Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den xxx. Psalm.

David sijnde als uyt den doot verlost, dancket God voir sijne oneyndelijcke genade, die de straffe onser sonden verre te boven gaet, verhalende sijne vorige verslagentheyt, om hemselven ende eenen yegelijcken tot Godes lofsang te verwecken.

1

Een Psalmliedt [wesende] een gesang over de wyinge des huys Davids.

[1]

2

⁺ ICk wil O Heere dach end nacht,
Verheffen dijne groote macht:
Want nae mijn goede toeversicht,
Hebstu my weder opgericht,
End hebst de lien die my bestrijden

+ HEERE ick sal dy verhoogen, om dat du my hebst omhooge getogen, ende en hebst mijne vyanden ouer my niet verblydet.

[p. *]

 

Noyt laten over my verblijden.

[2]

3

⁺ O Heer mijn God, ick riep tot dy,
End mijn gesontheyt gaefstu my.

+ O HEERE mijn God, ick hebbe tot dy geschreyt, ende du hebst my genesen.

4

⁺ Du hebst mijn leven uyt het graf
Gelost, want ick nam gantzlijck af:
Ick was schier onder d'eird gebleven,
Als du my schonckest een niew leven.

+ HEERE, du hebst mijn leuen uyt den graue opgetrocken, du hebst [my] int leuen behouden van uyt [het getal] der genen die ten grave nederdalen.

[3]

5

⁺ Gods gunstgenooten algelijck,
Loift God den Heer van Hemelrijck,
End viert met vreugden al te saem,
De heugnis van Gods heylgen naem.

+ Psalmsinget den HEERE, ghy sijne gunstgenooten, ende vieret de gedachtenisse sijner heyligheyt.

6

⁺ Want sijne gramschap wort verswonden
End gantz gestilt in corter stonden:

+ Want sijne gramschap [deurt] eenen oogenblijck [tijts.] Maer sijne goetwilligheyt het leven lanck: des avonts vernacht [wel by ons] het weenen, maer des morgens isser een gesanck der vrolijckheyt [voirhanden.]

[4]

Maer sijn genade gunst end danck,
Geduert des menschen leven lanck:
Dwelck oorsaeck is dat druck end clacht,
Des avonts t'onsent wel vernacht,
Maer als den daegraet is geresen,
Verthoont hem stracx een vrolijck wesen.
***

[5]

7

⁺ Alst my al ginck na mijnen lust,
End dat ick was in vreed end rust,
So sprack ick: tgaet my nv te deeg,
Ick can niet glijden uyt de weeg.

+ Oock seyde ick in mijne voirspoedigheyt: Ick en sal in eewigheyt niet wancken.

8

⁺ Du hebst uyt enckel welgevallen,
Gesterckt, Heer, mijnen berg met wallen.

+ HEERE mits dijne goetwilligheyt haddest du [gemaeckt] dat mijnen berg met sterckte bevestiget was: maer [so saen] als du dijn aengesicht verborgen hebst, so ben ick heel ontstelt geweest.

[6]

Maer stracx als my dijn aensicht wert
Verborgen, so verschrack mijn hert.

9

⁺ Ick riep tot dy met anxt bevaen,
End bat den Heer ootmoedich aen:
Ick sprack:

+ HEERE ick hebbe tot dy geroepen, ende hebbe tot den HEERE gesmeecket [seggende.]

10

⁺ O Heer wat salt dy baten,
Dat ick int graf werd neergelaten?

+ Wat voirdeel isser aen mijn bloet? so ick ten grave nederdale, sal het stof dy oock loven? oft sal het dijne waerheyt vertellen?

[p. *]

[7]

Sal onder deird', een leefloos stof,
Verbreyden connen dijnen lof?
Oft dijne waerheyt maken kondt?

11

⁺ Verhoor my, Heer, wil doch terstondt,
Genadelijck dy mijnr' ontfermen,
Sy du mijn hulp: wil my beschermen.

+ Hoor HEERE, ende sy my genadig, HEERE, sy my [mijn] helper.

[8]

12

⁺ Dies hebstu stracx gewendt mijn leedt,
In vrolickheyt, end my vercleedt,
(In ste van eenen sack) met vreugt:

+ Du hebst my mijnen rou int danssen verandert, du hebst my mijnen sack [van mijne lendenen] ontbonden, ende my met blijschap omgegordet.

13

⁺ Op dat mijn tonge recht verheugt,
Niet swijg, maer dijnen lof verconde:
Dies loif ick dy Heer t'eewger stonde

+ Op dat mijn eere dy Psalmsinge ende niet swijge. O HEERE mijn God ick sal dy louen in eewigheyt.