Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den x. Psalm.

De Gemeynte beclagende dat sy van Godes hulpe begeven is, ende van den boosen verdruckt, verhaelt met een levendige afbeeldinge, den opgeblasen hoomoet, het pocchen ende snorcken, het quaet-spreken, vloecken, boose perten, schalcke rancken opde lagen der godloosen, mitgaders de verduldigheyt der vromen: Biddende God, dat hy op sijne eere acht nemende, ende sick der sijnen ontfermende, de goddeloose wil nedervellen, ende de godsalige verlossen.

[1]

1

⁺ HOe comt dit Heer, dat du doch nu so wijt,
Blijfst van ons staend? end bergst

+ Waeromme O HEERE, staetstu van verren? [waeromme] verbergstu dy ten tijde [als wy] in benautheyt zijn?

[p. *]

 

dijn aensicht claer)

 

In desen noot, end dus benauden tijdt?

2

⁺ Daer nu, eylaes, der goddeloosen schaer,
So hittiglijck vervolgt end valt soo swaer
Den schaemlen mensch? Heer, laets' in haer selfs lagen
Verstricket zijn, met haere schalck aenslagen.

+ De goddeloose vervolget hittichlijck in sijnen hoomoet den schamelen [mensch:] laetse betrapt worden inde schalcke aenslagen die sy versinnen.

[2]

3

⁺ De godloos doch roemt sick met overmoet,
Dat zijnen wensch hem altoos lucken sal:
Hy loift de geen die vreck zijn ende vroet,
End lastert God, die doch heerscht over al.

+ Want de godloose beroemt sick ouer den wensch zijner sielen: hy segent den vreckaert, ende lastert den HEERE.

4

⁺ Hy steeckt den neus om hoog, als dwaes end mal:
Vraegt nergens nae: maer dat is al zijn peynsen,
Daer is geen God, men moetet slechts so veynsen.

+ De godloose stekende den neus om hoog, en vraegt nergens nae: Alle sijne gepeynsen sijn, datter geen God en is.

[3]

5

⁺ Sijn saecken sijn voirspoedig telcker stondt:
Dijn oirdeel is heel verr van sijn gedacht:
Hy pocht end waent met blasen uyt den mont,
Sijn wederpart te crijgen in sijn macht:

+ Sijne aenslagen vallen telckens voirspoedig: dijne gerichten sijn hooge van hem [versteken]. Al die hem tegen sijn, daer blaest hy ouer.

6

⁺ Sijn herte spreeckt: ick hebt so verr gebracht,
Dat ick niet vrees, van immermeer te sneven,
Want ongeluck en kan aen my niet kleven.

+ Hy spreeckt in zijn herte, ick en sal niet wancken in eewicheyt: want ick [en kan] in geen ongeluck [vallen].

[4]

7

⁺ Den mont is hem vol vloecks end vol meyneedts,
Midts arg bedroch hem binnen therte groeyt,

+ Sijnen mont is vol vloecks, ende schalckheden, ende bedrochs: onder sijne tonge, steeckt moeyte ende ongerechtigheyt.

[p. *]

 

End moeyte swaer vol onrechts ende leets,

 

Gestadelijck hem op de tonge vloeyt.

8

⁺ Hy ligt al stil in holen onvermoeyt,
Om tvrome volck aen tleven te verkorten:
Sijn ooge loert om tschamel bloet te storten.
***

+ Hy sit inde verholen lagen der dorpen, hy doodet de ontschuldige in holen: sijne oogen loeren op den hoop der armen.

[5]

9

⁺ Gelijck een leeuw op roof zijn tanden wet,
End in een hol vast op sijn luymen ligt,
So iaegt dees' oock den armen man int net:
Hy pluckt end rooft, end past op geen gericht:

+ Hy legt zijne lagen in een verborgen hol, gelijck een leeu in sijnen kuyl: hy legt daer op toe, om den armen te grijpen, [ia] hy grijpt den armen mits treckende hem in sijn netgaren.

10

⁺ Hy stuypt, hy nijgt, end maeckt het schamel wicht,
Maer onder dies, vergaen veel arme lieden,
Dien yeglijck siet groot overlast geschieden.

+ Hy druckt sick om leeg, hy vernedert sick: ende [hierentusschen] valt eenen hoop armer lieden onder sijn gewelt.

[6]

11

⁺ Noch spreeckt hy vast in sijnen hoogen moet,
Dat God alsulcx oogluyckende vergeet:
Iae niet en siet, wat hier de mensche doet,
End alle dinck opt uyterst niet en weet.

+ Hy spreeckt in sijn herte, God vergeet het, hy bergt sijn aensicht, hy en siet op het uyterste niet.

12

⁺ Nu stae dan op, o Heer, end herwaerts treed:
Verhef dijn handt, end wil die niet vergeten,
Die hier bedruckt sijn onder tcruys geseten.

+ Stae op, HEERE, God, hef op dijne handt, vergete de ellendigen niet.

[7]

13

⁺ Hoe kanstu sien, dat een boos mensch God tergt?
End segt, dat hy alsulcx niet gade slaet?

+ Waerom soude de goddeloose God tergen? hy segt in sijn herte dat du daer nae niet en vragest.

14

⁺ Du sietst toch al, wat hy int hert verbergt:
End merckst wel naeu, op spijt end ouerdaet:
Op dat dijn handt beloone goet end quaet:
Daerom sal hem d'arm volck op dy verlaten,
Mits dijne hulp den weesen komt ter baten.

+ Doch du hebst het gesien: want du schouwest den ouerlast ende moetwilligheyt aen, om [die] met dijner handt te vergelden: dies verlaet sick den armen hoop op dy: du bist de helper des wees kindes.

[8]

15

⁺ Verbreeck den erm, verniel de groote kracht
Van tgodloos volck, geneygt tot boevery:
Haer boosheyt werd, ten ondersoeck gebracht,
So wel, dat sy niet meer te vinden sy.

+ Verbreeck den erm des godloosen, ende des boosen: ondersoeck sijne godloosheyt [tot dat] sy niet [meer] en werde gevonden.

16

⁺ De Heer is doch alleen een heerscher vry,
In eewicheyt, als Coninck hoog verheven:
De Heydnen sijn uyt Godes landt verdreven.

+ De Heere is Coninck eewelijck [ende] volherdiglijck. De Heydenen sijn vergaen uyt sijnen lande.

[p. *]

[9]

17

⁺ Heer, du verhoorst den aensoeck ende wensch,
Der vrome lien, die dy vast roepen aen:
Du sterckst het hert van een sachtmoedig mensch:
Dijn oor sal acht op sijn gebeden slaen.

+ HEERE, du verhoorest het wenschen der sachtmoedigen, du salst haer herte stercken, du salst met dijner oore vlijtich [daer op] achten.

18

⁺ Op dat den wees' ende armen lien voortaen
Goet recht geschie: end hun na desen dage,
Geen eirdisch mensch, verschricktheyt aen en iage.

+ Om den weesen ende den verdructen recht te doen, op dat een swack mensche, uyt der eirden, niet meer voortvare int verschricken.