Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den xxxiij. Psalm.

Vermaninge tot den lof des Heeren, van wegen syner wonderbare wercken inde scheppinge ende bestieringe der werelt, maer insonderheyt der menschen, ende bovenal, van wegen sijner besorgsaemheyt ende goetgunstigheyt, over de geloovigen, met bede dat hy in de selve wil volstadigen.

[1]

1

⁺ SIngt vrolijck in des Heeren name,
Ghy alle die gerechtich sijt:
Tlof is bevallick end bequame,
In svromen menschen mont altijt.

+ Ghy gerechtige singet vrolijck inden HEERE: den oprechten is het lofgesanck beuallick.

2

Lovet op u luyten,
Harpen

[p. *]

 

ende fluyten,

 

Ende danckt den Heer,

 

Laet op Cyters spelen,

 

Singet met der kelen,

 

Sijnen lof end eer.

[2]

3

⁺ Laet yeglijck sijn gedicht voortbringen,
Van nieuwe liedren schoon end soet:
Elck doe sijn best om wel te singen,
Met hertsen lust end bly gemoet.

+ Singet hem een nieu liedt, spelet aerdiglijck met vrolijck geschrey.

4

⁺ Want des Heeren spreken,
Sonder yet t'ontbreken,
Is reyn end oprecht,
Alle sijne daden,
Gaen toe met genaden,
End met waerheyt slecht.

+ Want het woirt des HEEREN is oprecht, ende alle sijn werck gaet met ware bestendigheyt toe.

[3]

5

⁺ De Heer is sonderling genegen,
Tot grechticheyt end goet gericht:
Het eirtrijck is aen alle wegen,
Van sijner goetheyt vol end dicht.

+ Hy heeft de rechtveirdigheyt ende tgerichte lief, het aertrijck is vol van de gunstige weldadicheyt, des HEEREN.

6

⁺ Doir Gods woirt seer crachtig.
Sijn gemaeckt eendrachtig
Dhemels uyt den gront,
End all haer heyrscharen,
Doir den geest gevaren,
Uyt des Heeren mont.
***

+ De Hemelen sijn doir het woirt des HEEREN gemaeckt, ende alle haere heyrcracht doir den geest sijns monts.

[4]

7

⁺ De zee met hare felle baren
Heeft hy op eenen hoop gevat,
End in den afgrondt doen vergaren,
Haer golven, als in eenen schat.

+ Hy vergadert de wateren der zee als op eenen hoop, ende stelt de afgronden [als] in schatkelders.

8

⁺ Dat dan alle d'eirde,
God van grooter weirde,
Vreese met aendacht:
Dat alle persoonen,

+ Dat alle [die op] het aertrijck [sijn] voir den HEERE vreesen, dat alle de ingesetenen der weirelt voir hem verschricken.

[p. *]

 

Die op d'eirtrijck woonen,

 

Schricken voir sijn macht.

[5]

9

⁺ Want stracx als hy twoirt had gesproken,
Van stonden aen geschiedd' het al,
End daer en is gantz niet ontbroken,
Van alle tgeen dat hy beval.

+ Want hy sprack ende het geschiedde, hy beual, ende het stondt [gereet.]

10

⁺ God breeckt end doet scheyden,
Den raet vanden Heyden,
Eermen omme siet:
Volckeren gedancken,
Ende schalcke rancken,
Maeckt hy stracx te niet.

+ De HEERE maeckt den raedtslach der Heydenen vruchteloos, ende brenget der volckeren gedachten te niete.

[6]

10

11⁺ Maer s'Heeren raet blijft staen volcomen,
End eewich in sijn volle cracht:
Al wat sijn hert heeft voirgenomen,
Geduert tot eewigen geslacht.

+ Maer den raet des HEEREN bestaet eewelijck, de gedachten sijns herten [dueren] van geslachte tot geslachte.

12

⁺ Salich is waerachtich,
Tvolck, wiens God almachtich,
Is de Heer end God:
Salich sijn geboren,
Die God heeft verkoren,
Tot sijn erf end lot.
(2) ***

+ Wel salig is de natie wiens God is de HEERE, het volck dwelck hy tot sijne erve vercoren heeft.

[7]

13

⁺ De Heer siet uyt den Hemel hooge,
Alhier om leeg, op deirtrijcx dal,
End overmerckt met een scherp ooge,
De menschen kindren tsamen al.

+ De HEERE schout van uyt den Hemel, hy aensiet alle smenschen kinderen.

14

⁺ Vanden hoogen throone,
Sijner heylger woone,
Neemt hy sijn gemerck,
End siet hier beneden,
Alle die betreden,
Des eirtbodems perck.

+ Hy siet toe van uyt de plaetse sijner woinstede, [op] alle die het eirtrijck bewoonen.

[8]

15

⁺ Hy heeft doch self doir sijn vermogen,
Geschapen elcx hert end gemoet:
Dies wort hy nemmerrmeer bedrogen,
Int weten wat een yeglijck doet.

+ [Hy is] die tsaemen haers hert af-vormet, die op alle haere daden mercket.

16

⁺ Geene groot heyrscharen,
Konden oyt bewaren,

+ Een Coninck en wort doir geen groote heyrcracht behouden. Een geweldich man en wort doir sijne groote sterckte niet verlosset.

[p. *]

 

Coningen in noot.

 

Geen gewelt van ermen,

 

Kan een heldt beschermen,

 

Voor een snelle doot.

[9]

17

⁺ Het is een al te dwaes vertrouwen,
Die hulp van eenen henxt verwacht:
Geen peirdt en can den mensch behouwen,
Noch helpen met al sijne cracht.

+ Een peert liegt [synen man] alst aent behouden [komt] end en kan [eenen] niet verlossen doir sijne groote kracht.

18

⁺ Maer Gods oog genadig,
Wacht op die gestadig,
Die godsalig sijn,
Ende met aendachten,
Op sijn gunste wachten,
In verdriet end pijn.
(3) ***

+ Sie hier, de ooge des HEEREN is over die hem vreesen, die op sijne goetgunsticheyt wachten.

[10]

19

⁺ Op dat hy vanden doot haer leven
Verloss', als sy sijn in gevaer:
Hy sal hun haeren nootdurft geven,
In tijd' van diert end honger swaer.

+ Op dat hy haere siele van den doot verlosse, ende dat hyse int leuen behoude, in hongersnoot.

20

⁺ Dat dan tot den Heere
Onse siel haer keere:
Sijnd' in hem gestilt.
Hy, end anders geene,
Is ons' hulp alleene,
Ende vasten schilt.

+ Onse siele wacht op den HEERE hy is onse hulpe ende onsen schilt.

[11]

21

⁺ Voirwaer ons hert sal ons ontspringen,
In God den Heer met vreugt heylsaem,
Om dat wy ons in allen dingen,
Vertrouwen op Gods heylgen naem.

+ Voirwaer in hem sal ons hert verblijdt sijn, om dat wy op synen heyligen naeme vertrouwen.

22

⁺ Dat dan dijn genade,
Op ons vroeg end spade,
Heer, gestrecket zy:
So als wy van herten,
In all' onse smerten,
Wachten vast op dy.

+ O HEERE dijne gunstige weldadicheyt sy over ons gelijck als wy op dy sijn wachtende.