Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den xxxj. Psalm.

David sijnde in een uytnemende groote gevaerlickheyt, maelt het cruys ende de smerten der geloovigen seer aerdich af, ende keerende hem in sijne uyterste benautheyt tot God, wort gesterckt in een vast vertrouwen: wenschet den godloosen ongeluck: ende als hebbende sijnen wensch verworuen, loift God voir sijne weldaden, ende vermaent de godsaligen tot des HEEREN liefde, ende tot een vast ende ongetwijffelt gelooue.

1

Voir den Oppersangmeester, Een Psalmliedt Davids.

[1]

2

⁺ OP dy ist, Heere, dat ick bouwe,
En laet my nemmermeer,
Vervallen in oneer,
Nae dijne waerheyt ende trouwe,
Verloss my uyt genade,
Van alle schand end schade.

+ HEERE, ick verlate my op dy: geef dat ick in eewigheyt niet beschaemt en worde. Verlosse my doir dijne gerechtigheyt.

[p. *]

[2]

3

⁺ Neyg tmywaerts dijn genadig' ooren:
End coim van stonden aen,
Heer, om my by te staen.
Sy du mijn borgt, niet om verstooren,
Thuys mijner toevlucht vaste,
End help my uyt den laste.

+ Neyge dijn oor, tot mywaert, verlosse my haestelijck: Sy my tot eene stercke steenrotze: tot een vast huys om my te behouden.

[3]

4

⁺ Du bist mijn rotz end vest bestendig,
Geleyd, end stuer my, Heer,
Om dijns naems prijs end eer:

+ Want du bist mijne rotze ende mijne vestinge. [Daeromme] stiere my ende geleyde my, om dijns naems wille.

5

⁺ Verloss my uyt den strick behendig,
Van haer verborgen garen:
Want du kanst my bewaren.

+ Trecke my uyt het net dat sy my verborgen hebben, want du bist mijne sterckte.

[4]

6

⁺ Mijn siel beveel ick in dijn handen:
Du hebst my dijnen knecht,
Verlost, O God oprecht.

+ In dijne hant bevele ick mijnen geest. Du hebst my verlost, O HEERE [die du bist] een God der waerheyt.

7

⁺ Al die met ydlen yver branden,
Nae leugens, haet ick seere:
Maer ick betrou den Heere.
(1) ***

+ Ick hate de gene die op valsche ydelheden acht nemen, maer ick betrouwe op den HEERE.

[5]

8

⁺ Ick wil my dijner gunst verblijden,
End vrolijck met gesang,
Dy seggen lof end danck.
Dwyl du gemerckt hebst op mijn lijden,
End mijne siel benouwet,
Genaedlick aengeschouwet.

+ Ick sal my in dijne goetgunstigheyt vrolijck maken, ende verblijden: want du hebst mijne ellende aengesien, du hebst mijn ziele waergenomen in benoutheden.

[6]

9

⁺ Oock hebstu niet toe willen laten,
Dat ick oyt werd gestelt,
In svyants sterck gewelt.
Maer hebst my op vol ruyme straten,
Vry van des vyants netten,
Mijn voeten vast doen setten.

+ Ende en hebst my in des vyants hant niet besloten, du hebbest mijne voeten op het ruyme vast doen staen.

[7]

10

⁺ Genaed, O Heer, doe my genade,
Want ancxt maeckt my verveirt,
Mijn oog is uytgeteirt,
So icks' in bitter tranen bade:
Den moet is my gesoncken,
Den buyck gantz neer gesloncken.

+ HEERE sy my genadig, want my is bange: mijn ooge is uytgeteirt van verdriet: [diesgelijcken] sijn oock mijn ziele ende mijnen buyck.

[p. *]

[8]

11

⁺ Mijn leven neemt heel af van treuren,
End mijnen tijt vergaet,
Van suchten sonder maet.
Mijn cracht beswijmt, end kan niet deuren,
Mijn beendren sijn verteiret,
So dat het eenen deiret.
(2) ***

+ Want mijn leven neemt van droeffenisse af, ende mijne jaren van suchten: mijne cracht is vervallen van mijner sonden smerte, ende mijne beenderen sijn uytgeteirt.

[9]

12

⁺ Ick word van mijner haters wegen,
Eens yeglicx spot end smaet,
Iae der gebuerten praet.
End stae self mijnen vrienden tegen:
Die my op straet gemoeten,
Gaen van my, sonder groeten.

+ Van wegen aller mijner vyanden, ben ick tot versmaetheyt geworden, jae oock mijnen nabueren grootelijcx, ende tot schrick mijnen bekenden, die my buyten op straet sien, vlieden van my wech.

[10]

13

⁺ Ick ben uyt haer hert al vergeten,
Als een doot lichaem rot,
Oft tgruys van eenen pot.

