ [Dies] overvalle hem de verwoestinge, dat hy het niet en wete. Ende sijn net, dwelck hy heymelijck gespannen heeft, vange hem, hy valle daer inne ten verderue.

9

⁺ Maer laet mijn siel, in God verheugt,
Sijn hulpe nemen tot haer vreugt.
(1) ***

+ Maer mijne siele make haer vrolijck, inden HEERE, ende verheuge haer in sijnen heyl.

[5]

10

⁺ Du mijn gebeent end al mijn kracht,
Spreeckt: Heer, wie isser die dy slacht?
Die den benauden mensch kanst rucken,
Uyt gener handt die hem verdrucken?
End hebst den armen vry gestelt,
Uyt s'roovers moetwil end gewelt.

+ Dat alle mijne gebeenten spreken, O HEERE, wie is dijns gelijck? Die du verlossest den ellendigen, van den genen, die geweldiger is dan hy, ende den schamelen ende armen van den genen die hem berooft.

11

⁺ Getuygen vinnich ende wreet,
Aentijgen my tgeen ick niet weet.

+ Geweldige getuygen sijn tegen my opgestaen die van my eysschen tgene daer ick niet van en wete.

[6]

12

⁺ Voir tgoet vergelden sy my tboos,
Om my te maken levenloos,

+ Sy vergelden my quaet voir goet om mijne siele te berooven.

13

⁺ Daer ick doch heb in haere lasten,
Getreurt int haeren kleedt met vasten,
End heb voir hun met menig traen,
Seer dickmael mijn gebet gedaen:

+ [Daer] ick [nochtans] dewijle sy cranck waren, [hebbende] eenen sack tot mijn kleet, hebbe mijne siele met vasten verootmoediget, ende mijn gebet [dat ick voir hun dede] keerde in mijnen schoot [van dickmael te verhalen.]

14

⁺ Ia heb hem anders niet gedient,
Dan als een broeder end goet vrient.

+ Ick heb [met hem] ommegegaen als [met] mijnen mitgesel [iae met] mijnen broeder, ende hebbe my treurig neder gebogen, als een die sijn moeder beweent.

[7]

Ik heb getreurt end my vercleent,
Als tkint dat om sijn moeder weent.

[p. *]

15

⁺ Maer daerentegen, als ick glijde,
So sachmen dat sy werden blijde:
Ia fielten, hadden eer ickt wist,
Malcander tegen my gebist,
Die lachten sonder eynd oft maet,
Met open keilen, my te smaet.

+ Maer sy [daerentegen] als ic hinckede, hebben haer verblijt, ende sijn by raet vergadert geweest, ia snoode fielten sijn tegen my versamelt geweest, sonder dat ick het wiste: Sy hebben [met] gespalckter [kelen gelacchen] ende en hebben niet opgehouden.

[8]

16

⁺ Haer tanden hebben sy geknerst,
Van spijt, daer hun het hert af berst,
Sijnd onder haer beveynsde geckers,
Met eenen hoop telliooren leckers.

+ Mitgaders geveynsde [smeeckers] ende schamperige tafelbroeders, ende knerssen met haere tanden over my.

17

⁺ Noch sietstu sulcx met sinnen koel?
Heer, loss mijn siel van haer gewoel,
End mijn eensaem van leeuwen wreet,
Die my verdriet doen ende leet.
(2) ***

+ HEERE, hoe lange salstu toesien? Loss mijne ziele van haere woelingen, mijne eensame van [dese] leeukens.

[9]

18

⁺ Dan sal ick in een groote schaer,
Dijn lof, Heer, maken openbaer:
End onder volcken groot end crachtig,
Dy roemen, o mijn God almachtig.

+ Ick sal dy loven in groote vergaderinge, Ick sal dy roemen by een crachtig volck.

19

⁺ Laet slechts aen my niet sijn verblijt,
Mijn vyanden met haer verwijt,
Noch die my haten met onrecht,
Winckoogen over dijnen knecht.

+ Dat de gene die my t'onrecht vyant sijn haer niet en verblijden over my, dat die my sonder oorsake haten, niet en winck-oogen [over my.]

[10]

20

⁺ Want sy en hebben inden mont,
Gantz geenen vrede, maer den gront,
Van al haer listen end aenslagen
Is, den vreedsaem' int net te iagen.

+ Want sy en spreken van geenen vrede, maer verdencken listige saecken over die vreedsamige op der eirden.

21

⁺ Ick word' hun lancx so meer onweirt,
Dies sy, met monden opgespeirt,
My roepen nae, ha ha, tis goet,
Noch sien wy onsen lust gevoet.

+ Ende sperren haeren mont tegen my op, [ende] seggen: Ha ha, ha ha, onse ooge heeft [het noch] gesien.

[11]

22

⁺ Maer du siets' oock seer wel, O Heer,
Daerom en swijg voortaen niet meer:
Wil dy niet verre van my maken:

+ [Maer] HEEEE du hebst het [oock] gesien, En swijge doch niet, HEERE, maecke dy niet verre van my.

23

⁺ Ontwaeck verstae tot mijner saken,

+ Ontwaecke ende word wacker mijn God, ende mijn HEERE over mijn recht ende over mijne twist-saecke.

[p. *]

 

Mijn Heer, mijn God, let op mijn recht.

24

⁺ Richt my na dijne waerheyt slecht.
Mijn God en laet aen my dees lien,
Met vreugden haeren lust niet sien.

+ Richt my nae dijne gerechtigheyt, O HEERE mijn God, ende [geef] dat sy haer niet verblijden ouer my.

[12]

25

⁺ Doch seggen in haer hert verheugt,
Och dat gaet wel, het doet ons deugt,
Wy hebben hem geheel verslonden:

+ Dat sy in haer herte niet en seggen ha, ha [het gaet] onser sielen [wel]: dat sy niet en seggen, wy hebben hem verslonden.

26

⁺ Maer laets' in haere schalcke vonden,
Te schand end schaemroot worden al,
Die bly zijn in mijn ongeval,
Becleed met smaet end spotterny,
Al die sick heffen tegen my.

+ [Maer] laet tsamen al de gene die haer verblijden in mijn quaet beschaemt ende schaemroot worden [ende] dat alle die haer tegen my verheffen met beschaemtheyt ende oneere bekleedet worden.

[13]

27

⁺ Maer dien mijn rechte saeck staet aen,
Met vreugden moet hy sijn beuaen,
End spreken steets, den naem des Heeren,
Sy groot gemaeckt, met aller eeren,
Die sijnen dienaer na den druck,
Gegunt heeft vreed end goet geluck:

+ Maer de gene die aen mijne gerechtigheyt lust hebben, moeten iuychen ende verblijt worden, ende gestadelijck seggen: grootgemaeckt sy de HEERE, die sijnen dienaer vrede vergunt heeft.

28

⁺ Dies mijn tong altijts over al,
Dijn waerheyt end lof roemen sal.

+ Ende mijne tonge sal dijne gerechtigheyt vermelden [ende] dijnen roem van dage te dage.