Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den xxxij. Psalm.

David verclaert den rechten grondt der saligheyt der menschen, gelegen te sijn inde vergevinge der sonden: ende bewijst het middel om daer toe te geraken, naementlijck eene vrymoedige belijdenisse der sonden: mits vermanende eenen yegelijcken de castijdingen des Heeren te wenden tot sijne onderrichtinge, ende het eynde van dien aen te sien, waerdoir de godsalige oorsaecke hebben van vreugde.

Een berichtsliedt Davids.

[1]

⁺ WEl salig is voirwaer, wien sijn misdaden,
Vergeven sijn uyt gunstiger genaden:
Wiens sond niet comt ten voirschijn int gericht,
Maer blijft gedeckt voir Godes aengesicht.

+ Wel salig is dien sijne ouertredinge vergeven is, ende de sonde bedecket.

2

⁺ Wel salig is, wien God tot geener stonden,
En rekent toe sijn boosheyt ende sonden:
End wiens ge-

+ Wel salig is den mensch wien de HEERE de ongerechtigheyt niet toe en rekent ende in wiens geest geen bedroch en is.

[p. *]

 

moet, ontledigt is end vry,

 

Van argelist end van bedriegery.

[2]

3

⁺ So lang als ick mijn sonden heb verswegen,
Werd my tgebeent veroudert end verlegen:
Oock als ick bruld end riep den ganschen dach,
Met groot geschrey, van pijn daer ick in lach.

+ Doe ick swege, werdden mijne beenderen veroudert [oock] in mijn brullen den gantschen dach.

4

⁺ Want dijne hant was my so swaer gevallen,
Dach ende nacht, dat mijn sap heel end allen,
Verandert wert in eenen heeten brandt:
Welck in den Oogst verdroogt het groene landt.

+ Want dijne handt werdde ouer my beswaert by dage ende by nachte, mijn sap werdde verandert in somerdroogten. Selah.

[3]

5

⁺ Maer nae dat ick mijn sonden hadd beleden,
End niet meer hiel verborgen mijn boosheden,
Maer sprack: Ick wil God, biechten mijn misdaet,
Du scholst my quijt mijn overtreding quaet.

+ Ick hebbe dy mijn sonde te kennen gegeuen, ende en hebbe mijne ongerechtigheyt niet bedecket: ick heb [by my selven] gesproken, ick sal mijne ouertredingen den HEERE belijden, ende du hebst de straffe mijner sonden vergeuen. Selah.

6

⁺ Dies sal elck een, van dyne wel beminden,
Dy bidden aen, alst tijt is dy te vinden.
Oock sal voirwaer elck van hun zijn behoedt,
Dat hem niet treff' een stercke watervloet.
***

+ Hieromme sal dy een yegelijck [dijner] gunstgenooten aenbidden, dewijle het tijt is dy te vinden: voirwaer ten ouerloopen van vele wateren, so en sullen sy hem niet genaken.

[4]

7

⁺ Du bist, O Heer, mijn toevlucht in noots-tijden,
Die my verlost uyt allen druck end lijden,
End my besedst rontom met vreugden sanck,
Daermed' ick dy van dijn verlossing danck.

+ Du bist mijne schuylplaetse: du bewaerst my voir benoutheyt, du omringest my met vrolijcke gesangen der verlossinge. Selah.

8

⁺ O mensch, ick wil dy wijsen inde reden,
Den rechten wech die du hoorst in te treden:
End geven dy goet onderricht end raet,
Mits dy mijn oog wel vlijtich gade slaet.

+ [O mensch] ick wil dy onderrichten ende leeren den wegh die du hoorest in te treden. Ick wil [dy] raet geven [slaende] mijne ooge op dy.

[p. *]

[5]

9

⁺ Weest niet gelijck den eeslen ende guylen,
In onverstant, den welcken men haer muylen,
Bedwingen moet, met breydels hard end stijf,
Op dat sy dy niet dringen op het lijf.

+ En sijt niet als een peert oft als een muylezel, sonder verstant: wiens muyl men toesnoert met een gebit ende toom, op dat hy dy niet en naecke.

10

⁺ Den boosen staen te wachten vele smerten,
Maer wie op God vertrout uyt gront sijns herten,
Hem sal voirwaer, ja self in cruys end druck,
Des Heeren gunst omringen met geluck.

+ Den godloosen staen vele smerten toe; maer wie op den HEERE vertrout, hem sal goetgunstigheyt omringen.

[6]

11

⁺ Ghy dan die staet na vromicheyt end deugden,
Sijt inden Heer verblijt met rechter vreugden:
Iuycht end springt op, thoont al die oprecht sijt,
Met lofgesang, dat thert v is uerblijt.

+ Ghy gerechtige verheuget v inden HEERE ende iuychet, ende singet van vrolijckheyt ghy alle die oprecht sijt van herten.