+ Ick worde uyt het herte [der menschen] als eenen [die] doot [is] vergeten: ick worde [geacht] als eenen verdorvenen pot.

14

⁺ Ick hoore, dat my wort verweten,
Veel smaetheyts end oneeren,
Iae oock van groote Heeren.

+ Want ick hoore de lasterrede der groote [Heeren] alomme is verschrickinge [voorhanden,] dewijle sy te saemen tegen my raetslagen, sy leggen toe, om mijne ziele wech te nemen.

[11]

Dies heeft my vrees' end ancxt benouwet,
Mits haeren raet sy slaen,
Nae tleven my testaen.

15

⁺ Doch, Heer, op dy hebb ick vertrouwet,
End heb geseyt aendachtig,
Du bist mijn God almachtig.

+ Doch ick hebbe op dy vertrouwet, HEERE ick hebbe gesegt, Du bist mijn God.

[12]

16

⁺ In dijne handt staen mijne tijden:
Verloss my doir dijn cracht,
Uyt mijnes vyandts macht.
End van de geen die mij bestrijden,
End toirnig uyt der maten,
Vervolgen ende haten.

+ In dijne handen [staen] mijne tijden, verlosse my van mijner vyanden handt, ende van mijnen vervolgeren.

[13]

17

⁺ Heer, laet dijn aengesicht genadig,
Beschijnen wel te recht,
My dijnen ermen knecht.
Behoud my doir dijn gunst goetdadig.

+ Laet dijn aengesicht lichten over dijnen knecht, behoude my doir dijne goetgunstigheyt.

[p. *]

18

⁺ Dat niemant my beschame,
Ick aenroep dijnen name.
(3) ***

+ HEERE, [laet] my niet beschaemt worden, want ick roepe dy aen. [Maer] laet de goddeloose beschaemt worden, dat sy in het graf [nedersinckende] stilswijgen.

[14]

Laet schand den boosen overcomen:
Stoots' inde graven om,
Haer valsche keil verstom.

19

⁺ Want sy hardt spreken tot den vromen,
Uyt grooter hooveirdijen,
Met smaet end spotternijen.

+ De valsche lippen moeten verstommen, die tegen den gerechtigen hart spreken, uyt hooveirdijen ende versmadinge.

[15]

20

⁺ O Heer, hoe groot sijn dijn weldaden,
Die dijne miltheyt biet,
Den mensch die dy ontsiet!
Du doest veel wonderbaer genaden,
Den geen die dy vertrouwen,
So elck een mach aenschouwen.

+ Hoe menigfuldig is dijne goedigheyt die du voir den genen opgesloten hebst die dy vreesen, ende plegest aen de gene die sick op dy verlaten, in tegenwoirdigheyt der menschen kinderen!

[16]

21

⁺ Du saltse schutten int verborgen
Dijns aenschijns, voir den moet
Des mans stout end verwoet.
Du salts' als in een hutt versorgen,
End houdens' onbesprongen,
Van twist der boose tongen.

+ Du saltse inde schuylplaetse dijns aengesichts, voir des mans hoomoedicheden bergen, du saltse in een hutte versteken, voir den twist der tongen.

[17]

22

⁺ Geloift sy God end hoog gepresen, Die my uyt miltheyt goet,
Veel wonderdeugden doet.
Die my een plaetz heeft aengewesen,
Daer ick mach sijn in vrede,
Als in een vaste stede.

+ De HEERE sy gelouet van dat hy sijne goetgunstigheyt wonderbaerlijck aen my geplogen heeft, [stellende my als] in een vaste stadt.

[18]

23

⁺ Hoe wel ick haestig uyt anxt seydde,
Nu word ick van dy, Heer,
Versteken lancx so meer.
Nochtans, als ick weer tot dy schreydde,
So hebstu, Heeer barmhertig,
Verhoort mijn stemme smertig.

+ Hoe wel ick gesproken hadde in mijne haestigheyt, ick ben afgehouwen van de tegenwoirdicheyt dijner oogen: nochtans als ick tot dy schreydde so hebstu de stemme mijner smeeckingen aengehoort.

[19]

24

⁺ Hebt God lief, al sijn gunstgenooten,
Want hy de vroim vry stelt,

+ Hebt den HEERE lief ghy alle sijne gunstgenooten: de HEERE bewaert de geloouigen, ende vergelt oueruloedelijck den genen die hooveirdije pleget.

[p. *]

 

De pratten wel vergelt.

25

⁺ Staet vast, laet u niet ommestooten:
Hy sal v thert becrachten,
So ghy op hem cont wachten.

+ Ghy alle die op den HEERE wachtet, houdt v vaste, ende hy sal uwe herte verstercken.